کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری جهانی در حالی در سمینار سالانه سازمان جهانی کار شرکت می‌کنند، که امسال مصادف است با چهلمین سالگرد حمایت‌شان از جنبش کارگری ایران که در ۱۹۸۳ میلادی (۱۳۶۲) به شماره پرونده ۱۱۸۷ ثبت شده است. گزارش اعتصابات کارگری و سرکوب، زندان و اعدام گسترده آن دهه خونین را اگر با سال ۱۴۰۲ مقایسه کنیم، مشاهده خواهد شد که هر سال تعداد اعتراضات فراتر است و وضعیت کارگران ایران به لحاظ اقتصادی و اجتماعی به درجات پایین‌تری سقوط کرده است.
در کنار سرکوب، نبود حق تشکل واعتصاب، زندان و اعدام، شاهد بیش ازچهار میلیون کودک کار، چندین میلیون بازنشسته هستیم که در زیر خط فقر زندگی می‌کنند، تبعیض جنسی-قومی گسترده‌تر شده، کارگران در بسیاری از بخش‌های اقتصادی با کمترین مکانیزم‌های ایمنی کار می‌کنند، حداقل دستمزد به معنای گرسنگی و فقر مطلق است، به دلیل نبود سیاست اقتصادی، بسیاری از موسسات اقتصادی ورشکسته شده و بیکاری گسترده گریبان کارگران ایران را گرفته، ۹۶ درصد کارگران شاغل با قراردادهای موقت و در بخش‌های غیر بومی کار می‌کنند و کارگران در مناطق آزاد تجاری و انرژی همانند بردگان زندگی می‌کنند.
در هشت اکتبر سال گذشته کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری، کمیته مشورتی اتحادیه کارگری و فدراسیون‌های اتحادیه جهانی در بیانیه‌ای اعلام کردند: “کل جنبش بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری به مردم فوق‌العاده شجاعی که در مقابل سرکوب وحشیانه‌ای که توسط رهبران حکومت ایران انجام می‌شود، ایستاده‌اند، ادای احترام می‌کند. مقاومت توسط زنان و دخترانی هدایت می‌شود که علیرغم اینکه در معرض خطر بزرگی هستند، می‌خواهند به زن‌ستیزی و انقیاد حقوق اولیه‌شان توسط حکومت پایان دهند.”
در ۲۱ نوامبر سال گذشته در کنگره کنفدراسیون‌های کارگری نقض سیستماتیک حقوق اساسی مردم ایران از جمله حق تشکل‌یابی به شدت محکوم شد و کنگره خواهان آزادی فعالان صنفی و کارگری زندانی، پایان خشونت علیه زنان و دختران در ایران و تصویب و اجرای عهدنامه‌های سازمان جهانی کار از سوی جمهوری اسلامی شده و از سازمان‌های بین‌المللی خواسته شد تا از اتحادیه‌های کارگری و سایر تشکل‌ها در ایران حمایت کنند.
در ۲۶ ماه مه امسال کنگره کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری اروپا قطعنامه‌ای تحت عنوان جنبش زن، زندگی، آزادی صادر کرد، که در آن به شگردهای رژیم در سرکوب بی‌رحمانه جنبش کارگری، سرکوب رسانه‌ها، سرکوب اعتصابات و اعتراضات دستگیری، شکنجه، تجاوز و اعدام زندانیان، اعتلا و تداوم شرایط انقلابی چند ماه گذشته اشاره شده است.
بسیاری از تشکل‌های کارگری و اجتماعی در اقصا نقاط دنیا بیانیه‌های مشابه‌ای در حمایت از دستمزدبگیران و نیروهای اجتماعی صادر کردند.
اما متاسفانه برخی از نهادهای بین المللی همانند شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد با انتخاب نماینده ایران به عنوان رییس مجمع این شورا عملا در مقابل مردم ایران قرار گرفتند و این مسأله بی‌اعتمادی مردم ایران را به این نهادهای جهانی افزایش داده است.
در این شرایط جامعه دستمزدبگیران ایران از تشکل‌های مستقل کارگری جهانی می‌خواهد که حمایت گسترده و پرقدرت بین‌المللی خود را از مبارزات کارگری در ایران ادامه داده و یک نقشه راه برای پیشبرد مبارزات ارائه دهند. امروز نیاز به کارزاری متحد برای پیشبرد مبارزات اقتصادی و سیاسی در ایران وجود دارد تا با مشارکت وسیع تشکل های کارگری-اجتماعی بتوان به حقوق از دست رفته کارگران و زحمت‌کشان ایران تا حدودی دست یافت. این نقشه راه در بیانیه منشور مطالبات حداقلی تشکلات کارگری در بهمن سال گذشته انتشار یافته و بر اجرای آن تاکید شده است و ما خواهان حمایت و پیش برد آن منشور مطالبات حداقلی از سوی شما هستیم.
خواست‌های ما عبارت از این است:
۱- همانند شکایت شماره ۲۸۰۷ (سال ۲۰۱۰ میلادی یا ۱۳۸۹ شمسی) در رابطه با حضور «نمایندگان کارگری ایران» در سازمان بین‌المللی کار، خواهان لغو اعتبارنامه هیات نمایندکی به اصطلاح کارگری ایران برای شرکت در اجلاس سازمان بین‌المللی کار شوید. نباید گذاشت صدایی واقعی جنبش مستقل کارگران ایران در این نشست نباشد. زیرا سید محمد یاراحمدیان “نماینده و سرپرست هیئت کارگری رژیم در سازمان بین المللی کار” نهاد دست‌ساز مجمع عالی نمایندگان کارگری نماینده نیروهای مسلح چگونه می‌تواند نماینده کارگران ایران باشد؟
۲- همانند گذشته، اسامی نهادهای اقتصادی جهانی را اعلام کنید که با همکاری‌های اقتصادی با حکومت ایران در نقض حقوق کارگران ایران مشارکت دارند. بسیاری از نهادهای اقتصادی غربی در ایران سرمایه گذاری دارند.
از نهادهای مستقل کارگری جهانی می‌خواهیم نهادها و افرادی که در به فلاکت رساندن اقتصاد ایران و یا در سرکوب مردم (همانند نهادهای نظامی) نقش داشته‌اند و امروز در کشورهای دیگر سرمایه‌گذاری کرده‌اند را شناسایی و اعلام کنند. نهادهایی که در عرصه تکنولوژی ارتباطات‌گیری در سرکوب نقش دارند را جوابگو کنید و این حق دستمزد بگیران است که امکان ارتباط گیری مستقل را داشته باشند.
۳- از اسیران در بند زندان‌ها و سیاهچال‌های قرون وسطایی که برای حقوق طبیعی و اولیه خود دست به اعتراض زده‌اند، حمایت و خواهان آزادی بی‌قید و شرط و فوری کارگران، معلمان، دانشجویان، خبرنگاران و… باشید.
به حکومت ایران نباید اجازه داد که از پاسخگویی به کنوانسیون‌هایی که در سازمان جهانی کار امضا کرده است، فرار کند. امروز کمیته تحقیق و تفحص بین المللی در رابطه با وضعیت زندان‌ها امری عاجل است، شرایط اسف‌بار در زندان‌ها، دستگیری‌های گسترده، افزایش احکام بدون پشتوانه، اعدام‌های گسترده هر روز بیشتر می‌شود.
ما مطمئن هستیم آن روز خواهد رسید که دستمزدبگیران حق تشکل و آزادی‌های بنیادین را بدست خواهند آورد.
ژوئن ۲۰۲۳
کانون مدافعان حقوق کارگر
