ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی مدت‌هاست که به نبردگاه بین کارگران و رژیم و کارفرمایان، به میدان مقابله بین زنان آزادپوش، دادخواهان، دانشجویان و سایر اصناف و اقشار معترض به رژیم درآمده است. بعنوان مثال تنها طی یک هفته‌ای که گذشت شاهد موارد زیر از آکسیون‌ها و مطالبات کارگران و بازنشستگان و عکس‌العمل‌های جمهوری اسلامی در قبال آن‌ها بودیم.
در این هفته مبارزات، اعتراضات و تجمعات پرستاران چشم‌گیر بود. شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران برای روز پنج‌شنبه هفدهم آبان‌ماه، روز پرستار، فراخوان به اعتصاب و گردهمایی اعتراضی سراسری داده بود. پرستاران در شهرهای مختلف به این فراخوان جواب مثبت دادند. بنا به گزارشاتی که تاکنون رسیده پرستاران زن و مرد در آن روز در ارومیه، همدان، یزد، اردکان، جهرم، فسا، رامهرمز، بافق، میبد، قم، اهواز، طبس و مشهد به جز بخش اورژانس و خدمات ضروری بقیه بخش‌های بیمارستان‌ها به تعطیلی کشاندند. آن‌ها ضمن سردادن شعارهای «پرستار داد بزن حق تو فریاد بزن»، «با کرونا جنگیدیم حمایتی ندیدیم»، «فقط شعار شنیدیم هیچ عملی ندیدیم»، «حق مونو نگیریم شیفتمونو نمی‌ریم» نسبت به مشکلات شدید کاری و تأخیر طولانی در پرداخت حقوق و معوقات و سیاست‌های حکومت در عدم حمایت از کادر درمان اعتراض کردند. پرستاران معترض خواستار اقدام فوری برای بهبود وضعیت معیشتی خود از طریق اصلاح تعرفه پرستاری، اصلاح حکمشان بر اساس نرخ تورم به ویژه حق شغل، حق مسکن، حق ایاب و ذهاب، اصلاح مبلغ اضافه‌کاری بر اساس نرخ تورم، اجرای قانون «اضافه کار اختیاری» بدون تحت فشار قرار دادن پرسنل و استخدام نیروهای جدید بر اساس استاندارد جهانی «نسبت پرستار به تخت» شدند.
پرستاران معترض با شعارهایی هم‌چون «وعده وعید کافیه/ سفره ما خالیه»، درخواست بهبود شرایط کاری، میزان درآمد و معیشت خود را داشتند. آن‌ها با شعار «تعرفه‌مون کجا رفت/ توی جیب کیا رفت» به فساد در وزارت بهداشت و دستگاه های سلامت کشور اعتراض نمودند. آن‌ها به سرکوب و بازداشت برخی از همکارانشان، نظیر محرم‌علی رمضانی، نماینده اول پرستاران زنجان، با شعارِ “از ما یکی کم بشه، هزار نفر پا میشه” اعتراض کرده و خواستار آزادی فوری وی شدند.
در بخش صنعت کارگران رسمی، ارکان ثالثی و پیمانی برای چندمین هفته متوالی دست به اعتصاب و گردهمایی اعتراضی زدند. بنا بر گزارش منتشر شده از سوی شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) در روز پانزدهم آبان‌ماه، چهاردهمین هفته از سه شنبه‌های اعتراضی کارگران ارکان ثالث و پشتیبانی شرکت‌های پیمانکاری بخاطر خلف وعده و برای پیگیری مطالبات‌شان برگزار شد. طبق گزارش علی‌رغم تهدیدات حراست و مدیران حوزه‌های کار، این تجمعات در پالایشگاه‌های سوم، پنجم، هفتم، هشتم، نهم، دهم و دوازدهم مجتمع گاز پارس جنوبی برگزار شده است. در تجمعات این روز کارگران ارکان ثالث شعار می‌دادند: «دستمزد عادلانه حق مسلم ماست»، و علیه مدیریت شعار می‌دادند «دروغگو، دروغگو».
اهم مطالبات همکاران ارکان ثالث ما عبارتند از: حق تشکل، تجمع و اعتراض، حذف کامل شرکت‌های پیمانکاری، بازگشت به کار فوری و بی‌قید و شرط همه کارگران اخراجی و پایان دادن به برخورد امنیتی با کارگران معترض، عمل به توافقات قبلی علی‌الخصوص موضوع مرخصی استحقاقی و پرداخت حق کمپ (هزینه قطع امکانات رفاهی) که به صورت یک‌جانبه توسط برخی از مسئولان مجتمع گاز تغییراتی در آن صورت گرفته است، اجرای صحیح طرح طبقه‌بندی مشاغل و نظام پرداخت عادلانه و هم‌تراز با کارگران رسمی و قراردادی پیرو توافقات قبلی با وزارت نفت، اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل برای رانندگان غیرمالک خودروهای استیجاری، ساماندهی تردد و ایجاد امنیت شغلی برای آنان و اجرای بدون تبعیض ۱۴ روز کار، ۱۴ روز استراحت برای کارگران اداری و پشتیبانی. گذشته از کارگران شاغل تجمعات اعتراضی بازنشستگان بخش‌های مختلف هر هفته در شهرهای گوناگون در جریان بود. آن‌ها نسبت به اجرایی نشدن طرح همسان‌سازی حقوق و مزایا، افزایش مشکلات اقتصادی، عدم برخورداری از حمایت‌های بیمه درمانی تکمیلی و محرومیت از تامین مایحتاج اولیه زندگی معترض هستند. در چند روز اخیر گردهمایی مدنی و سیاسی مذکور ادامه یافت.
در این تجمعات خواسته اصلی بازنشستگان، آزادی «شریفه محمدی، وریشه مرادی، نسیم سیمیاری و پخشان عزیزی» فعالان سیاسی و کارگری در بند بود. آن‌ها هم‌چنین با سر دادن شعارهای اعتراضی نسبت به نابرابری حقوقی زنان و مردان، گرانی، فقر و فساد، تورم و وضعیت دشوار معیشتی اعتراض کردند.
تداوم مبارزات هماهنگ و هم‌زمان نفتگران رسمی، ارکان ثالثی و پیمانی، شاخه‌های گوناگون پرستاری در شهرهای مختلف و بازنشستگان کشوری، فرهنگی و تامین اجتماعی نمایانگر سطحی از رابطه و تشکل می‌باشد. در ضمن درخواست حق تشکل، لغو احکام سنگین زندان، آزادی زندانیان سیاسی و اعتراض علیه فساد حرکت اعتراضات مدنی به سمت سیاسی شدن مطالبات را نشان می‌دهد. فعالین عرضه‌های نامبرده می‌دانند که تحقق مطالبات‌شان در گرو تقویت مبارزات فوق از طریق تقویت تشکل‌ها می‌باشد.
