ماه‌های مرداد و شهریور یادآور یكی از جنایات هولناكی است كه در دوران حاكمیت جمهوری اسلامی، انجام گرفته است. ۳۵ سال پیش در ماه‌های مرداد و شهریور سال ۱۳۶۷ رژیم اسلامی دست به جنایتی زد كه آثار و اسناد نشان از قساوت و درنده‌خویی بدون مرز مقامات رژیم اسلامی دارد. خمینی و مشاورانش که نگران گسترش اعتراضات کارگران و مردم ایران بعد از شکست رژیم در جنگ ارتجاعی ایران و عراق بودند، با هدف مرعوب کردن مردم به جان آمده از جنگ و فلاکت اقتصادی، برای کشتار زندانیان برنامه‌ریزی کردند. پروژه قتل عام و كشتار زندانیان سیاسی در زندان‌های ایران از روز جمعه ۲۸ تیرماه سال ۱۳۶۷ تنها یک روز بعد از سركشیدن جام زهر پذیرش آتش‌بس در جنگ ارتجاعی ایران و عراق، بر اساس فرمان خمینی رهبر رژیم اسلامی آغاز شد.
خمینی با ایجاد کمیته‌ای مرکب از نیری، قاضی شرع؛ اشراقی دادستان؛ ابراهیم رئیسی ،رئیس جمهوری فعلی و معاون وقت داستان که بعدها به هیئت مرگ شهرت پیدا کرد، فتوای مذهبی کشتار زندانیان سیاسی را صادر کرد. در متن این فتوا که با خط خمینی تحریر شده چنین آمده است: «رحم بر محاربين سادهانديشى است، قاطعيت اسلام در برابر دشمنان خدا از اصول ترديدناپذير نظام اسلامى است، اميدوارم با خشم و كينه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام رضايت خداوند متعال را جلب نمائيد، آقایانی كه تشخيص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شک و ترديد نكنند و سعى كنند [اشداء على الكفار] باشند. ترديد در مسائل قضائى اسلام انقلابى ناديده گرفتن خون پاک و مطهر شهدا مىباشد. والسلام ».
بلافاصله به دنبال صدور این فرمان، ارتباط زندان‌های اصلی ایران با دنیای خارج به تمامی قطع شد. طی حدود دو ماه جنایتی رقم خورد كه در نوع خود بی‌نظیر بود و جامعه ایران را تا سال‌ها در اندوهی مرگبار فرو برد. وزارتخانه‌های دادگستری، اطلاعات و اداره زندان‌های اصلیِ نگهداری زندانیان سیاسی یعنی اوین و گوهردشت كرج مسئول اجرای پروژه كشتار زندانیان سیاسی شدند. طی مدت زمانی کمتر از ۲ ماه دستگاه كشتار و جنایت رژیم اسلامی هزاران زندانی با گرایشات مختلف سیاسی را اعدام کرد.
زندانیان اعدام شده را در اوین و گوهردشت را در گورهای جمعی در خاوران دفن كردند، اما این پروژه همزمان در كوردستان نیز به اجرا درآمد. در حقیقت امروز نه از یک گلزار خاوران، بلكه از گلزارهای خاوران در سراسر ایران و کوردستان باید یاد کرد.
جمهوری اسلامی تنها ۴ ماه بعد در آذرماه ۱۳۶۷ خانواده‌های قربانیان را در جریان اعدام آنان قرار داد و پس از آن بود که مردم ایران از وقوع این جنایت علیه بشریت در زندان‌های رژیم اسلامی مطلع شدند.
سران جنایتكار جمهوری اسلامی تا امروز هم حتی از حضور مادران داغدیده بر سر مزار عزیزانشان جلوگیری می‌كنند.
یکی از ویژگی‌های کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ این است که پرونده تمام قربانیان این فاجعه عظیم با همان قوانین ضد بشری رژیم اسلامی هم مختومه اعلام شده و آن‌ها در حال گذراندن دوران محکومیت خود بودند. بسیاری از آن‌ها حتی دوره زندان خود را طی کرده و در انتظار آزادی به سر می‌بردند.
امروز كه به همت مبارزین سیاسی و نجات یافتگان از قتلگاه‌های اوین، رجایی‌شهر، عادل‌آباد، دیزل‌آباد و زندان سنندج و جاهای دیگر، ابعاد این جنایت ضدبشری روشن‌تر شده است، هر سال در ماه‌های مرداد و شهریور ده‌ها مراسم یادمان و ده‌ها كمپین انتشار خاطرات و اسناد و مدارک این جنایت هولناک رژیم اسلامی در كشورهای مختلف جهان برگزار می‌شود.
کارگران و مردم آزادی‌خواه عوامل مستقیم و غیرمستقیم، مجریان و تایید كنندگان این جنایت را نه فراموش می‌كنند و نه می‌بخشند. حضور این جنایتکاران حرفه‌ای در رأس این حکومت نشان می‌دهد که اگر مردم به آنان فرصت بدهند همان راهی را می‌روند كه خمینی با كشتارهای دهه ۶۰ و به اوج رساندن آن در سال ۶۷ به آن‌ها نشان داده است.
امروز جنبش دادخواهی بر بستر انقلاب ژینا، در حال گسترش است. مادران جانباختگان در صف نخست این جنبش قرار دارند. نخستین جرقه این جنبش را مادران جانباختگان کشتار ۶۷ تحت عنوان «مادران خاوران» زدند و به جنگ سران جنایتکار رژیم رفتند. اکنون در کنار تشکل «مادران خاوران»، تشکل‌های «مادران پارک لاله»، «مادران دادخواه»، «مجمع مادران پیشرو»، «مادران انقلاب» در مبارزه علیه جمهوری اسلامی و ارگان‌های سرکوبگر آن به دادخواهی بر آمده‌اند. جمهوری اسلامی و حاکمان جنایتکار آن که مسبب قتل عام هزاران نفر از مخالفین سیاسی خود هستند، تلاش بسیار کردند تا جنایات دهه شصت را انکار و تمامی شواهد را از بین ببرند، اما جنایات گسترده در کوردستان، قتل‌های حکومتی وسیع در بلوچستان، خوزستان، ترکمن‌صحرا.
ترورهای برون مرزی و اعدام‌های گسترده در زندان‌ها، همگی مستند شده‌اند و دیگر قابل انکار و لاپوشانی نیستند.
سرانجام آنروز فرا خواهد رسید که سران جنایتکار جمهوری اسلامی در دادگاه عدل مردم زجر کشیده به محاکمه كشیده شوند، رازهای سر به مهر جنایات بی‌شماری که مرتکب شده‌اند بیشتر برملا شود و مجازات شایسته خود را دریافت دارند. یاد جانباختگان قتل عام سال ۶۷ و دیگر جانباختگان راه رهایی بشریت همیشه زنده و گرامی است.
