سَیلی از انسان‌های آواره، با چشمانی پر از ترس و آینده‌ای مبهم، از مرزها بازگردانده می‌شوند. این تصویر، نه از یک فیلم وحشتناک، که واقعیت امروز هزاران افغانستانی است که ایرانِ تحتِ حاکمیت رژیم جنایتکار اسلامی، خانه‌ی موقتشان، آنها را به کام ناامنی و فقر بیشتر بازمی‌گرداند. این اقدام غیرانسانی، نمونه‌ای دیگر از سیاست‌های ضد‌بشری حکومت اسلامی ایران است که می‌خواهد تحت لوای آن شکست‌های اطلاعاتی و اقتصادی خود را توجیه کند. شکست‌های که از طریق سران رده بالای سپاه پاسداران برای اسرائیل امکان‌پذیر شده است.
بسیاری از افغانستانی‌ها، سال‌هاست در ایران زندگی کرده‌اند؛ کارگرانی سخت‌کوش که در سخت‌ترین مشاغل و بدون برخورداری از حقوق ابتدای انسان، جیب سرمایه‌داران حکومتی و غیرحکومتی را پر کرده‌اند. کودکانشان در ایران به دنیا آمده‌اند و امروز، بی‌هیچ توجهی به حقوق اولیه‌ی انسانی، همچون کالایی به افغانستان بازگردانده می‌شوند. کشوری که زیر حاکمیت طالبان، هر روز ناامن‌تر و فقیرتر می‌شود.
حکومت اسلامی ایران این اخراج‌ها را با مسائل امنیتی و اقتصادی توجیه می‌کند، اما واقعیت این است که رژیم اسلامی با جنگ‌افروزی، تسلیح و پشتیبانی گروه‌های نیابتی، فساد، قمار اتمی و ساختار اسلامی و دیکتاتوری‌اش باعث ناامنی و ورشکستگی اقتصادی شده است. کارگران افغانستانی در بدترین شرایط زیستی و کاری مورد استثمار شدید قرار گرفته‌اند. پناهندگان افغانستانی نه تهدید، که قربانی هستند. قربانی جنگ‌هایی که قدرت‌های جهانی و در راس آنها آمریکا به مدت بیست سال در افغانستان به راه انداختند و در آخر در یک توافق، قدرت را به طالبان بازگردانند.
چپ‌‌ها در سراسر جهان همواره از حقوق پناهندگان دفاع کرده‌اند، نه به خاطر مصلحت سیاسی، بلکه چون معتقدند: هیچ انسانی “غیرقانونی” نیست. اخراج دسته‌جمعی پناهندگان، نقض فاحش حقوق بشر است، چه توسط حکومت اسلامی ایران انجام شود، چه توسط اروپای “متمدن” که در دریای مدیترانه مهاجران را به کام مرگ می‌فرستد و مرزهای خود را به روی پناهندگان بسته‌اند و چه توسط آمریکا که پناهندگان را به جزایری غیرقابل سکونت منتقل می‌کند.
این بحران که در سراسر جهان از ایران تا آمریکا و تا آلمان و عربستان و ترکیه در جریان است، آزمونی است برای بشر: آیا اجازه می‌دهیم انسان‌ها بر اساس ملیت و مدارک هویتی تقسیم شوند، یا در برابر این بی‌عدالتی می‌ایستیم؟ چپ‌‌ها انتخاب روشنی دارند: مرزهای برساخته را باید برداشت، نه انسان‌ها را. به جای اخراج پناهندگان، باید با نظامی مبارزه کرد که جنگ بر پا می‌کند، محیط‌زیست را نابود می‌کند، استثمار می‌کند، حقوق بشر را زیر پا می‌گذارد، دیکتاتوری بر پا می‌کند و مردم فرودست را به فرار وامیدارند. نظام سرمایه‌داری، جنگ‌طلبی و بنیادگرایی.
باید از حقوق پناهندگان افغانستانی در ایران حمایت کرد و برای برابری حقوقی و انسانی آنها در این جغرافیا مبارزه کرد.
شورش کریمی
