روز یکشنبه اول سپتامبر، برابر با ۱۱ شهریور ۱۴۰۳، با پخش خبر مرگ شش گروگان اسرائیلی در غزه صدها هزار نفر علیه کابینه نتانیاهو به خیابان‌ها ریختند. آن‌ها بر طبل‌ها کوبیده و فریاد می‌زدند “توافق همین حالا!”
بعد از ظهر آن روز هیستادرات، فدراسیون کارگری اسرائیل، برای اولین بار بعد از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ به اعتراض به کوتاهی کابینه در تضمین آزادی گروگان‌هایی که در غزه نگهداری می‌شوند، به اعتصابات و تظاهرات سراسری فراخوان داد. آرنون بار-دیوید، رئیس فدراسیون کارگری اسرائیل، ضمن اعلام فراخوان گفت که اعتصاب و تظاهرات فعلی یک روزه است، اما ممکن است آکسیون‌های دیگری هم لازم باشد. رون تومر، رئیس اتحادیه فلزکاران، گفت “صلح با حماس یک ضرورت می‌باشد و مقدمه آن آزادی گروگان هاست.” او اضافه کرد که “این جنگ جامعه اسرائیل و اقتصاد آنرا از هم گسیخته است.” انجمن خانواده‌های گروگان‌ها و مفقودشدگان، از شهروندان اسرائیل خواست با پیوستن به «تظاهرات عظیم سراسری” مملکت را به طور کامل تعطیل کنند. انجمن تجارت اسرائيل، که نمایندهٔ اکثر کارگران بخش خصوصیِ ۲۰۰ تا از بزرگترین کمپانی‌های کشور می‌باشد از فراخوان هیستادرات پشتیبانی کرد.
روز دوشنبه صدها هزار نفر با شعار: «ما گروگان‌ها را زنده می‌خواهیم» ، به خیابان‌ها ریختند و کشور را به حال تعطیل کامل درآوردند. هیئت حاکمه اسرائیل و پیشاپیش آن‌ها احزاب راست افراطی از طریق دادگاه عالی پس از شش ساعت دعوتِ فدراسیون را سیاسی خوانده و آنرا غیرقانونی اعلام کردند. گرچه رهبران فدراسیون و اتحادیه‌های همبسته آن اعلام کردند “از قانون اطاعت می‌کنند” اما معترضین با شعار “خون گروگان‌ها از جنگال نتانیاهو می‌چکد” اعتصابات و تظاهرات‌ها را در بعضی از شهرها ادامه دادند.
ارتش اسرائیل جنازه گروگان‌ها را در ۳۱ اوت پیدا کرده و مدعی شده بود که حماس آن‌ها را کشته است. مسئول مذاکرات حماس ادعای اسرائیل را تکذیب کرد. اعضای تیم مذاکره‌کننده حماس مدعی شده‌اند که هر بار دو طرف مذاکره به توافق نزدیک می‌شدند مذاکره‌کنندگان اسرائیلی شرایطی تازه را مطرح کرده و گفتگو را به بن بست می‌کشاندند. خانواده‌ها و خویشاوندان گروگان‌ها نیز گفته‌اند که گروگان‌ها چند روز پیش زنده بوده‌اند. آن‌ها گفته‌اند نتانیاهو برای ماندن در قدرت حاضر به مصالحه با حماس نیست و مسئول مرگ فرزندان آن‌هاست.
مرگ گروگان‌ها اختلافات بین وزیر دفاع مرتجع و نخست وزیر را شدت بخشیده است. بایدن نیز، ریاکارانه نتانیاهو را به کم‌کاری در آزادی کردن گروگان‌ها متهم کرد. یائیر لاپید، رهبر اپوزیسیون هم حملات سختی به نتانیاهو کرده است. او در روز سه شنبه ۱۳ شهریور در مصاحبه با «کانال۱۳» اسرائیل خاطرنشان کرد که نخست‌وزیر همیشه برای ادامه جنگ، از پایبندی قبلی‌اش به کنترل نظامی بر گذرگاه رفح گرفته تا إصرار کنونی او بر کنترل کریدور فیلادلفیا (نوار مرزی میان مصر و نوار غزه) بهانه‌ای را می‌تراشد. لاپید افزود: «تنها چیزی که برای او مهم است این است که کابینه سقوط نکند». او گفت که هیچ‌کس در تاریخ اسرائیل بیشتر از نتانیاهو در راستای تقویت حماس اقدام نکرده است «لاپید در ادامه نتانیاهو را به «دادن چمدان‌های پر از دلار» به حماس به هدف متزلزل کردن حاکمیت فلسطین و تعمیق شکاف داخلی میان آن‌ها متهم کرد.
اعتصابات و تظاهرات‌های کنونی از هنگام حمله همه جانبه ارتش اسرائیل به مردم غزه و کشتار بی‌محابای بیش از ۴۰ هزار نفر، که دو سوم آن‌ها کودگان و زنانند، و ویران کردن آن باریکه، بزرگترین آکسیون‌های اعتراضی علیه کابینه فوق راست اسرائیل بوده است. سرنوشت شخص نتانیاهو به ادامه جنگ و حتی گسترش آن به منطقه گره خورده است. اگر این آکسیون‌های بی‌سابقه قادر شود کابینه او را سرنگون کند، او حتما به خاطر پرونده‌های دزدی و اختلاصش با فشارهای زیاد و حتی زندان روبرو خواهد شد. اما مسئله فراتر از سرنوشت یک سیاستمدار مرتجع می‌باشد.
این آکسیون‌های توده‌ای و عظیم نمایانگر بحرانی عمیق در جامعه اسرائیل می‌باشد. همین بحران خود بخشی از بحران رو به تعمیق سیستم سرمایه‌داری در جهان می‌باشد. طبقه کارگر اسرائیل علی‌رغم اینکه در کنترل یک فدراسیون رفرمیست است، با آکسیون‌های روزهای یکشنبه ۱۱ شهریور و روزهای بعد از آن نشان داد که تنها نیروئی است که قادر می‌باشد مسایل پیچیده جامعه اسرائیل را حل کند که یکی از مهمترین آن‌ها جنگ غزه می‌باشد.
