اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. اول ماه مه روز همبستگی و رزم طبقاتی کارگران علیه سرمایه‌داران است. روز جهانی کارگر، روز کیفرخواست طبقاتی ما کارگران علیه ستم و استثمار طبقه سرمایه‌دار و دولت‌های سرمایه‌داری است. روز جهانی کارگر، روز رزم جهانی ما روز نمایش و قدرت ما در دنیا است.
در سال ۱۸۸۶، در چهارمین روز اعتصاب و تجمع کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، پلیس به روی کارگران اعتصابی آتش گشود. تعدادی از کارگران کشته و عده‌ای مجروح و تعدادی از کارگران بازداشت شدند. چهار تن از کارگران بازداشت شده در بی‌دادگاه‌ها نظام سرمایه‌داری به اعدام محکوم شدند.
خواست کارگران اعتصابی کاهش ساعات کار روزانه و بهبود شرایط کار بود، اما جواب خواست و مطالبه کارگران با اعدام، زندان و شکنجه روبرو شد.
در سال ١٨٨٩، کنگره بین‌المللی سوسیالیست‌ها، که در واقع کنگره مؤسس انترناسیونال دوم بود، به درخواست «فدراسیون کارگران آمریکا» روز اول ماه مه را روز جهانی کارگر نامیده و کارگران جهان را فراخواند که در روز اول ماه مه ١٨٩٠ به خیابان‌ها بیایند و مطالبات خود را فریاد کنند. از آن تاریخ به بعد کارگران اول ماه مه را بعنوان روز جهانی کارگر گرامی داشته‌اند.
بر اساس این سنت، در سال ۱۲۹۹ اتحادیه کارگران چاپخانه‌های تهران به‌مناسبت روز جهانی کارگر اعلامیه‌یی منتشرنمود. در اعلامیه از عموم کارگران خواسته شده بود که جشن اول ماه مه را با شکوهِ هر چه بیشتر برگزار نمایند.
روز جهانی کارگر ۱۲۹۹ برای اولین بار به‌طور علنی و عمومی جشن گرفته شد. در سال ۱۳۰۰ جشن اول ماه مه با شرکت هزاران کارگر که خواستار کاهش ساعت کار به هشت ساعت در روز بودند، برگزار گردید.
در ۱۳۰۴ پلیس رضا خان مخالفت خود را با برگزاری جشن و مراسم اول ماه مه اعلام کرد.
در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۰۶ “ادیب السلطنه” نماینده رئیس شهربانی به همراه گروهی از افراد پلیس به چاپخانه‌ها ریخته و کسانی را که اقدام به چاپ و نشر اعلامیه نموده بودند، بازجویی کرد. نماینده رئیس شهربانی چاپخانه‌ها را بازرسی نموده و با متهم کردن چند نفر از کارگران دستورجلب آنها را صادر نمود.
از این تاریخ به بعد برگزار مراسم روز جهانی کارگر در ایران همراه بوده با زندان، شکنحه، اعدام و اخراج.
در بعد از قیام سال ۱۳۵۷ هم‌چنان سرکوب جنبش کارگری در دستور رژیم حاکم جدید قرار گرفت. سندیکای‌ها و شوراهای کارگری مورد هجوم چماق بدستان قرار گرفتند. نماینده کارگران بازداشت، زندانی، اعدام و یا از کار اخراج شدند. از گذشته تا به امروز در سال ۱۴۰۲ برگزاری مراسم‌های مستقل روز جهانی کارگر در ایران ممنوع بوده و از برگزاری هر گونه مراسم مستقل کارگری ممانعت بعمل می‌آید.
امسال ما در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می‌رویم که خیزش ژینا، و خروش جنبش زنان تحت‌ستم، فضای عمومی جامعه را تغییر داده است. خیزش زنان تحت‌ستم، که از اسفندماه ۱۳۵۷ با اعتراض به حجاب اجباری شروع شد و در، دی‌ماه ۹۶ و آبان‌ماه ۹۸، اراده کارگران و زحمتکشان را به نمایش گذاشت، در شهریور ۱۴۰۱ با قتل حکومتی ژینا به اوج رسید و سراسر ایران را در نوردید.
روز جهانی کارگر در ۱۴۰۲ همچنین مصادف شد است با ادامه اعتراض بازنشستگان با شعار “فقط کف خیابون به دست میاد حقمون” و همچنین مصادف است با اعتراض و اعتصاب کارگران، بویژه اعتصاب سراسری کارگران پروژه‌ای صنعت نفت در کمپین ۴۰۲ و با خواست ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت و همچنین افزایش دستمزدها.
در روند سرکوب صدای حق‌طلبی، هم‌چنان جمع زیادی از دختران و پسران دانشجویان و دانش‌آموزان و کارگران که در خیزش ژینا بازداشت شده بودند زیر احکام سنگین زندان و یا اعدام قرار دارند و همچنین سه تن از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد و چند نفر از نمایندگان معلمان در زندان به اسارت گرفته شده‌اند.
در بهمن‌ماه ۱۴۰۱ منشور حداقلی ۲۰ تشکل صنفی و مدنی با بیان خواست و مطالبات بخش‌های مختلف جنبش‌های اعتراضی منتشر شد، که از جمله خواستار آزادی زندانیان سیاسی، لغو اعدام و بازداشت و شکنجه،خواستار آزادی بیان و اندیشه، تحزب و تشکل، خواستار رفع ستم ملی، رفع هر نوع ستم بر اقلیت‌های جنسی و جنسیتی، مبارزه برای لغو ستم و استثمار بر طبیعت و استثمار انسان بر انسان و… و همچنین پایان دادن به حاکمیت از بالا شده است.
در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می‌رویم که شیرازه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی جامعه از هم پاشیده شده است. گرانی و تورم بیداد می‌کند، فقر و نداری و دستمزدهای نازل و بیکاری بلای جان کارگران و زحمتکشان شده است. پس لازم است در کنار هم باشیم تا بتوانیم برای زندگی شایسته قدم بر داریم.
روز جهانی کارگر در جغرافیای ایران می‌تواند به اتحاد و همبستگی بیشتر تبدیل شود، اتحاد کارگران بیکار، زنان خانه‌دار، کارگران شاغل و بازنشسته، معلمان، پرستاران، دانشجویان، اقلیت‌های جنسی و جنسیتی، فعالین محیط‌زیست، جنبش رفع ستم ملی، جنبش زنان، کشاورزان و تمامی انسان‌های تحت ستم.
در روز جهانی کارگر با شعار ژن ژیان ئازادی و نان کار آزادی، اداری شورایی، صفوف طبقاتی خود را مستحکم کنیم.
بیاید با هم و در کنار هم علیه هر نوع ستم و استثماری مبارزه را به پیش ببریم. بیاید با متشکل شدن و در کنار هم بودن به هر نوع اختناقی پایان دهیم. بیایید برای زندگی خود تصمیم گیرنده باشیم. بیایید هم صدا فریا بزنیم ما شایسته بهترین‌ها هستیم و می‌خواهیم خود برنامه ریز و مجری تمامی قوانین از صفر تا صد باشیم.
ما انسانیم انسان، اجازه ندهیم اقلیتی بر ما حاکم شوند، ما کارگران و زحمتکشان اکثریت جامعه را شکیل می‌دهیم، ما تولید می‌کنیم، خدمات و امکانات رفاهی را تهیه و فراهم می‌کنیم، اما خود از آن بی‌بهره هستیم. برای همیشه به این ستم و استثمار پایان دهیم. ما می‌توانیم اگر متشکل شویم و اگر بدانیم که عامل فقر و نداری، عامل ستم و استثمار و سیه روزی‌ها، نظام سرمایه‌داری و دولت‌های سرمایه‌داری است.
برای زندگی شایسته تلاش کنیم و برای رهایی از مناسبات پر از تبعیض متشکل شویم و فریاد برنیم، نه به ستم و استثمار، نه به فقر، نه به اختناق و زندان، نه به تبعیض و نابرابری‌ها. زنده باد حاکمیت شوراها. اتحاد رمز پیروزی است.
سندیکای کارگران نیشکر هفت
سه‌شنبه ۵ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲
