به گزارش کولبرنیوز شامگاه یک‌شنبه پنجم آذرماه ١۴٠٢، “یاور ویسی” کولبر اهل ثلاث‌باباجانی با تیراندازی مستقیم نیروهای هنگ‌مرزی در نوارمرزی نوسود جانش را از دست داد. نیروهای هنگ‌مرزی با سلاح جنگی کلاشینکف این کولبر را از پشت هدف قرار داده و او را کشته‌اند.
با استناد به آمار ثبت شده در کولبرنیوز از اول مهرماه تا اول آذرماه ١۴٠۲، جمعاً ١۵۴ کولبر در مناطق مرزی کوردستان بر اثر عواملی هم‌چون تیراندازی مستقیم نیروهای هنگ‌مرزی، ضرب و شتم توسط نیروهای نظامی رژیم و رفتن روی مین، کشته و زخمی شده‌اند. از این تعداد ۹ کولبر جانباخته و ١۴۵ کولبر نیز زخمی شده‌اند.
کمتر هفته‌ای است که خبر کشته و زخمی شدن شماری از “کولبرها” و “کاسبکاران” نوارمرزی کوردستان به گوش نرسد. کولبری شغل نیست اما برای انسان‌های شریفی که آهی در بساط ندارند و در جستجوی تأمین معیشت خود و خانواده‌یشان تن به هر مخاطره‌ای می‌دهند “شغل” به حساب می‌آید. در شهرها و روستاهای مرزی کوردستان توده‌ی وسیعی از کارگران بی‌کار برای تامین یک زندگی بخور و نمیر برای خانواده‌هایشان به کولبری روی آورده و در زیر سایه مرگ در جستجوی نان هستند.
فصل زمستان و سرمای جانسوز رشته کوه‌های زاگرس، کار در شب و عبور از میان بیش از یک میلیون مین به‌جا مانده از جنگ ارتجاعی ایران و عراق و کمین‌گاه‌های راهزنان و باجگیران سپاه پاسداران و نیروی انتظامی که هر شب با کشتن کاسبکار و کولبری، چراغ کورسوز امید خانواده‌ی فقیری را خاموش می‌سازند، شرایط کار این زحمتکشان را تشکیل می دهد.
وقتی فاجعه فقر و بی‌کاری خانوده‌های کارگری و مردم زحمتکش را در چنگال بی‌رحم خود می‌فشارد، تلاش برای بقا، مرزهای سنی را پشت سر می‌گذارد. در میان کولبران نوجوانان ۱۵ ساله و مردان بالاتر از ۶۰ سال و زنان سرپرست خانواده هم دیده می‌شوند. تعداد زیادی از کولبران جوان، تحصیلکرده‌هایی هستند که در اردوی ذخیره‌کار رها شده و تاکنون نتوانسته‌‌اند کاری گیر آورند. کولبرانی که به کار حمل محموله در نوارمرزی روی آورده‌اند، در واقع نیروی کار اجیر شده تجار و دلالانی هستند که در شهرها و روستاها مرزی مستقر هستند، اجناسی را از یک نقطه مرزی روانه و یا دریافت می‌کنند و بالاترین منفعت‌ها را بی‌آنکه هیچ خطری تهدیدشان کند به جیب می‌زنند و دستمزد ناچیزی به کولبران می‌پردازند.
رژیم جمهوری اسلامی برای توجیه جنایات خود در حق کولبران زحمتکش نوارمرزی، آنان را قاچاقچی، و مجرم معرفی می‌کند. از این‌رو هر روز شماری از این ستمکشان بی‌دفاع به کمین دسته‌هایی از مزدوران سپاه و نیروی انتظامی می‌افتند و همانند دشمن در میدان جنگ با آنان رفتار می‌شود. آنان آماج تیراندازی مستقیم قرار می‌گیرند و ادامه زندگی را وثیقه یافتن لقمه نانی قرار می‌دهند. جمهوری اسلامی در شرایطی این کولبران زحمتکش را مجرم و اخلالگران اقتصادی معرفی می‌کند که همه می‌دانند کولبری یک کار غیر متعارف و از روی ناچاری برای امرار معاش روزانه است. در این مناطق مردم زحمتکش دخالتی در قاچاق سازمان‌یافته که توسط سپاه پاسداران و برخی نهادهای رسمی و نیمه‌رسمی وابسته به آن سازماندهی و مدیریت می‌شود، ندارند. کولبران در شرایطی جاده مرگ و راه پر مخاطره نوارمرزی را برای تامین هزینه‌های سرسام آور حداقل زندگی در پیش گرفته‌اند که در زیر حاکمیت این رژیم جنایتکار هیچ راه دیگری برای امرار معاش برای آنان باقی نمانده است. با وجود این مخاطرات مرگ آفرین لیکن کولبران و کاسبکاران مرزی به دلیل موقعیت دشوار اقتصادی و نیاز به تامین زندگی خود و خانواده‌هایشان، دوباره سر به این گذرگاه‌های مرگ می‌سپارند.
این شرایط سخت و دشواری که رژیم به زحمتکشان کوردستان تحمیل کرده است، گوشه‌ای از پیامدهای سیاست شوونیستی جمهوری‌اسلامی در عقب نگاه‌داشتن اقتصادی کوردستان است. این ادامه همان سیاستی است که این رژیم طی ۴۴ سال گذشته با تکیه به میلیتاریزه کردن کورد و اعمال سیاست‌های سرکوبگرانه و امنیتی کردن فضای شهرها آن را پیش برده است. همین سیاست و پافشاری رژیم جمهوری‌اسلامی بر آن، زمینە تداوم جنبش انقلابی کوردستان را فراهم کردە است.
بی‌کاری گسترده در کوردستان موجب شده است تا هر روز بر شمار کسانی که به این باصطلاح شغل روی می‌آورند، افزوده شود. جلوگیری از کشتار هر روزه کولبران و کاسبکاران و ایجاد کار مناسب برای آنان، به گونه‌ای که ناچار نباشند به این کار سخت و پرمخاطره تن در دهند، یک خواست حداقل و انسانی است. چنین خواستی با تداوم مبارزه پیگیر و متحدانه مردم کوردستان و سایر نقاط ایران علیه رژیم جمهوری‌اسلامی قابل تحقق است.
