بترسید از این اتحاد!
روز دوشنبه هفتم فروردین‌ماه ١۴٠٢ جمعی از خانواده های جانباختگان انقلاب ژینا در حسن‌آباد سنندج به دیداز خانواده هومن عبدالهی رفته و با هم شعارگویان بر سرمزار این جانباخته راه آزادی و برابری حاضر شدند. در همین روز تعدادی از خانواده‌های جانباختگان انقلاب ژینا و عمدتاً مادران از شهرهای رشت، بابل، کرج، تهران، اراک و اصفهان با هم دیدار کردند. آن‌ها بر سر مزار عزیران خود و قهرمانان انقلاب، حاضر شده و ضمن سردادن شعارهای ضد حکومتی با هم پیمان تازه کردند تا ادامه دهنده راه پُر افتخار جانباختگان باشند.
در آستانه نوروز نیز جمعی از مادران دادخواه با هم دیدار کردند. لیلا مهدوی، مادر سیاوش محمودی از جانباختگان انقلاب ژینا عکسی از این دیدار را منتشر کرده است. او در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «ما همه یک خانواده بزرگ هستیم. بترسید از این اتحاد. شما نفس‌های آخرتون رو می‌کشید. ما ساکت نمی‌شینیم… مشت‌ها محکم‌تر و بیشتر می‌شود.»
مادران به دلیل اینکه جایگاه مهم و ریشه محکم اجتماعی دارند در مقابله و مبارزه با استبداد نقش تاثیرگزاری ایفا می‌کنند. یک نمونه ار این‌گونه مادران، که آوازه جهانی دارند، “مادران میدان مایو” می‌باشند. آن‌ها در ۱۹۷۶ میلادی و در عهد تسلط نظامیان کودتاچی به فرمان سازمان جاسوسی آمریکا و کابینه وقت آن کشور به طرزی سازمانیافته در آرژانتین ظاهر شدند. کابینه جنایتکار نظامیان موجب جانباختن بیش از سی هزار نفر از انقلابیون چپ شدند. آن بزدلان مسئولیت از بین بردن انقلابیون را انکار کرده و آن‌ها را گم‌شدگان می‌نامیدند. مادران میدان مایو، مادران همین جانباختگان بودند که به صف نیروهای رزمنده ضد دیکتاتوری پیوستند. نظامیان، دستگاه اطلاعاتی و قضائی آنان به اشکال مختلف به نبرد این مادران رفتند و در برابرشان زبون و ناتوان ماندند. جنایت‌کاران سرانجام توسط نیروهای ضد استبداد و از جمله همین مادران در سال ١٩٨٣ سرنگون شده و سرانشان به جرم کشتار انقلابیون و مبارزین به دادگاه کشانده شدند.
همزمان با همان دوران مادران جانباختگان و پیشمرگان کومه‌له در شهرهای کوردستان و بویژه در سنندج همبسته شده و به جنگ جمهوری اسلامی رفتند. آن‌ها ارتباط پیشمرگان با جامعه را محکم کرده و با هر تجاوز مزدوران به حقوق مردم و دستگیری جوانان به طور دسته جمعی در مقابل ادارات ارگان‌های سرکوب گردهمایی اعتراضی تشکیل می‌دادند. این مادران مبارز به طور مرتب و بویژه به هنگام عزاداری و نیاز با هم دیدار کرده، به همدیگر کمک نموده و همبستگی‌شان را محکم و محکم‌تر می‌کردند. آن‌ها علی‌رغم تمام فشارهای مزدوران به پیشمرگان سر می‌زدند و پیام‌های خانوادگی و سیاسی را رد و بدل می‌کردند. این مادران و به ویژه هنگامی که رژیم جنگ ارتجاعی و ضد انسانی ایران و عراق را به کوردستان کشاند در مسیرهای خود با مشکلات و خطرهای قابل توجهی روبرو شده و با جانبازی ارتباط دیداری با پیشمرگان را حفظ کردند. این مادران پرافتخار و جسور بویژه حامی زنان پیشمرگ بوده و در مواردی در حفاظت و پرورده کردن کودکان آنان در آغوش خود، با عالی‌ترین احساسات و مسئولیت مادرانه، عمل کردند. این افتخار آفرینان تمام تهدیدات مزدوران در این عرصه را نادیده گرفتند.
بعدها تشکل و گردهمایی مادران جانباختگان در خارج کوردستان نیز شکل گرفتند. آن‌ها ابتدا و پس از اینکه زندانبانان و سران قضایی به فرمان و فتوای خمینی در دو ماه مرداد و شهریور سال ١٣۶٧ چند هزار زندانی سیاسی و اسیر را کشتار کردند، تحت عنوان “مادران خاوران” سازمانیافته به جنگ سران جنایتکار رژیم رفتند. اکنون در کنار مادران خاوران، مادران پارک لاله، مادران دادخواه، مادران صلح و مجمع مادران پیشرو در مبارزه علیه جمهوری اسلامی و ارگان‌های سرکوبگر آن و برای تامین دموکراسی و عدالت اجتماعی فعالند.
پروسه‌ای که در تداوم مبارزات پیشین از همگرائی خانواده‌های جانباختگان انقلاب آزادی و عدالتخواهانه و مخصوصاً مادران آغاز شده یکی از عرصه‌های انقلاب ژینا می‌باشد. اتحاد و مبارزات این دلاوران الهام‌بخش انقلابیون بوده به قول لیلا مهدوی، مادر رزمنده جانباخته سیاوش محمودی، موجبات ترس سران آخوند و نظامی حاکم شده است. این مادران در بیانیه‌ها و تجمعات خود به کرات یادآوری کرده‌اند که در ادامه مبارزات فرزندان خود و سایر جانباختگان ۴۴ سال گذشته پا به پای مبارزین و انقلابیون تا سرنگون شدن جمهوری اسلامی مبارزه خواهند کرد.
