شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت از تداوم اعتصابات و مبارزات نفتگران گزارش داد. بنا به گزارش این منبع کارگران رسمی نفت به طرزی هماهنگ در عسلویه در شرکت نفت و گاز پارس در سایت یک و شرکت نفت و گاز پارس کنگان (سایت ۲) گردهمائی اعتراضی برگزار کردند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیررسمی نفت (ارکان ثالث) در روز ۱۷ مرداد از تداوم اعتراضات کارگران (ارکان ثالث) در مجتمع گاز پارس جنوبی خبر داد. بنا به این خبر نفتگران ارکان ثالث و کارگران پروژه در بیانیه‌ای مشترک نوشتند:
”ما کارگران پارس جنوبی، بر خلاف موارد قبل که عده‌ای با عنوان نمایندگان کارگری در بهمن‌ماه سال گذشته اعتراضات ما را به تعویق انداختند، اعلام می‌کنیم، تا تحقق کامل خواسته‌هایمان و پاسخگو کردن مدیران چپاول‌گر نفت و حذف کامل شرکت‌های پیمانکاری مفتخور و افزایش مزد، دوش به دوش کارگران پروژه‌ای و رسمی و قراردادی در نفت ایستاده‌ایم.”
کارگران افزودند برخلاف ادعای اتحادیه دولت ساخته کانون انجمن صنفی کارگران پالایشگاه‌های گاز استان بوشهر، اعتراضات ما در اعتراض به فساد موجود در پارس جنوبی و زد و بند‌های عوامل این اتحادیه با کارفرما و پیمانکاران است و بیانیه‌های فرمایشی کانون انجمن صنفی هیچگونه ارتباطی با مطالبات برحق ما کارگران ندارد”.
در پایان بیانیه مطالبات کارگران بیان شده است:
اصلاح کامل مصوبه ناعادلانه مزدی شورای‌عالی کار، حذف کامل شرکت‌های پیمانکاری، بازگشت به کار حجت رضایی کارگر رسمی اخراجی پالایشگاه ششم، اجرای توافقات قبلی در زمینه مرخصی استحقاقی و پرداخت حق کمپ، اجرای صحیح طرح طبقه‌بندی مشاغل برای همه کارگران پیمانکاری، تغییر شرایط تردد و دستمزد رانندگان استیجاری و اجرای طرح طبقه‌بندی برای رانندگان غیرمالک، اجرای بدون تبعیض تردد ۱۴ روز کار ۱۴ روز استراحت برای کارگران اداری و پشتیبانی. کارگران شعار می‌دادند: «نه به بردگی مزدی»، «اتحاد، اتحاد، علیه فقر و فساد»، «معیشت، منزلت، حق مسلم ماست».
شورای سازماندهی (ارکان ثالث) در روز سه شنبه ۱۶ مرداد گزارش داد که کارگران ارکان ثالث و پروژه‌ای مشترکا در پالایشگاه پنجم، نهم، دهم و یازدهم برای تامین مطالباتشان گرد هم آمدند. این مطالبات در روز یکشنبه، ۱۴ مرداد ۱۴۰۳ در تداوم اعتراضات کارگران شرکت نفت و گاز عسلویه چنین بیان شده بود. پیمانکار نیروی انسانی اخراج باید گردد، امنیت شغلی تامین باید گردد، آنها خواستار اصلاح کف حقوق کارکنان اخیرالاستخدام، حذف کامل سقف بازنشستگی و پرداخت سنوات کارکنان، اجرای کامل مادە ۱۰ و پرداخت معوقات مزدی، عدم ادغام صندوق بازنشستگی نفت و گاز با سایر صندوق‌های ورشکسته، شدند.
آکسیون‌ها و اعتراضات چندی که به آنها اشاره گردید نشان می‌دهد که نفتگران در دست زدن به اعتراض و اعتصاب پیشتازند. اما کارگران در بخش‌های دیگر صنعتی و خدماتی نیز برای تحقق خواست‌هایشان در حال اعتصاب و اعتراض بوده‌اند. روز یکشنبه ۲۱ مرداد ۱۴۰۳، کارگران اخراجی گروه ملی فولاد ایران در اهواز مقابل استانداری خوزستان تجمع اعتراضی برگزار کردند و خواستار بازگشت به کار شدند. در روز ۲۰ مرداد در پی اعتراض و اعتصاب کادر درمان بیمارستان حاج حیدر لامِرد در استان فارس، برخی از بخش‌های بیمارستان از سرویس‌دهی خارج شد. پرستاران در بیمارستان نمازی اهواز نیز به جز در بخش اورژانس در بقیه قسمت‌ها کار را متوقف کردند. پرستاران بیمارستان خمینی، شهرستان آباده و پرستاران درمانگاه فسا هم به اعتصابات مذکور پیوستند. این اعتصابات در ادامه وعده‌های عملی نشده مسئولین استانی و کشوری نسبت به اجرا نشدن فوق‌العاده خاص، عدم پرداخت به موقع مطالبات و اضافه‌کاری اجباری انجام گرفت. پرستاران شعار دادند:
“نه به اضافه کاری اجباری، با کرونا جنگیدیم حمایتی ندیدیم، پرستار داد بزن حقتو فریاد بزن، وعده وعید کافیه سفره ما خالیه،”
کارگران کارخانه واگن‌پارس اراک روز ۱۵ مرداد در هشتمین روز از اعتصاب خود از کارخانه خارج شدند و با عبور از پل شهرصنعتی، روبروی استانداری مرکزی تجمع اعتراضی برگزار کردند. پایان کار پیمانکاران، همسان‌سازی حقوق و مزایای کارگران با دیگر کارخانجات همجوار و گروه مپنا، رسمی شدن قرارداد کارگران و دست کم یکساله شدن قراردادها و بازگشت به کار همکاران اخراجی از خواسته های این کارگران است.
کارگران شهرداری‌های چندین شهر نسبت عدم پرداخت‌ها اعتصابات و اعتراضات متعددی راه انداختند. بازنشستگان کارگری نیز در یکشنبه اعتراضی به طرزی سراسری، مشترک و متحدانه با بازنشستگان تامینی، کشوری و مخابرات کرمانشاه گردآمدند. آنها شعار دادند:
روسری را رها کن، فکری بحال ما کن! تا بیداد پابرجاست، خیابان جای ماست! تجمع، تشکل، اعتراض، حق مسلم ماست!
مبارزات و اعتصابات کارگران برای تامین مطالبات فوریشان ضروری است و باید تقویت شوند.
این مبارزات و اعتصابات می‌توانند بستری گردند جهت پرورش فعالین و رهبران بیشتر، متحد کردن آن رهبران، تقویت شوراها و تشکل‌های مستقل موجود و ایجاد تشکل‌های طبقاتی و مدنی جدید.
