کمتر از یک ماه به پایان سال١۴۰۳ و آغاز سال ۱۴۰۴ شمسی باقی مانده است. این روزها مردم در مناطق مختلف کوردستان خود را برای برپایی مراسم‌های نوروزی آماده می‌کنند. در این میان روستای چشمیدر از توابع سروآباد، پیشتاز آغاز مراسم‌های نوروزی است. روز چهارم اسفند به نام روز آب شدن برف‌ها و پیدایش شکوفه‌ها به مثابه نوروز در این روستا جشن گرفته می‌شود. هر ساله هزاران نفر از روستاهای اورامانات در این مراسم شرکت می‌کنند. روشن کردن مشعل‌ها، برپایی آتش و رقص زیبای کوردی زنان و مردان، دست در دست همدیگر همراه با خواندن آوازهای کوردی برنامه‌های هر ساله این مراسم را تشکیل می‌دهد. در روزهای آخر هر سال و بویژه پس از چهارشنبه آخر سال موسوم به چهارشنبه سوری در مناطق مختلف کوردستان مراسم‌های نوروزی یکی بعد از دیگری برگزار می‌شوند.
نوروز از آن مناسبت‌هایی است که در کوردستان حال و هوای دیگری دارد. طی ۴۶ سالی که از حاکمیت رژیم اسلامی می‌گذرد، نوروز کوردستان همواره مناسبتی بوده است که در آن مردم ضمن جشن گرفتن و شادی کردن در همان حال باهم بودن و همبستگی خود را نیز تجربه می‌کنند و پیام خود را با زبان شعر، سرود، رقص، آواز و شادی، در تقابل با فرهنگ رایج در جمهوری اسلامی به گوش همگان می‌رسانند. سران رژیم نوروز را سنت‌هایی مغایر با آیین اسلام می‌دانند. از این‌رو همواره تلاش کرده‌اند که به ضرب سرکوب و تبلیغ، این سنت را از جامعه ایران بزدایند. اما از آنجایی آنجایی که در افتادن با چنین فرهنگ جا افتاده‌ای در جامعه ایران کار آسانی نبود، سران رژیم در مقابل مقاومت مردم به تدریج از مواضع خود در این زمینه عقب‌نشینی کردند و کوشیدند تا لااقل محدودیت‌هایی را بر آن اعمال کنند. اما هر عقب‌نشینی رژیم در عین حال پیشروی مردم را به دنبال داشت. مخالفت با برگزاری مراسم ویژه این روزها، به انگیزه مقاومت در میان مردم تبدیل شد و عملاً این مراسم‌ها را در کوردستان سیاسی کرد.
هر ساله با نزدیک شدن به پایان سال و آماده شدن مردم و جوانان برای برگزاری مراسم‌های نوروزی، مقامات انتظامی، امنیتی و اجرایی و دستگاه‌های تبلیغاتی رژیم به دست و پا می‌افتند تا نگذارند هیچ‌گونه تجمعی به این مناسبت شکل بگیرد، نگذارند در این روزها خنده، شادی و نشاط به هیچ جمعی راه یابد. آن‌ها که از سایه خود نیز می‌ترسند، نگران هستند از این‌که مراسم و تجمع مردم به ابزار اعتراضی علیه رژیم منجر شود.
رژیم اسلامی جشن و شادی مردم را تیشه به ریشه خود می‌پندارد. این رژیم نه در نوروز بلکه در تمام طول سال، با چهره خندان مردم سر ناسازگاری دارد. جمهوری اسلامی از خمودگی و یاس و ناامیدی تغذیه می‌کند. خواهان جامعه‌ای سربزیر و مطیع است که در آن انسان‌ها در مقابل سرنوشتی که رژیم برای آن‌ها رقم زده است، سر فرود بیاورند. مراسم‌های عروسی را با بهانه این‌که در آن‌ها حجاب اسلامی و فاصله زن و مرد رعایت نشده است به هم می‌ریزد. از برگزاری کنسرت‌های موسیقی جلوگیری می‌کند. جوانانی را که به مناسبت‌های مختلف دور هم جمع می‌شوند و به رقص و شادی می‌پردازند، مورد ضرب و شتم و اهانت قرار می‌دهد. در واقع اگر جهان به کام رژیم اسلامی ایران بود، این جامعه یک سر سیاه‌پوش و در تمام طول سال و هر روز به بهانه‌ای عزادار می‌بود. اما اکثریت مردم این جامعه در مقابل رژیم اسلامی سر تسلیم فرود نیاورده‌اند. چنان‌که می‌بینیم، علی‌رغم تهدیدها و حتی بگیر و ببند در این رابطه، مردم در سراسر ایران این مخالفت‌ها را نادیده می‌گیرند. موسیقی و هنر و آواز و رقص و شادی، از پنهانگاه‌ها بیرون آمده‌اند. مراسم‌های نوروزی از آن جمله هستند در واقع در مقابل فرهنگ ارتجاعی حاکم، فرهنگ مقاومت پیشرو سر برآورده است.
تجربه نشان داده است که اگرچه اقدامات سرکوبگرانه رژیم در این زمینه محدودیت‌هایی را در اجرای مراسم‌های نوروزی در کوردستان بوجود می‌آورد، اما نمی‌تواند مانع برگزاری آن‌ها شود و مردم در این زمینه تجارب زیادی اندوخته‌اند و به اشکال مختلف و در مکان‌ها و زمان‌های مناسب از این‌گونه اقدامات رژیم عبور خواهند کرد. جمهوری اسلامی در مقابله با شادی و نشاط و شور زندگی مردم سرش به سنگ خورده است و تلاش‌هایش در این زمینه مذبوحانه و بدون ثمر است. این شور زندگی همان نیرویی است که رژیم را هراسان می‌کند.
در نوروز امسال مردم کوردستان، به كوری چشم دشمنان شادی و آزادی، دختران و پسران با پوشیدن لباس‌های رنگارنگ و زبیا و شادی‌بخش، اجرای نمایش‌های هنری، رقص و آوازهای محلی، برپایی آتش نوروزی مراسم‌های نوروزی خود را برپا خواهند كرد. جشن‌های نوروز امسال نیز مانند سال‌های گذشته از سد ممانعت و مخالفت رژیم عبور خواهد کرد و به یکی دیگر از جلوه‌های مقاومت مردم، یكی دیگر از صحنه‌های انقلاب‌رهایی بخش زن، زندگی، آزادی تبدیل می‌شود.
