پیام نوروزی عثمان اسماعیلی از زندان مرکزی سقز
خانواده‌ی عزیز من، مروارید گرانقدر، سال ۱۴۰۱ را با تمام خوشی‌ها و ناخوشی‌ها پشت سر گذاشتیم. من از شما قدردانی می‌کنم بابت حمایت و پشتیبانی که در حق من چه در دوره‌ی تبعید و چه روزهایی که در زندان بودم کردید.
از صمیم قلب بابت دل‌نگرانی‌ها و اشتباهاتم از تو همسر عزیزم معذرت می‌خواهم.
سال ۱۴۰۲ را به تمام دوستان و رفقا (فعالین کارگری، جنبش کارگری، زندانیان سیاسی، خانواده‌ی جانباختگان راه آزادی، معلمان دربند و…) تبریک می‌گویم. با وجود سال تلخی که در ایران گذراندیم، امیدوارم که سال ۱۴۰۲ را با اتحاد و رسیدن به تک‌تک خواسته‌هایمان و با تنی‌سالم طی کنیم هرچند که در این سال چه عزیزانی را از دست دادیم و دیگر در جمع خانواده‌‌یشان حضور ندارند، اما خانواده‌ی جانباختگان باید بدانند که جگرگوشه‌هایشان مایه افتخار یک ایران‌اند و نام آنها در صفحات تاریخی خونین رقم خواهد خورد.
سردی و سرمای ۱۴۰۱ را گذراندیم، نوبت زندگی دوباره‌یمان است یخ‌ها را آب می‌کنیم و از نو شکوفه می‌زنیم و مطمئناً که هر شکوفه به ثمر خواهد رسید. امیدوارم در سال نو همه زندانیان سیاسی آزاد شوند.
ضمناً تشکر می‌کنم از تک‌تک کسانی‌که در این مدت که من در زندان بودم جویای حال من و در کنار خانواده‌ام بودند.
دوستدار شما عثمان اسماعیلی
زندان مرکزی سقز ۱۴۰۱/۱۲/۲۹
پی‌نوشت: عثمان اسماعیلی و خانواده‌اش ۳۰ سال از زندگی‌شان را بخاطر فعالیت‌های سیاسی این فعال کارگری در تبعید و در خارج از کوردستان سپری کرده‌اند.
