طی هفته اخیر، روزی نیست که کارگران برای افزایش درآمد و بهبود سطح معیشت خود و خانواده‌هایشان به یکی از اشکال اعتراض و مبارزه و بویژه اعتصاب دست نزده باشند. روز شنبه اول مهرماه، کارگران کارخانه سیمان ارومیه با مطالبه افزایش دستمزد، دست از کار کشیدند و گردهمائی اعتراضی برپا کردند. آنها می‌گویند درحالی که مدیران کارخانه بیش از ۶۰ میلیون حقوق دریافتی دارند، کارگران حتی با حقوق ۱۲ میلیون تومانی نیز نمی‌توانند امرار معاش کنند. این در حالی است که کارگران پیمانی تا ۲۵ سال سابقه کار تنها ۷ میلیون حقوق دریافت می‌کنند. در همین راستا به چند مبارزه کارگری در هفته گذشته اشاره می‌شود.
کارگران ابنیه فنی راه‌آهن درود، روز دوشنبه ۳ مهرماه برای هشتمین روز متوالی جهت طرح طبقه‌بندی مشاغل و تضمین امنیت شغلی در محل کار و در مقابل استانداری لرستان تجمعاتی اعتراضی برگزار کردند. روز دوشنبه ۳ مهرماه کارکنان پالایشگاه هویزه در اعتراض به عدم پرداخت معوقات و استخدام و همچنین بهتر شدن معیشت و امکانات رفاهی دست به تجمع زدند. آنها خواستار افزایش حقوق خود هستند. جمعی از کارگران اپراتورهای پست‌های فشار قوی برق روز یکشنبه ۲ مهرماه در اعتراض به طرح طبقه‌بندی اپراتورهای پست‌های فشار قوی برق که بیش از سه سال است در سازمان امور استخدامی معطل مانده، اقدام به برگزاری تجمع کردند. روز شنبه یک مهرماه تعدادی از کارگران آبفا در شهرستان شوش با تجمع در مقابل این اداره پیگیر مطالبات خود از جمله طرح طبقه‌بندی مشاغل و تبدیل وضعیت خود شدند. روز جمعه ۳۱ شهریورماه، شماری از کارگران ابنیه فنی راه آهن محور ریلی بافق به زرند و کرمان، برای دومین روز متوالی در اعتراض عدم پرداخت ۸ سال سنوات و عدم اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل دست از کار کشیده و در مقابل استانداری کرمان گرد آمدند. روز پنجشنبه ۳۰ شهریورماه شماری از کارگران کارخانه ماشین‌سازی اصفهان در تداوم اعتصاب و اعتراض خود نسبت به عدم افزایش دستمزد اعتصاب و تجمع اعتراضی کردند. گذشته از کارگران شاغل بازنشستگان کارگری نیز در تداوم مبارزات چند ساله خود برای افزایش مستمری و بهبود سطح معیشت و بیمه درمانی گردهمائی‌های هفتگی خود را با شعارهای “فقط کف خیابون، بدست میاد حقمون” ادامه دادند.
در شرایطی که رژیم اسلامی در محاصره جنبش‌های اعتراضی ـ مطالباتی قرار گرفته، همچنان تهاجم گسترده‌ای به سطح معیشت مردم و دستمزدها را به پیش می‌برد. این در شرایطی است که امپریالیسم آمریکا با آزاد کردن پول‌های چندین میلیارد دلاری بلوکه شده مردم ایران به کمک رژیم آمده است. اما تداوم سیاست‌های ضد کارگری کابینه رئیسی نشان می‌دهد قرار نیست کوچکترین بهبودی در میزان قدرت خرید کارگران ایجاد شود هیچ، این قدرت در آینده کاهش نیز خواهد یافت. در همین راستا علی‌حسین رعیتی‌فر، معاون وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در سه‌شنبه ۴ مهر وعده‌های فریبکارانه نمایندگان دم و دستگاه دولت ساخته شورای اسلامی کار در شورای عالی کار جهت تعیین دستمزد را با شیوه بیان یک بوروکرات آخوندزده تکذیب کرد. نمایندگان قلابی کارگری بدروغ اعلام کرده بودند که در جلسه آینده شورای عالی به نسبت افزایش حقوق کارمندان حداقل دستمزد کارگران نیز زیاد می‌شود. کار به‌دست نامبرده‌ی اداره کار گفت که تا کنون هیچ خبری از افزایش حقوق کارمندان دولت نیست و بنابراین برای حداقل دستمزد کارگران هم هیچ تصمیمی گرفته نشده است. او صراحتا گفت که کارفرماها توان پرداخت هیچگونه افزایش دستمزدی را ندارند.
در ایران به روایت آمار رسمی حداقل ۲۶٬۵ میلیون نفر زیر خط فقر مطلق هستند. نمایندگان مجلس می‌گویند این رقم به ۲۸ میلیون نفر رسیده است. بر طبق محاسبه حسین راغفر، استاد اقتصاد، جمعیت فقرا حدود پنجاه میلیون نفرند. جمعیت این به فقر رانده‌شدگان با توجه به گران شدن ۵۰ درصدی قیمت نان و افزایش مستمر قیمت مسکن و سایر مایحتاج زندگی کارگران بیشتر هم خواهد شد.
بنابراین راه‌های مبارزاتی که کارگران برای افزایش دستمزد و میزان درآمد خود در پیش گرفته‌اند طریق درستی می‌باشد. اما مبارزات کارگری باید از حالت پراکنده کنونی خارج شوند. در شرایطی که جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” حکومت اسلامی را ناتوان کرده با مبارزات متشکل می‌توان دولت و کارفرماها ناچار کرد از میزان دزدی‌ها، رانت‌خواری و صرف مخارج کلان برای سرکوب کاسته و آن را صرف ارتقای افزایش درآمد کارگران کنند. کارگران شاغل با افزایش دستمزد و مزایای خود در همانحال قادر خواهند شد تا در جنبش انقلابی ژینا نقش فعالی بر عهده گیرند. تامین درآمد کافی و برخورداری از یک زندگی شایسته انسان در نهایت به رفع استبداد و تامین حقوق دموکراتیک گره خورده است که آنهم با سرنگونی رژیم و استقرار یک حکومت سوسیالیستی ممکن خواهد گردید.
