بیدادگاهی در اصفهان با اتهاماتی واهی و پوچ «توماج صالحی»، هنرمند و صدای رسای انقلابیون در ایران را به اعدام محکوم کرد. این حکم در دل افزایش یورش به زنان آزادپوش، تشدید فشار بر زندانیان سیاسی و دست زدن به اعدام‌های فله‌ای و به امید ایجاد رعب بیشتر در جامعه صادر شده و پرونده پایمال کردن حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی را قطورتر کرده است.
سازمان عفو بین‌الملل در روز چهارشنبه ۵ اردیبهشت / ۲۴ آوریل گزارش سالانه خود در مورد وضع وخیم حقوق بشر در جهان را منتشر کرد. در گزارش بخش ویژه‌ای به ایران اختصاص داده شده و آمده است که در پی جنبش «زن، زندگی، آزادی» مقامات جمهوری اسلامی سرکوب آزادی بیان، ایجاد تشکل و برگزاری اجتماعات مسالمت‌آمیز را تشدید کرده‌اند و حتی بیش از سال گذشته زنان و دخترانی را سرکوب می‌کنند که از حجاب اجباری سرپیچی می‌کنند.
به‌گفته عفو بین‌الملل، نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی هزاران نفر را به‌دلیل مبارزه جهت احقاق حقوق خود مورد بازجویی، بازداشت‌های وسیع، پیگردهای ناعادلانه و حبس قرار داده‌اند. در ادامه گزارش چنین آمده است:
“در این سرکوب‌ها «ناپدید شدن اجباری، شکنجه و سایر اشکال بدرفتاری، رایج و نظام‌مند است. زنان و دختران، کوئیرها و اعضای اقلیت‌های ملی، قومی یا مذهبی با تبعیض و خشونت سیستماتیک مواجه بودند. مجازات ظالمانه و غیرانسانی از جمله شلاق اعمال و اجرا شد. استفاده از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سرکوب سیاسی تشدید شد و شمار اعدام‌ها افزایش یافت. همه محاکمه‌ها ناعادلانه بود. مصونیت از مجازات برای ناقضان قوانین بین‌المللی، در گذشته و حال، به‌ویژه برای جنایات علیه بشریت مربوط به کشتار زندانیان [سیاسی] در سال ۱۹۸۸ میلادی (1367 شمسی)، نظام‌مند بود.”
در گزارش عفو بین‌الملل همچنین میخوانیم که هزاران نفر در ایران، از جمله کودکان، تحت بازجویی‌های توهین‌آمیز، بازداشت‌های خودسرانه و پیگردهای ناعادلانه قرار گرفته‌اند و از کار خود تعلیق یا اخراج شده‌اند. «این افراد شامل معترضان، زنانی که در مکان‌های عمومی حجاب خود را برمی‌دارند، روزنامه‌نگاران، بازیگران و هنرپیشه‌ها، موسیقی‌دان‌ها، نویسندگان و دانشگاهیان، دانشجویان، کوئیرها و مدافعان حقوق بشر، از جمله مدافعان حقوق زنان، فعالان ضد مجازات اعدام، وکلا و خانواده‌های دادخواه بودند.»
نویسندگان گزارش به درستی یادآوری کرده‌اند که رژیم ایران انسان‌های بی‌دفاعی را در بیدادگاه‌ها به اعدام محکوم کرده و به مناسبت‌های گوناگون به دار می‌آویزد با این هدف که جو ترس و ارعاب در جامعه را تشدید کند. در این گزارش به فقدان آزادی بیان، تشکل، اعتصاب، سانسور رسانه‌های ارتباط جمعی، روزنامه‌ها، مجلات، کتاب‌ها و تبعیض و تجاوز به مال، زندگی اقلیت‌های ملی و مذهبی و شرایط وحشتناک درون زندان‌ها اشاره شده است. در گزارش تشدید فشار بر افغانستانی‌ها فراموش نشده و در مورد آن‌ها که تعدادشان حدودا ۵ میلیون نفر برآورد شده، آمده است:
«افغانستانی‌ها قربانی تبعیض‌های مکرر از جمله جلوگیری از دسترسی آن‌ها به آموزش، مسکن، اشتغال، مراقبت‌های بهداشتی و خدمات بانکی و ممانعت از برخورداری آن‌ها از حق رفت و آمد آزاد می‌شوند.» در گزارش نفرت‌افکنی نژادپرستانه و نفرت انگیز رسانه‌ها علیه اهالی افغانستان مورد اشاره قرار گرفته است.
در گزارش سالانه ۴۱۸ صفحه‌ای سازمان عفو بین الملل نوشته شده که نقض آشکار قوانین توسط دولت‌ها چنان شدید است که جهان را به نقطه عطفی در این مورد رسانده است. در گزارش آمده که وضعیت حقوق بشر در ۱۵۵ کشور جهان وخیم‌تر گشته است.
عفو بین الملل در مورد نقض فاحش حقوق فلسطینیان از جانب اسرائیل تا حد نسل‌کشی در غزه را نوشته و یادآوری کرده که دولت‌های بزرگ در این مورد به اسرائیل کمک کرده و می‌کنند. در گزارش همچنین به ایجاد نابرابری‌ها در جهان اشاره شده که این امر در ایران بیش از جاهای دیگر مشهود می‌باشد. سرکوب دستمزد‌های کارگران، گسترش بیکاری میلیونی و تشدید فقر، کودکان کار و خیابان و مصائب دیگر ناشی از آن به عنوان نقض حقوق بشر باید به حساب آورده شوند.
در ضمن این همه جنایتکاری و تبعیض در همه کشورها و در راس آن‌ها ایران مورد اعتراض و مبارزه جانانه از جانب زنان، کارگران و سایر اقشار حق‌طلب قرار گرفته و رژیم را مستاصل کرده است. تشدید پایمال کردن حقوق بشر، ازدیاد انواع فشارها علیه مردم حق طلب و مبارز و صدور حکم اعدام علیه هنرمند بلند آوازه‌ای نظیر «توماج صالحی» نمایانگر عمق این استیصال می‌باشد. همین مبارزات بر بستر ابربحران‌ها سر رژیم را بباد خواهند داد. باید کاری کرد که بعد از جمهوری اسلامی رژیمی مردمی و شورایی سرکار بیاید که تامین حقوق انسان در صدر وظایفش باشد.
