بیش از سه هفته است که سنندج صحنه‌ی اعتراضات بی‌وقفه و مسالمت‌آمیز مردم این شهر در همبستگی و همدلی با دیگر مردم کشور است. نیروهای امنیتی و نظامی در این شهر به شکلی غیرمسئولانه و بی‌رحمانه به مردم بی‌دفاع یورش می‌برند، به جوانی که جرم آن فقط بوق زدن بود و حتی از ماشین خود هم پیاده نشده بود شلیک کردند و او را در میان چشم انظار کشتند. به خانه‌های مردم گاز اشک‌آور پرتاب می‌کنند و هر روز کلکسیونی از انواع تیرهای جنگی را از خود در سطح شهر به جا می‌گذارند.
در روزهای اخیر و پس از قتل مهسا (ژینا) امینی به دست ماموران گشت ارشاد، شاهد گسترش روزافزون اعتراضات به حق مردم در جای جای کشور بوده‌ایم. متاسفانه حاکمیت به جای شنیدن صدای مردمی که خواهان حقوق اولیه‌ی خود و روشنگری در رابطه با قتل مهسا بودند، با گلوله، گاز اشک‌آور، باتوم و ایجاد رعب و وحشت به مردم پاسخ می‌دهد. در این میان متاسفانه دانش‌آموزان زیادی تا کنون در شهرهای مختلف ایران دستگیر شدە که اطلاعی از وضعیت و محل نگهداری آنها در دست نیست و با کمال تأسف طبق اخبار دریافتی تا به حال دست کم ۲۸ دانش‌آموز در این اعتراضات به خاک و خون کشیده شده‌اند.
وزیر بی‌کفایت و بی‌مسئولیت آموزش و پرورش اما در گفتگو با روزنامه شرق گفته است: «دانش‌آموزی در زندان نداریم و مواردی هم اگر بازداشت باشند برای بحث اصلاح و تربیت است که در مرکز روانشناسی هستند و دوستان کارشنان کارشان را انجام می‌دهند تا بعد از اصلاح به محیط مدرسه برگردند». وزیر آموزش و پرورش ایران در پاسخ به این سوال که تعداد دانش‌آموزان بازداشتی چند نفر است گفته «تعدادشان زیاد نیست و اینقدری نیستند.نمی‌توانم آمار دقیقی از تعدادشان بدهم». چنین وزیری با چنان میزان از بی‌مسئولیتی نسبت به جوانان حق خواه وطن نشان از عمق فاجعه مدیریتی در سرزمینی است که ناشایسته‌ترین و نالایق‌ترین افراد بر مناصب امور تکیه زده‌اند. این ادعای وزیر در حالی است که دست کم در یک مورد نیروهای امنیتی با ماشین «ون سفید بدون پلاک و شماره» وارد یک مدرسه شده‌اند، اما خوشبختانه واکنش به موقع دانش‌آموزان و والدین آنها مانع از دستیگری دانش‌آموزان شده است. این برخوردهای ضدانسانی، نه تنها دانش‌آموزان را نمی‌ترساند، بلکه هر روز بر تعداد افراد معترض و ناراضی می‌افزاید.
سنندج، پس از سقز اولین شهری بود که به قتل مهسا (ژینا) امینی واکنش نشان داد. بیش از سه هفته است که سنندج صحنه‌ی اعتراضات بی‌وقفه و مسالمت‌آمیز مردم این شهر در همبستگی و همدلی با دیگر مردم کشور است. نیروهای امنیتی و نظامی در این شهر به شکلی غیرمسئولانه و بی‌رحمانه به مردم بی‌دفاع یورش می‌برند، به جوانی که جرم آن فقط بوق زدن بود و حتی از ماشین خود هم پیاده نشده بود شلیک کردند و او را در میان چشم انظار کشتند. به خانه‌های مردم گاز اشک‌آور پرتاب می‌کنند و هر روز کلکسیونی از انواع تیرهای جنگی را از خود در سطح شهر به جا می‌گذارند.
گزارش‌های منابع محلی حاکی از آن است که نیروهای نظامی با اسلحه‌های کالیبر ۵۰ به منازل مسکونی شلیک می‌کنند و دسته‌های سرکوب از هر تلاشی برای بیش‌تر عصبانی کردن مردم فروگذاری نمی‌کنند. در حالیکه امکان حضور خبرنگاران مستقل در این شهر وجود ندارد و اینترنت را قطع کرده‌اند، بیم آن می‌رود که کشتاری دیگر مانند «جمعه‌ی خونین زاهدان» در سنندج هم تکرار شود. تاریخ مقاومت و آزادی‌خواهی سنندج بر هر ایرانی روشن است. بی‌دلیل نیست که حاکمیت برای سرکوب این شهر سنگ تمام می‌گذارد. بر اساس گزارش‌های منابع محلی وضعیت جنگی در این شهر حاکم است و حاکمیت در حال انتقال ادوات نظامی سنگین و انتقال نیروهای سرکوب از دیگر مناطق کشور به سنندج است. فعالان حقوق بشر و نهادهای گوناگون مانند «عفو بین‌الملل» در مورد بحرانی بودن وضعیت این شهر هشدار داده‌اند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، از حاکمیت می‌خواهد که از میلیتاریزه کردن فضای شهرها دست بردارد. سال تحصیلی جدید با سرکوب و گلوله مستقیم به بسیاری از نوجوانان و جوانان دانش‌آموز، آغاز شد. اما این سیاست رعب و وحشت افکنی و رفتارهای ظالمانه، دانش‌آموزان را نسبت به سرنوشت خود و دیگر هم نوعانشان حساس‌تر و آگاه‌تر کرده است و امروز شاهد صحنه‌های باشکوه اعتراضات دانش‌آموزان، بویژه دانش‌آموزان دختر، چه در مدرسه و چه در خیابان و در جای جای کشور هستیم. دانشجویان نیز امروز فریاد می‌زنند: «سنندج زاهدان، خونین تمام ایران». حقیقتی دردناک در این فریاد دانشگاه نهفته است. «درد مشترکی» اکنون فریاد زده می‌شود. این «درد مشترک» قلب‌هایی را به همدیگر در سراسر کشور پیونده زده است همه آنها خواهان زندگی آبرومندانه و با عزت و نیز خواهان آرامش و آسایش برای خود و دیگران هستند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، بار دیگر همبستگی خود را با اعتراضات مسالمت آمیز مردم سراسر کشور و این «درد مشترک» اعلام می‌کند و قاطعانه از حاکمیت می‌خواهد که از سرکوب، بازداشت اذیت و آزار مردم و به ویژه شلیک به سمت مردم بی‌دفاع دست بردارد و تا دیر نشده صدای عدالت‌خواهی مردم را بشنود چه که «الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم»!
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
۱۹ مهر ۱۴٠١
