هر ساله در تاریخ ۱۲ مه (۲۲ اردیبهشت) روز جهانی پرستار به افتخار تولد فلورانس نایتینگل، بنیانگذار پرستاری مدرن، گرامی داشته می‌شود. این روز فرصتی است برای قدردانی از تلاش‌های بی‌وقفه و فداکاری پرستاران در سراسر جهان. پرستاران ستون‌های اصلی سیستم‌های بهداشتی هستند و نقشی حیاتی در ارائه خدمات درمانی، مراقبت از بیماران، و حفظ سلامت جامعه ایفا می‌کنند. کار آنها ترکیبی از دانش علمی، مهارت‌های فنی، و همدلی انسانی است.
شورای بین المللی پرستاران با انتشار گزارش روز جهانی پرستاری اعلام کرد: بر اساس نظرسنجی از انجمن‌های پرستاری کشورها ۶۱درصد از پرستاران از فشار شغلی شکایت دارند. بر اساس این گزارش سختی کار و کمبود نیرو باعث شده که علاقه به حرفه پرستاری در بسیاری از کشورها کاهش پیدا کند.
اما پرستاران در ایران با مشکلات متعددی روبرو هستند. در این میان شاید خستگی و شرایط شدید کار در کنار مشکلات دیگر مهمترین معضل پرستاران باشد. نسبت پرستار به تخت بیمارستانی در ایران بسیار پائین تر از استانداردهای جهانی است. از اینرو به دلیل کمبود نیرو، بسیاری از پرستاران مجبور به کار در شیفت‌های طولانی و اضافه‌کاری هستند که این مسئله سلامت جسمی و روانی آنها را به خطر می‌اندازد و همین کمبود باعث افزایش فشار کاری و خستگی مفرط پرستاران می‌شود. اما با وجود سختی کار و مسئولیت‌های سنگین، حقوق و مزایای پرستاران متناسب با زحمات آنها نیست. این مسئله باعث نارضایتی شغلی و مهاجرت نخبگان این حرفه می‌شود. بسیاری از پرستاران با قراردادهای موقت و شرکتی مشغول به کار هستند که امنیت شغلی آنها را تهدید می‌کند. در عین حال پرستاران در معرض انواع بیماری‌های واگیردار و آسیب‌های شغلی قرار دارند. این خطرات در دوران همه‌گیری کووید-۱۹ به شکل چشمگیری افزایش یافت.
در سال‌های اخیر جنبش پرستاران بخشی از اعتراضات مردمی در ایران برای تامین حقوق اولیه شان بوده است. در زمینه مطالبات پرستاران، جمهوری اسلامی حتی به قوانین مصوب حود نیز پایبند نیست. در سال ۱۳۸۸ پرستاران قانونا مشمول مزایای مشاغل سخت و زیان‌آور شده‌اند. اما این مصوبه نه فقط اجرا نمی‌شود، بلکه به علت کمبود پرستار و نیاز به خدمات آنان، هر روز بر فشار کار به آنها افزوده می‌شود. در حالیکه کمبود پرستار، آنها را ناچار می کند که تن به اضافه‌کاری بدهند، در همان حال هنوز حق شیفت ده سال پیش خود را نیز دریافت نکرده‌اند.
در ایران به ازای هر سه تخت تنها یک پرستار وجود دارد. در حالیکه طبق استانداردهای جهانی بایستی برای بخش‌های عمومی حداقل ۲ پرستار برای هر تخت و در بخش مراقبت‌های ویژه بین ۴ تا ۵ پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی وجود داشته باشد. ایران برای رسیدن به استاندارد جهانی با کمبود ۲۹۰ هزار پرستار مواجه است. این درحالی است که برآورده نشدن مشکلات و مطالبات حداقلی پرستاران از سوی جمهوری اسلامی ایران، باعث شده است که در سال‌های اخیر، سالانه بیش از ۱۰۰۰ پرستار به کانادا، قطر و کشورهای اروپایی مهاجرت کنند.
اما این تنها پرستاران نیستند که از کمبودهائی که به آنها تحمیل شده است رنج می برند، به هر اندازه استاندارد زندگی و معیشت و شرایط کار پرستاران پائین باشد به همان اندازه شانس بهبودی بیماران نیز تقلیل پیدا می کند. ساعات کار طولانی، حجم زیاده از حد کار و مسئولیت حساس از سویی و حقوق و مزایای ناچیز و آینده تضمین نشده، از سوی دیگر تنها بر سطح زندگی پرستاران اثر نخواهد گذاشت؛ بلکه بازتاب این درجه از محرومیت، بر سلامت جامعه تاثیر جدی بر جا خواهد گذاشت و در بهبودی بیمار اخلالی جدی ایجاد خواهد کرد.
عملکرد کارگزاران رژیم جمهوری اسلامی در مقابل خواست برحق پرستاران زحمتکش و محروم، نه رسیدگی به خواست اولیه و طبیعی آنان برای رفع مشکلاتشان، بلکه تلاش برای اِعمال نفوذ از طریق تشکل دست ساز خود از جمله “سازمان نظام پرستاری” برای فریب و ضایع کردن حقوق پرستاران و جلوگیری از اعتراض آنان است. این تشکلِ وابسته به نهادهای امنیتی می‌خواهد با نفوذ در صفوف پرستاران به منظور ایجاد تفرقه در میان آنان، مانع اتحاد و ایجاد تشکل صنفی مستقل پرستاران در ایران شود. اما مدت‌هاست که ماهیت ضد پرستاری این سازمان حکومتی با تبلیغات دروغین و جوسازی و توجیه عملکرد مقامات رژیم در طفره رفتن از مطالبات پرستاران، برای افکار عمومی جامعهِ پرستاری برملا شده و این سازمان نیز مانند سایر تشکلهای دست ساز رژیم در میان پرستاران بی اعتبارشده است.
با قدر دانی از فداکاری‌های این بخش زحمتکش جامعه روز جهانی پرستار را گرامی می‌داریم و بر مطالبات بر حق آنان که مورد پشتیبانی اکثریت مردم جامعه ایران است، تاکید می‌کنیم.2edited 11:21
