روز سه‌شنبه ۱۹ تیرماه ۱۴۰۳، شانزده زندانی سیاسی زن طی یک نامه سرگشاده صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری خوشنام و آزاده را محکوم و تاکید کردند، در کنار تمام کسانی که در خطر حکم اعدام قرار دارند؛ ایستاده‌اند و خواهان لغو حکم اعدام هستند. آنها نوشتند: «این نه فقط حکم اعدام شریفه، بلکه حکم اعدام همه ما فعالین کارگری، سیاسی، مدنی، حقوق بشری و فعالین حوزه‌ی زنان است. ما این حکم را خطری بالقوه می‌بینیم و پیش درآمدی برای صدور احکام سنگین بعدی».
در میان این زندنیان سیاسی، که پرچم مقاومت در زندان‌ها برافراشته نگه‌داشته‌اند، نام‌های آشنای سپیده قلیان، گلرخ ایرایی، نرگس محمدی و آنیشا اسدالهی به چشم می‌خورد، زنان رزمنده‌ای‌که سال‌هاست پنجه در پنجه ارتجاع و استبداد حاکم در افکنده‌اند و بی‌باکانه از حقوق پایمال شده اکثریت مردم جامعه دفاع می‌کنند. این نامه هم‌زمان شده است با بیانیه زندانیان سیاسی عضو کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام». آنها در بیانیه‌ی خود عدم مشارکت اکثر شهروندان در رأی‌گیری جمهوری اسلامی برای تعیین جانشین رئیسی را «مشروعیت‌زدایی از حکومت ولایت فقیه» دانستند و با «بی‌شرمانه» خواندن صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری، اعلام کردند که سه‌شنبه در نه زندان اعتصاب غذا خواهند کرد. این ۹ زندان عبارتند از زندان‌های اوین (بند زنان ۴، ۶، ۸)، قزلحصار (واحد۳و۴)، خرم‌آباد، مرکزی کرج، تبریز، خوی، نقده، سقز و مشهد.
زندانیان سیاسی در جمهوری‌اسلامی گذشته از داشتن نقش فعال در مبارزه برای لغو اعدام در میدان‌های دیگر نیز با رژیم، اقدامات و سیاست‌هایش مقابله کرده‌اند. آنها در تلاش برای تحریم نمایش انتخاباتی اخیر حکومت اسلامی نقش موثری داشتند. در این رابطه زندانیان سیاسی در ۳۸ زندان طی بیانیه‌های خود از مردم و بویژه از جوانان خواستند که نمایش انتخاباتی رژیم را تحریم کنند و از رفتن به پای صندوق‌های رأی خودداری نمایند. آنها یادآوری کردند که حضور در پای صندوق‌های رأی افزودن بر عمر ننگین رژیمی است که موجبات پرپر شدن ده‌ها هزار جان عاشق را فراهم کرده و مملکتی ثروتمند را به صورت کشوری فقیر درآورده‌اند. در میان زندانیان سیاس مذکور خطابیه‌های چند نفرشان تاثیرات زیادی در تحریم انتخابات داشت. سپیده قلیان در تاریخ سوم تیرماه خطاب به شهروندان نوشت که رای ندادن نوعی مقاومت مدنی در مقابل ستمگری است. او نوشت: مقاومت مدنی از نوع رای ندادن باید به صورت فعالانه و در جهت ارتقای جنبش انقلابی زن زندگی آزادی باشد، این ممکن نیست مگر با حفظ همبستگی اجتماعی میان گروه‌های مختلف و بازنمایی سیاسی آن در جهت تحقق دموکراسی واقعی و آزادی در ایران.
گلرخ ایرایی در مورد تحریم نمایش انتخاباتی برای تعیین جانشین رئیسی جلاد خطاب به اصلاح طلبان نوشت: «اصلاح‌طلبان بدانند ما مردم ایران خیانت‌شان را از روز نخست به خاطر داریم. از یاد نمی‌بریم، تثبیتِ قدرتِ جمهوری اسلامی و کشتار فاجعه بار جوانان در دهه‌ی شصت را؛ در روزهایی که شما حزب اللهی‌ها و خط امامی‌ها در راس امور بودید».
او در بخش دیگری از نامه‌اش یادآور گردید: انقلاب فرهنگی، اخراج و خانه‌نشین کردنِ دانشجویان و اساتید؛ و برتری دادن به سفاهت در برابر لیاقت را؛ کشتار، شکنجه، تجاوز، تواب‌سازی و وادار کردن زندانیانِ سیاسی به تیرِ خلاص زدن به رفقایشان در زندان‌های دهه شصت را؛ و قتل های زنجیره‌ای را که توسط شما و گماشتگانتان در وزارت اطلاعاتِ تحت نفوذتان رخ داد، از یاد نبرده ایم.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل روز شنبه، دوم تیرماه، در بیانیه‌ای از زندان اوین اعلام کرد که در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نخواهد کرد. او با تأکید بر این که تنها هدف حکومت جمهوری اسلامی از برگزار کردن انتخاباتی دیگر در کشور «تحکیم قدرت و استبداد» خود است نوشت: «در انتخابات غیر قانونی حکومت سرگوبگر و نامشروع شرکت نخواهدکرد».
به گفته این فعال سرشناس حقوق بشر، تنها هدف از برگزاری انتخابات توسط حکومتی که به سرکوب، وحشت و خشونت به عنوان یگانه نگهدار قدرت باور دارد، نه پاسداشت دموکراسی و حقوق مردم، بلکه تحکیم قدرت و استبداد است.
اقدامات مبارزاتی زندانیان سیاسی بویژه زنان محبوس در این روزها که رژیم بر میزان دستگیری و پرونده‌سازی برای فعالین کارگری به شدت افزوده از اهمیت خاصی برخوردار است. این زندانیان که از فضای مبارزاتی جامعه نیرو می‌گیرند به سهم خود جو مبارزاتی در جامعه را تقویت می‌کنند. آنها امروز میزان الحراره فضای مبارزاتی در جامعه‌اند و فردا به هنگام شکستن در زندان‌ها نقش پیشاهنگ را ایفا خواهند کرد.
