چهارم آوریل، روز جهانی آگاهی درباره مین است. این روز، نه تنها یک فرصت برای آگاهی‌بخشی به خطرات مین‌ها، بلکه فرصتی برای افشای ستم‌های ساختاری است که در کوردستان، زندگی روزمره مردم را تهدید می‌کند. در کوردستان، مین نه تنها یک ابزار جنگی، بلکه یک ابزار سرکوب و کنترل است که هدف آن محدود کردن مردم، نابود کردن زندگی‌ها و تثبیت سلطه بر این سرزمین اشغالی است.
کولبران، کارگرانی که در مرزهای کوردستان به‌طور روزمره با خطرات جانی و امنیتی روبه‌رو هستند، بیشترین قربانیان مین در سال جاری بوده‌اند. طبق گزارش کولبرنیوز، در سال ۱۴۰۳، سه کولبر بر اثر انفجار مین در نوارمرزی کوردستان زخمی شده‌اند. این آمار، تنها یک عدد نیست؛ بلکه نماد وضعیتی دردناک و مستمر ستم ملی و طبقاتی است که در کوردستان برقرار است. کولبران، کسانی هستند که به‌دلیل محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی در مرزهای کوردستان برای به دست آوردن لقمه‌ای نان، باید از دل میدان‌های مین عبور کنند.
کولبری نه تنها یک شغل، بلکه نتیجه یک سیاست کلان است. حکومت‌های اشغالگر نه تنها منابع و امکانات کوردستان را به تاراج برده‌اند، بلکه با انکار هویت ملی، ملت کورد، این سرزمین را به منطقه‌ای ممنوعه برای زندگی تبدیل کرده‌اند. این اجبار به کولبری، در واقع استثماری است که از هر دو جنبه ملی و طبقاتی بر مردم کورد تحمیل می‌شود. کولبر، نیروی کار ارزان و بی‌صدایی است که در مرزها و در دل ناامنی‌ها، به‌عنوان ابزار تولید مصرف می‌شود.
حضور مین‌ها در کوردستان، نشانه‌ای از این است که اشغالگران و حکومت‌های حاکم هم‌چنان تلاش دارند تا مرزها را امن برای خود نگه دارند و مردم را در ترس و سکوت نگه دارند. مین‌ها نه تنها از گذشته باقی‌مانده‌اند، بلکه به‌عنوان ابزاری در سیاست‌های کنترل اجتماعی و سیاسی ادامه دارند. آن‌ها پاک نشده‌اند، چون جمهوری‌اسلامی نمی‌خواهد امنیت واقعی برای مردم کورد برقرار کند. در واقع، عدم پاک‌سازی مین‌ها، به‌نوعی ادامه جنگی است که حکومت اسلامی طی بیش از چهار دهه اخیر به مردم کوردستان تحمیل کرده است.
سوسیالیسم، تنها چشم‌اندازی است که می‌تواند به این وضعیت پایان دهد. زیرا سوسیالیسم، به معنای پایان دادن به سلطه طبقاتی و ملی است. تنها با بازپس‌گیری حق تعیین‌سرنوشت از سوی مردم کورد و پایان دادن به سیاست‌های اشغال‌گرانه، می‌توان به آینده‌ای بدون مین و بدون ستم دست یافت. مبارزه برای آزادی و برابری، نه تنها در قالب مبارزه طبقاتی، بلکه در قالب مبارزه برای رهایی ملی نیز باید پیگیری شود.
چهارم آوریل باید به روز اعتراض و همبستگی جهانی علیه سیاست‌های مرگ‌بار تبدیل شود. باید فریاد زد که تا زمانی که مین در دل خاک کوردستان باقی بماند، تا زمانی که کولبر در مرزهای مین‌گذاری‌شده قربانی شود، مبارزه برای آزادی و برابری ادامه خواهد داشت. مبارزه باید نه تنها علیه مین‌ها، بلکه علیه ساختارهای استثماری و اشغال‌گرانه‌ای باشد که در کوردستان حاکم است.
هیئت مدیره کولبرنیوز
۴ آوریل ٢٠٢۵
