نامه‌ی ریحانه انصاری، کارگر زندانی محبوس در اوین
در شرایطی به استقبال اول ماه‌مه، روز جهانی کارگر رفته‌ایم که طبقه کارگر ایران به شدت تحت فشار قرار دارد. دستمزدهای زیر خط فقر، عدم وجود تشکل‌های مستقل کارگری در کنار قراردادهای موقت و شرکت‌های پیمانکاری، عدم امنیت شغلی را بر کارگران ایران تحمیل نموده و سرکوب طبقه کارگر را تسهیل‌تر کرده است.
بسیاری از کارگران پیشرو در بخش‌های مختلف با اخراج از محیط کار مواجه شده‌اند، اما ولع سرمایه‌داران تمامی ندارد. سرمایه‌داران در سال ۱۴۰۲ تلاش کردند دستمزد منطقه‌ای را به کمک اتاق بازرگانی بر ما کارگران تحمیل نمایند، ولی هنوز نتوانسته‌اند این هجوم را به پیش ببرند. هم‌چنین تلاش می‌کنند که ساز و کار تعیین دستمزد را عوض نمایند و همان شورای عالی کار سه جانبه‌گرا که تحت سلطه خودشان هست را هم دور بزنند.
تجربه نشان داده است که ما کارگران تنها به نیروی تشکل‌های مستقل خود می‌توانیم مطالباتمان را بر سرمایه‌داران و دولت‌هایشان تحمیل کنیم. شرایط نامطلوب امروز ما کارگران ایران ناشی از نبود تشکل‌های مستقل کارگری در سطوح مختلف و گسترده است.
در آستانه اول ماه مه این ضرورت بیش از هر زمان دیگری خود را نشان میده. هر چند برخی گروه‌های سیاسی که نگاه ابزاری به کارگران و فعالین کارگری دارند ادعا می‌کنند که پاسخ مشکلات ما کارگران را دارند، اما واقعیت آن است که نگاه ابزاری و خارج از طبقه آن‌ها کمکی به سازمانیانی فراگیر و از پایین ما کارگران نکرده و نخواهد کرد. کارگران بدون سازماندهی در تشکل‌های مستقل خود به سیاهی لشکر جناح‌های سیاسی چه در قدرت و چه در اپوزیسیون تبدیل خواهند شد.
ما کارگران هر زمان که متحد و همبسته عمل کرده‌ایم توانسته‌ایم سرمایه‌داران و دولت آن‌ها را در عرصه‌های مختلف به عقب برانیم. تجربه همکارانمان در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، نیشکر هفت‌تپه، معلمان، هپکو، فولاد اهواز، چادرملو، پتروشیمی و بسیاری مناطق دیگر نشان از قدرت ما دارد.
نیروی ما بیکران است. تنها چاره ما اتحاد و همبستگی و ایجاد تشکل‌های مستقل به نیروی خودمان است.
گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر
ریحانه انصاری‌نژاد
کارگر زندانی، زندان اوین
اول مه، برابر با ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳
