۳۶ سال پیش درست در چنین روزی، در ساعت ۱۱ و ۳۵ دقیقه صبح، چند هواپیمای بمب‌افکن رژیم بعث عراق بر روی آسمان شهر کوچک حلبچە در کردستان می‌چرخیدند، و اولین بمب‌های شمیایی خود را بر سر کودکان، زنان، مردان، جوانان، پیران و بر سر شهر فرو ریختند. در همان ساعات اولیە آن روز بیش از پنج هزار نفر از مردم شهر جان سپردند، بسیاری زحمی شدند و مسموم گردیدند.
حکومت بعث جنایات بسیاری علیه مردم عراق انجام داد، بویژه در کردستان و در طی عملیات بدنام به نام انفال بیش از ١٨٠ هزار نفر از مردم كورد را به جوخەهای اعدام سپرد و در گورهای دسته جمعی در بیابان‌های مرکز عراق دفن نمود، شهرها و چند هزار روستا را ویران و مردم را با درندگی بسیار در اردوگاه‌های اجباری که بیشتر به پادگانی نظامی شبیه بود سکنی داد.
صدام حسین و حکومت بعث عراق در شرایطی جنایات بشری علیه مردم کوردستان انجام می‌داد که دو ابر قدرت آن‌زمان، اتحاد جماهیر شوروی سابق و ایالات متحده امریکا روابط سیاسی، تجاری و همكاری گستردەای با حکومت بعث داشتند. در جریان جنگ علیه مردم کوردستان و جنگ ایران و عراق حکومت صدام حسین را در ازای دلارهای نفتی عراق با تمامی سلاح‌های موجود در جهان مسلح کردند.
کشورها و شرکت‌های غربی در مسلح کردن صدام حسین و حکومت بعث عراق به سلاح‌های شمیایی و کشتار جمعی شرکت داشتند و بدون همکاری آنها و سکوت بعدی آنها در مقابل استفاده از سلاح شمیایی جنایات حلبچه امکان پذیر نبود. امروز مردم حلبچە و کوردستان این شهر را دوبارە آباد کردەاند و صدام حسین و حکومت بعث در گور پوسیدند.
این روزها هم‌چنین سالگرد جانباختن پیشمرگان گردان شوان یکی از گردان‌های رزمنده کومەله است. این واحد از پیشمرگان کومەله هنگام وقوع حمله به منطقه حلبچه در روستای مرزی بیاره در حال استراحت بودند و با شروع حمله به منظور خروج از منطقه جنگی روستا را ترک و مسیری را به سوی پشت جبهه انتخاب کردند. اما در این مسیر با دو مشکل اساسی روبرو شدند، نخست گازهای سمی پراکنده شده در فضای منطقه بر آنان نیز اثر کرده و توان تحرک آنان را به شدت پائین آورده بود و دوم پُلی که می‌توانست راه عقب‌نشینی آنان به سوی پشت جبهه باشد، به کنترل نیروهای رژیم ایران درآمده و تخریب شده بود. پیشمرگان گردان شوان راهی جز عقب‌نشینی به سوی دریاچه سیروان برایشان باقی نمانده بود، جایی که نیروهای کمکی کومەله در آن سوی دریاچه انتظار آنها را می‌کشیدند. تلاش نیروهای کمکی برای فرستادن قایق‌های نجات به نتیجه نرسید و چند تن نیز در این راه جانباختند. در چنین وضعیتی بود که گردان شوان در نیزارهای کنار دریاچه با نیروهای رژیم درگیر شد و پیشمرگان خسته و زخمی در یک نبرد سخت و نابرابر تا آخرین گلولەهای خود جنگیدند، تعداد جانباختگان این حادثه ۶۹ تن بودند که ۱۱ تن از آنان مدتی بعد از آن‌که به اسارات در آمدند، پس از تحمل شکنجەهای فراوان در زندان رژیم اسلامی اعدام شدند.
در ٣۶مین سالگرد بمباران شیمیایی حلبچه و جانباختن پیشمرگان گردان شوان و هزاران نفر از مردم شهر و منطقه حلبچه به یاد و خاطره آنان درود می‌فرستیم. به امید روزی که جنگ و ناامنی، شکنجه و زندان، فقر و نابرابری که نظام سرمایه‌داری مسبب و عامل بقای آن است جای خود را به صلح و آزادی و رفاه و برابری انسان‌ها، که آرمان رفقای جانباخته گردان شوان بود، بدهد.
