در محکومیت و ابراز نگرانی از بازداشت ٤ تن از پیشمرگان حزب کومەلە کردستان توسط رژیم جمهوری اسلامی
در تاریخ ٢ مرداد ١٤٠١ حزب کومەلە کردستان ایران در یک اطلاعیه اعلام کرد که ٤ تن از پیشمرگان این حزب در یک ماموریت تشکیلاتی در داخل کشور بازداشت شده و هیچ خبری از سرنوشت آنان در دست نیست.
خبری که قبل از هرچیز پرونده سازی، شکنجه، اعتراف گیری اجباری، دادگاه ناعادلانه و در آخر احکام ناانسانی و سنگین را در ذهن هر کسی تداعی میکند.
رژیم جمهوری اسلامی که در مدت اخیر ضعف امنیتی و قدرت پوشالی اطلاعاتیاش در مواجهه با کشورهایی همچون اسرائیل بر همگان آشکار شد، حال به دنبال سواستفاده از بازداشت این افراد و منتسب کردنشان به اسرائیل جهت بازسازی اعتبار نداشته و مقابله به مثل فیک با اسرائیل است.
حال که سوژه رژیم جهت شوهای رسانهای و قدرتنمایی پوشالی آماده است، اولین قدم، زدن اتهام وابسته بودن به دشمنی است که ٤٣ سال است سران حاکمیت در ایران آنرا در توجیه بحرانهایی که خود مستقیم مسئول آن هستند علم کردهاند، قدم بعدی به نمایش گذاشتن تجهیزاتیست که رژیم سعی دارد سوژههایش را مالک و حامل آن جهت انجام اقدامات به اصطلاح خرابکارانه و تروریستی معرفی کند، سپس با اعمال فشار از طریق شکنجههای جسمی، جنسی و روانی و ایجاد ارعاب سعی در قبولاندن سناریوی ساخته شده خود به سوژهها را دارد.
اگر تمام این مراحل را دستگاه امنیتی رژیم بتواند انجام دهد، فیلم تراژدی رژیم برای اکران و به سخره گرفتن اذهان عمومی تنها سکانس پایانی صدور احکام را کم خواهد داشت.
در آخر نیز به اصطلاح قضاتی همچون “صلواتی” که ادامهرو “خلخالی” جنایتکار است دست به کار شده و احکام غیرقانونی و ضدانسانی خود را سکانس پایانی این فیلم تراژدی قرار خواهد داد و اکنون فیلم پوشالی رژیم با عنوان “ما قدرتمندیم” آماده است.
اما در این میان آنچه غمناک است، شبها، روزها و ساعتهایی است که این ٤ بازداشتی، بعنوان بازیگران جبری این فیلم، به دردناکترین حالت ممکن سپری خواهند کرد.
رویه رژیم در ساخت فیلمهایی از این دست و قدرتنمایی پوشالی اینچنینی در گذشته نیز برهمگان آشکار و همواره مدافعان حقوق بشر و فعالین جنبشها را نسبت به سرنوشت و وضعیت زندانیان نگران کرده‌است.
وفا آذربار، پژمان فاتحی، محسن معروفی (مظلوم) و هژیر فرامرزی اکنون در بازداشت یکی از جانیترین، ضدانسانی‌ترین و دیکتاتورترین رژیمهای تاریخ بشر است و با علم بر این مسئله نه تنها در صورت اعتراف آنان، این اعتراف فاقد ارزش قضایی است، بلکه هرگونه سناریوسازی و شکنجه زندانیان سیاسی محکوم و رژیم مسئول مستقیم جان و سلامتی آنان است.
