نویسنده: شورش کریمی
حملات شیمیایی از طرف نهادهای مربوط به حکومت اسلامی به دانش‌آموزان دختر در مدارس سراسر ایران هم‌چنان ادامه دارد. در آخرین موارد آن دانش‌آموزان دختر در مدارس سقز و سنندج مورد حملات شیمیایی قرار گرفته‌اند. این اقدامات غیر انسانیِ حکومت موجی از نگرانی، خشم و اعتراض را هم در پی داشته است. حکومت اسلامی که پایه‌های ایدئولوژی زن‌ستیزانه‌اش در پیشگاه زنان جسور و آگاه در جغرافیای ایران فرو ریخته است، با سازماندهی چنین اقدامات غیرانسانی می‌خواهد از آن‌ها انتقام انقلاب حق‌طلبانه‌شان را بگیرد. انقلابی که تا اینجای کار پوشش اجباری، گشت ارشاد، فرهنگ مردسالار و تبعیض‌آمیز رژیم را پشت سر گذاشته است. طبیعی‌ست که چنین رژیم هاری که حتی به کودکان معترض و ناامید از این مافیای در قدرت، رحم نمی‌کند و ده‌ها نفر از آنان را در خیزش اخیر به شیوه‌های گوناگون به قتل رسانده است، قصد بازیابی قدرت از دست رفته‌اش را بکند. رژیمی که دستگاه جاسوسی‌اش کوچکترین اقدامات فعالین سیاسی را کنترل می‌کند و خیابان‌ها را مملو از دوربین‌های نظارتی کرده است، رژیمی که در هر مدرسه و دانشگاه ده‌ها عامل حراست، بسیج، سپاه و اطلاعات دارد، چگونه ممکن است بعد از چندین ماه عاملان و تشکیلات پشت آن را نتواند شناسایی کند. بنابراین متهم درجه یک این قضایا تمام سیستم حکومتی‌ست. سیستمی که تاریخی پر از جنایت دارد. از کشتار چندین هزار زندانی سیاسی دهه ۶۰، حمله و کشتار در کردستان و ترکمن‌صحرا، اسید پاشی، قتل‌های زنجیره‌ای، کشتار کارگران خاتون‌آباد، زدن شلاق به کارگران معترض، گشت ارشاد، حمله به زنان و کشتار آبان و دی را در کارنامه اعمال ننگین‌اش ثبت کرده است. حملات شیمیایی به مدارس دخترانه هم ادامه همان سیاست مرعوب و مطیع‌سازی جامعه است که تاکنون همواره نتیجه معکوس داشته است. چنین اقدامات مذبوحانه‌ای فقط خشم و نفرت را از چنین حکومت ضد انسانی بیشتر خواهد کرد و بیش از پیش روشن خواهد شد که یگانه راه رهایی از شرارت‌های حکومت اسلامی، به زیر کشیدن رژیم از طریق یک انقلاب اجتماعی‌ست.
روشن است که نمی‌توان از چنین سیستمی ( حکومت اسلامی) انتظار داشت که امنیت، آسایش و رفاه نه تنها دانش‌آموزان بلکه جامعه را هم تامین کند. اما آیا راه دیگری هم وجود دارد که سیستمی ایجاد کرد که خود از خود محاظت کند و امنیت و آسایش را به جامعه بازگرداند و در عین حال سازماندهی مقاومتی باشد در برابر حملات شیمیایی حکومت به دانش‌آموزان؟
یکی از تجربیات ارزنده ایجاد سیستم و شبکه در مقابل بحران‌هایی که حکومت اسلامی در آن نقش دارد و یا نسبت به آن بی‌تفاوت است، ایجاد کمیته‌های مردمی مقابله با کرونا بود. ما در دوران کرونا یک تجربه ارزنده از سازماندهی کمیته‌های محلات در شهر و روستا در مقابله با کرونا داشتیم. این کمیته‌ها در اوایل گسترش کرونا و بی‌کفایتی حکومت از دلِ اجتماعات محلی بیرون آمد و در کمک‌رسانی، اطلاع‌رسانی، روحیه‌بخشی، همبستگی و مقابله با کرونا به خصوص در مناطق کردستان بسیار مفید بود.
در این دوره هم ایجاد چنین سازمان‌هایی که امنیت دانش‌آموزان مدارس دخترانه را تامین می‌کنند، بسیار حیاتی‌ست. هر روزه خبرهایی از حملات شیمیایی به مدارس دخترانه شنیده می‌شود و تعدادی نیز بر اثر استنشاق گازهای شیمیایی به بیمارستان روانه می‌شوند. خانواده‌های بسیاری نگران فرزندانشان هستند. بسیاری از ترس فرزندانشان را به مدرسه نمی‌فرستند. مردم خشمگین هستند و در بسیاری شهرها تظاهرات و اعتصاب در جریان بوده است.
در چنین فضایی وظیفه پیشروان اجتماعی‌ست که راه چاره‌ای را جلو بگذارند که هم نیازها، نگرانی‌ها و خشم کنونی جامعه را جواب دهد و هم به تداوم مبارزه انقلابی علیه این رژیم کمک کند.
چاره سازماندهی، ایجاد و تقویت “کمیته‌های دفاع از مدارس” و دانش‌آموزان دختر است. این کمیته‌ها در سطح هر مدرسه می‌تواند شکل بگیرد. به این معنی که اگر در هر محله یک مدرسه وجود دارد، والدین، خانواده‌ها و معلمین در آن محله می‌توانند فراخوان جلسه‌ای را برای بحث و تشکیل چنین نهادهای بدهند. این گروها، کمیته‌ها، سازمان‌ها و یا نهادهای مردمی توسط والدین، معلمان، خانواده‌ها و اجتماعات محلی تشکیل و پشتیبانی می‌شوند. این ارگان‌های مردمی در صورت تشکیل می‌توانند:
۱- با تقسیم کار گروهی هر روزه یک یا دو نفر مسئول حفاظت از مدارس و دانشگاه‌ها باشد و از این طریق امنیت فرزندان دختر را تامین کنند.
۲- با تقسیم کار گروهی تعدادی را مسئول ارتباط با خانواده‌های سایر مدارس کنند و از این طریق اعتراضات وسیع را برای تحقیق، دستگیری و محاکمه عاملان حملات شیمیایی به مدارس سازمان دهند.
۳- پایه‌های یک ارگان مردمی باشند که توسط آن، خانودها، معلمین و فعالین اجتماعی می‌توانند حول مشکلات اجتماع و مدارس بحث و تبادل نظر کنند.
اگر چنین کمیته‌های مردمی ایجاد شود ما دیگر شاهد چنین حملات وحشیانه‌ای به مدارس نخواهیم بود و در عین این‌که یک تجربه مهم همبستگی اجتماعی خواهد بود، یک ارگان مردمی را هم برای بحران‌های بعدی به وجود آورده‌ایم.
