در سرمقاله هم‌میهن، بیست و پنجم شهریورماه، زیر عنوان: “چه میدانید که فساد چیست؟” به نکات تامل‌برانگیزی اشاره شده است. در ابتدای مقاله نوشته شده که دولت رئیسی با شعار مبارزه با فساد سرِ کار آمد غافل از این‌که از بدو حضور آن دولت، فساد در سطح وزیر آغاز شد. در ادامه نوشته آمده، هنگامی که فقط سه سال از آن دولت گذشت دو وزیرش زندانی شدند و دو رئیس نهاد مالی مهمش دچار اتهامات عدیده گردیدند و این رکوردی بود که بعد از فساد در دولت احمدی‌نژاد شکسته شد. سرمقاله‌نویس هم‌میهن چنین ادامه می‌دهد: “مهمتر از این‌ها این‌که رکورد فساد هم در آن دولت شکسته شد. یک رقم آن ۳۷۰۰ میلیون دلار است که هنوز به این اتهام رسیدگی نشده است. مجازات وزیر کشاورزی آن دولت مربوط به فساد در پرونده دیگری است و هنوز نوبت رسیدگی به پرونده چای دبش نرسیده است. نویسنده بدون اشاره به فسادهای متعدد دیگر نظیر اختلاس آخوند کاظم صدیقی، امام‌جمعه موقت تهران و شخصِ مورد اطمینان و مجیزگوی خامنه‌ای، می‌نویسد که فسادهای زیادی هستند که هنوز اعلام رسمی نشده‌اند. از نظر او داده‌های آماری نشان می‌دهد که فساد در دولت پیش هیچ‌گونه بهبودی پیدا نکرده بود، درحالی‌که با شعار ضدفساد آمدند؛ ولی رتبه و وضعیت فساد در ایران هم‌چنان از حدود ۱۴۸ کشور جهان بدتر است.
باید بیاد داشت که ثروت‌های کلانی که در دست آیات دانه درشت انباشته شده و می‌شود هیچ حساب و کتابی ندارد. این امر در مورد مافیای اقتصادی ده‌ها میلیارد دلاری خامنه‌ای مستدل و مکتوب شده است. در واقع ثروت و سرمایه بدون حساب و کتاب و بدون کنترل سران رژیم عامل اصلی فساد در حکومت اسلامی است. بعد از جنگ ۸ ساله ایران و عراق، رفسنجانی و خانواده‌اش مظهر فساد شدند. در این دوره درجه‌ای از فساد برای پیشرفت اقتصادی به طرزی رسمی و عیان ضروری دانسته شد. در دوره خاتمی این سیر ادامه داشت تا به دوره احمدی‌نژاد رسید. میزان فساد اقتصادی در دوران احمدی‌نژاد به شدت افزایش یافت. در دوره وی نه تنها اختلاس‌گران، دزدان و رانت‌خواران افزایش پیدا کردند، بل‌که دزدانی مثل محمدرضا رحیمی، معاون اول و حمید بقائی، معاون اجرائی مقام و منزلت نیز یافتند. خود احمدی‌نژاد هم دست در کیسه کرد و تنها در یک مورد صد میلیارد تومان از صندوق بیمه ایران اخاذی نمود. اختلاس ۱۳ هزار میلیارد تومانی بابک زنجانی در همین دوره اتفاق افتاد.
در دوره روحانی دزدی‌ها کلان‌تر شد. برای نمونه گذشته از اختلاس برادرش معلوم شد که صادق لاریجانی، رئیس سابق قوه قضاییه ۶۳ حساب بانکی داشته است. هزار میلیارد تومان به عنوان سود وثیقه‌ها و خسارات پرداختی به قوه قضائیه که به حساب‌های شخصی‌اش واریز شده علنی گردید و گفته شد که سود بانکی آن‌ها ماهانه ۲۰ میلیارد تومان است. یا فساد و اختلاس هلدینگ یاس سپاه در سال ۱۳۹۶ در دوره روحانی رو شد که پرونده‌ای بر دیگر فسادهای قالیباف و بعضی فرماندهان آن نیروی جانی و سرکوبگر افزود. در همین دوره اشاره به فساد در عرصه دارویی به رسانه‌های حکومتی راه یافت. سعید نمکی، وزیر بهداشت کابینه روحانی، گفت هنگامی که وی در سال ۹۷ این وزارت را تحویل گرفت «فساد در حوزه دارو به‌طور زجرآوری حاکم بود» و علاوه‌بر «وقوع فساد ۵۰ هزار میلیارد تومانی در پزشکی»، گفت: «نمی‌دانیم یک میلیارد دلار تجهیزات پزشکی را کجا هزینه کردند».
آن‌چه در مورد فساد نوشته شد، قطره‌ای بود از دریایی بزرگ. فساد پایه اقتصاد و عامل بقای جمهوری اسلامی است. فساد در دست گروه‌های مافیایی گوناگون صاحب قدرت ابزاری برای تصفیه‌حساب درونی نیز می‌باشد. همین فساد یک نیروی سرکوبگر جاهل، متعصب و آتش به اختیار را پیرامون هسته اصلی قدرت فراهم آورده است. آن‌ها بویژه در زندان‌ها و نیز در رویارویی با انقلابیون معترض بویژه در سال‌های ۹۶ و ۹۸ و در دوره انقلاب ژینا نهایت سنگدلی خود را نشان دادند. اما جمهوری اسلامی، که برای بقا تماماً به نیروی سرکوبش متکی است، با ریختن ترس مردم از دستگاه فاسد سرکوبگرش، که اعتصاب پیروزمند ۲۵ شهریورمه در کوردستان از آخرین شواهد آنست، عمر ننگینش به شماره افتاده است. باید تاکید کرد که فساد در سطح کنونی با حاکم شدن رژیم اسلامی متولد شد و با مرگش و جایگزینی آن با حکومتی مردمی از بین خواهد رفت.
