روز نهم فروردین‌ماه سال ١٣۵٨، نُه تَن از چهره‌های محبوب و شناخته شده شهر سنندج، نُه تَن از فعالان و مبارزان جنبش‌انقلابی کوردستان، نُه تَن از مبارزان کمونیست و انسان‌دوست، جان خود را در راه اهداف و آرمان‌های انسانی خویش فدا نمودند. نهم فروردین‌ماه سال ١٣۵٨ برای مردم کوردستان، بویژه برای مردم مبارز سنندج سرخ، یادآور یکی از روزهای غم‌انگیز و در عین حال، یادآور همبستگی جنبش‌انقلابی کوردستان با مبارزات دیگر ستمدیدگان هم‌سرنوشت در دیگر نقاط می‌باشد.
اوایل بهار سال ١٣۵٨،آن هنگام که قیام توده‌های در ایران بساط دیکتاتوری و ستم رژیم پهلوی را درهم کوبیده و به زیر کشیده بود، در شرایطی که هنوز دو ماه از سر کارآمدن رژیم اسلامی نگذشته بود و در شرایطی که هنوز تب‌و‌تاب انقلاب و جوش‌و‌خروش مردم انقلابی و بپاخاسته برای رسیدن به اهداف و مطالبات تحقق نیافته خود در جریان بود، مردم ستمدیده و حق‌طلب ترکمن‌صحرا با تشکیل شوراهای خود در مقابل حاکمیت رژیم تازه به قدرت رسیده اسلامی به مقاومت و مبارزه برخاستند.
اما رژیم اسلامی که از همان اوایل به قدرت رسیدن عَزم خود را برای سرکوب انقلاب و مردم آزادی‌خواه و بپاخاسته جَزم کرده بود، ابتدا در توطئه‌ای خونین و جنایتکارانه چهار تَن از رهبران مبارزات مردم ترکمن‌صحرا با نام های: «شیرمحمد درخشنده معروف به توماج، عبدالکریم مختوم، حسین جرجانی و محمد واحدی» را به قتل رساند و سپس با تهاجم به ترکمن‌صحرا در نهایت وحشی‌گری و قساوت به سرکوب مردم آزادی‌خواه و دستاوردهای آنان پرداخت. مردم مبارز و حق‌طلب ترکمن‌صحرا در برابر این تهاجم و در دفاع از آزادی و حقوق مسلم خود دست به مقاومت زدند.
در همان حال در کوردستان نیز مقاومتی وسیع و توده‌ای در برابر تعرضات رژیم جمهوری‌اسلامی در جریان بود و نه تنها ابعاد آن روز به روز وسیع‌تر و مردمی‌تر می‌گردید، که رادیکال‌تر و سازمان‌یافته‌تر نیز می‌شد. کومه‌له که مبارزات مردم محروم و ستمدیده ترکمن‌صحرا را عادلانه و برحق می‌دانست، کمک و پشتیبانی از این حرکت حق‌طلبانه را وظیفه خود دانسته و در حد توان و امکانات آن زمانش عملاً به یاری جنبش برخاست و همبستگی قاطعانه و عملی خود را در این دید که بی‌درنگ به یاری‌شان بشتابد. در پاسخ به چنین ضرورتی دست بکار شد و بهره‌مند از حمایت‌های بی‌دریغ مردم در اسرع وقت از جمله با تشکیل یک تیم نُه نفره پزشکی و تأمین دارو و امکانات لازم در این زمینه، کاروان کمک‌رسانی مردم شهر سنندج به مردم ترکمن‌صحرا را سازماندهی و روانه این منطقه نمود.
این تیم پزشکی و کمک‌رسانی که با شور و شوق انقلابی در انجام وظایف انسانی خود در صدد کمک به مردم محروم و توده‌های مبارز و حق‌طلب ترکمن‌صحرا علیه ارتجاع و دیکتاتوری اسلامی بود، متأسفانه به مقصد نرسید و در مسیر راه بر اثر وقوع حادثه رانندگی تمامی این رفقا جانشان را از دست دادند. پیکر این عزیزان در میان غم و اندوه بسیار مردم شهر سنندج و نواحی اطراف و با شرکت ده‌ها هزار نفر از توده‌های مردم کوردستان به خاک سپرده شد. اما هیچ‌گاه یاد و خاطرات‌شان از یادها نرفت.
آنانی که از نزدیک با ترکیب این کاروان به مقصد نرسیده آشنا بودند، می‌دانستند که مرگ این عزیزان در آن روز و ماه‌های اول شکل‌گیری جنبش‌انقلابی کوردستان و در آن دوران حساس چه اندوه بزرگی در میان مردم بوجود آورد و چه ضایعه بزرگی بحساب آمد. این عزیزان را بسیاری از مردم شهر سنندج و روستاهای اطراف می‌شناختند. هر کدام در عرصه‌ای از عرصه‌های خدمات اجتماعی فعالیت می‌کردند آنان کارگر، معلم، فرهنگی و پزشک بودند. مردم شهر و روستا با سیمای محبوب‌شان با زحمات شبانه‌روزی‌شان و با دلسوزی‌های بی‌چشمداشت‌شان آشنا بودند. آنان انسان‌های درد آشنایی بودند که زندگی خود را وقف رهایی انسان از قید ستم و استثمار کرده بودند و با همین انگیزه در چنین تیمی جای گرفته بودند.
آنان در زُمره کسانی جای داشتند که خدمت به ستمدیدگان را در طول زندگی مبارزاتی شان تجربه کرده بودند و به همین اعتبار وجود و حضورشان در هر جایی تأثیرگذار بود. اینان این‌بار خواسته بودند، در خدمت به مبارزات حق‌طلبانه دیگری در گوشه دیگری از این کره خاکی ظاهر شوند و داوطلب چنین مأموریتی شده بودند.
این انسان‌های انقلابی و فداکار بسیار بیشتر از آن‌چه که تا آن‌زمان از خود نشان داده بودند، ظرفیت‌های مبارزاتی داشتند که متأسفانه فعالیت‌ها و فداکاری‌های آنان آن‌قدر به طول نیانجامید که بتوانند بیشتر بر روند مبارزات توده‌های مردم معترض به حاکمیت اسلامی تأثیرگذار باشند. اگر چه آنان خیلی زود جان باختند، اما مرگ‌شان درس بزرگی از همبستگی و وفاداری به آرمان برابری‌طلبانه و انسان‌دوستانه‌شان بر جای گذاشت و نام‌شان برای همیشه در تاریخ مبارزات کمونیست‌ها و مردم ستمدیده و حق‌طلب کوردستان ماندگار خواهد ماند.
این رفقا عبارت بودند از: فایزه قطبی، گلریز قبادی، فریده ذکریایی، جمیل ذکریایی، جمیل سجادی، اسماعیل علی‌پناه، رئوف کمانگر، اسعد وزیری و فتح‌الله لطف‌اللە‌نژادیان.
یاد و خاطره این عزیزان همواره در دل مردم مبارز و توده‌های ستمدیده و حق‌طلب در سراسر ایران، در تاریخ جنبش‌انقلابی کوردستان و تاریخ مبارزات مردم ترکمن‌صحرا زنده است.
یادشان گرامی باد.
