هر ساله در ماه ژوئن سازمان جهانی کار (ILO) تشکیل جلسه می‌دهد. این اجلاس آن‌چنان که برگزارکنندگان آن را توصیف می‌کنند و اهدافی که برای آن بر شمرده‌اند، به این خاطراست که نمایندگان کارگران و یا تشکل‌های کارگری جهان گرد هم آیند و براساس گزارش‌ها و اطلاعات بدست آمده پیرامون شرایط‌کار، معیشت و قوانین حاکم بر مراکز کارگری به بحث بنشینند. لیکن کارگران ایران به خاطر وجود تبعيض‌ها، سرکوب‌ها و اعمال قوانین ضدکارگری از سوی دولت و کارفرما، در این اجلاس نماینده‌ای ندارند و واقعیات موجود در کشور ما به صورت واژگونه و غیر واقعی در آن‌جا انعکاس می‌یابد.
نه وابستگان به جمهوری اسلامی و نه تشکل‌سازانی که بر فراز توده‌های کارگر در خارج از کشور سودای نمایندگی کارگران را در سر می پرورند، هیچکدام نماینده واقعی کارگران ایران نیستند.
یکصد و سیزدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار در روز های ۲ تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵ در ژنو برگزار می‌شود. طبقه کارگر و تشکل‌های مستقل کارگری بدون ذره‌ای توهم نسبت به این نهاد بین‌المللی، اعلام می‌دارند که: کارگران ایران به دلیل سرکوب‌ها و محرومیت‌هایی که حاکمیت اسلامی علیه آنها اعمال می‌کند، از هیچ حقی از جمله حق تشکل و انتخاب نمایندگان واقعی خود بر خوردار نیستند. در تمام حیات ۴۶ ساله جمهوری اسلامی هرگونه تلاش برای ایجاد تشکل‌های مستقل و تغییر در شرایط سخت کار و زندگی با سرکوب و زندان مواجه شده است. در همین راستا سازمان جهانی کار نیز به رغم منشور و مقرراتی که تحت عنوان قوانین بنیادین کار نام برده می‌شود، لیکن به منافع کارگران ایران وقعی نگذاشته و هم‌چون همدست و همکار جمهوری اسلامی، تشکل‌های حکومتی مانند خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و نمایندگان دست‌چین آنها را در جایگاه نمایندگان واقعی کارگران پذیرفته و با این عمل ضدکارگری، موجب اعتبار بخشیدن به دشمنان کارگران شده است. از این رو ما کارگران و بازنشستگان و تشکل‌های مستقل کارگری ایران خواهان طرد نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار (ILO) هستیم.
– ما خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط کارگران، معلمان، بازنشستگان و زنان زندانی و تمامی زندانیان سیاسی و بازگشت آنها به کار و منع تعقیب آنها هستیم. (هم اکنون تعدادی از کارگران عضو سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، معلمان عضو کانون‌های صنفی معلمان و کارگران بازنشسته با احکام طولانی مدت در زندان هستند.)
– حق تشکل، اعتراض، اعتصاب، امنیت شغلی و ایمنی کار.
– لغو خصوصی‌سازی، قراردادهای موقت، برچیدن شرکت‌های پیمانکاری تأمین نیروی کار.
– کاهش سن بازنشستگی، افزایش دستمزدها، کاهش ساعات کار.
– منع تبعیض به علیه کارگران مهاجر در ایران.
– منع تبعیض جنسیتی و برابری مزد و مزایای شغلی زنان و مردان کارگر.
– منع کار کودکان ، تأمین معیشت و رفاه اجتماعی، بهداشت و درمان و آموزش رایگان.
– لغو فوری دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام هستیم.
کارگران برای تحقق این خواست‌ها راهی جز مبارزه متشکل و سازماندهی تشکل توده‌ای خود ندارند. کارگران ایران نیازمند همبستگی و حمایت زنان و مردان کارگر در سطح بین المللی می‌باشند.
زنده باد همبستگی جهانی کارگران
سپاس از تلاش همکاران در آکسیون ۶ ژوئن که روبروی محل اجلاس سازمان جهانی کار در ژنو، در اعتراض به حضور هیئت ضدکارگری اعزامی از ایران، تجمع بر پا کرده‌اند. دست آنها را به گرمی می فشاریم.
– سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه
– گروه اتحاد بازنشستگان
– کارگران بازنشسته خوزستان
– کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری
بیست‌و‌هفتم مه ۲٠۲۵- ششم خردادماه ۱۴۰۴ خورشیدی
