کمیته مرکز کومه‌له روز ۱۶ مردادماه ۱۴۰۲ در رابطه با تازه‌ترین مورد تیراندازی ماموران رژیم به سوی کولبران اطلاعیه‌ای منتشر کرد در این اطلاعیه آمده است: «شامگاه یکشنبه ١۵ مردادماه ١۴٠٢، نیروهای هنگ‌مرزی در نوسود به سوی گروهی از کولبران آتش گشودند که در نتیجه آن یک کولبر به نام آسو کریمی جانباخت و ۸ تن نیز به شدت زخمی شدند. متاسفانه آمار این جنایت روز به روز رو افزایش است. به طور متوسط یکصد نفر در سال جان خود را برای تامین یک زندگی بخور و نمیر در کوره‌راه‌های مرزی بر اثر تیراندازی مزدوران رژیم اسلامی از دست داده‌اند و چند برابر این رقم زخمی و از کار افتاده شده‌اند».
با استناد به آمار ثبت شده در کولبر نیوز در ۶ ماە نخست سال ۲۰۲۳ میلادی، ٦١ کولبر در مناطق مرزی و مسیرهای بین جاده‌ای استان‌های آذربایجان غربی، کردستان و کرمانشاه بر اثر عواملی هم‌چون تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی رژیم، بهمن و سرمازدگی، رفتن روی مین، سقوط از کوه و ارتفاع و سایر موارد کشته و زخمی شده‌اند.
کولبری شغل نیست، اما برای انسان‌های شریفی که آهی در بساط ندارند و در جستجوی تأمین معیشت خود و خانواده‌شان تن به هر مخاطره‌ای می دهند “شغل” به حساب می‌آید.در شهرها و روستاهای مرزی کوردستان توده وسیعی از کارگران بی‌کار برای نجات از فاجعه اجتماعی بیکاری و پیامد تباهی‌آور آن به کولبری روی آورده و در زیر سایه مرگ در جستجوی نان هستند. در کوردستان آمار دقیقی از جمعیت کولبران در دست نیست، اما آمارهای غیر رسمی از نزدیک به ۲۰۰ هزار تن سخن می‌گویند.
وقتی فاجعه فقر و بیکاری خانوده‌های کارگری و مردم زحمتکش را در چنگال بی‌رحم خود می‌فشارد، تلاش برای بقا، مرزهای سنی را پشت سر می‌گذارد. در میان کولبران نوجوانان ۱۳ سال و مردان بالاتر از ۶۰ سال و زنان تک سرپرست خانواده هم دیده می‌شوند. تعداد زیادی از کولبران جوان، تحصیلکرده‌هایی هستند که در اردوی ذخیره کار رها شده و تاکنون نتوانسته‌اند کاری گیر آورند.کولبرانی که به کار حمل محموله در نوارمرزی روی آورده‌اند، در واقع نیروی کار اجیر شده تجار و دلالانی هستند که در شهرها و روستاها مرزی مستقر هستند، اجناسی را از یک نقطه مرزی روانه و یا دریافت می‌کنند و بالاترین منفعت‌ها را بی‌آنکه هیچ خطری تهدیدشان کند به جیب می‌زنند و دستمزد ناچیزی به کولبران می‌پردازند.
رژیم جمهوری اسلامی برای توجیه جنایات خود در حق کولبران زحمتکش مناطق مرزی کوردستان، آنان را قاچاقچی، اخلال‌گران اقتصادی و مجرم معرفی می‌کند، آنان را متهم به حمل کالایی می‌کند که حق قانونی و گمرک آن پرداخت نشده است. عوامل رژیم در شرایطی این کولبران زحمتکش را مجرم و اخلال‌گران اقتصادی معرفی می‌کنند که هرکس یک‌بار به شهرهای مرزی کوردستان سر زده باشد، می‌بیند که کولبری یک کار غیر متعارف و از روی ناچاری برای امرار معاش روزانه است. در این مناطق مردم زحمتکش دخالتی در قاچاق سازمان‌یافته که توسط سپاه پاسداران و برخی نهادهای رسمی و نیمه‌رسمی وابسته به آن سازماندهی و مدیریت می‌شود، ندارند. این روزهانه تنها مردم کوردستان، بلکه اکثریت مردم ایران هم بخوبی می‌دانند که کولبران در شرایطی جاده مرگ و راه پر مخاطره نوارمرزی را برای تامین هزینه‌های سرسام‌آور حداقل زندگی در پیش گرفته‌اند که در زیر حاکمیت این رژیم جنایتکار هیچ راه دیگری برای امرار معاش برای آنان باقی نمانده است.
این شرایط سخت و دشواری که رژیم به زحمتکشان نوارمرزی تحمیل کرده گوشه‌ای از پیامدهای سیاست شوونیستی جمهوری اسلامی علیه مردم کوردستان است که طی چهار دهه گذشته با تکیه به میلیتاریزه کردن کوردستان و اعمال سیاست‌های سرکوبگرانه و امنیتی کردن فضای شهرها آن را پیش برده است. همین سیاست و پافشاری رژیم جمهوری اسلامی بر آن، زمینە تداوم جنبش انقلابی کوردستان را فراهم کردە است. جنبش رادیکالی که کارگران و زحمتکشان و کولبران وکردستان نیروی محرکه اصلی آن هستند، جنبشی کە چنین محرومیت‌ها و بی‌حقوقی‌هایی را سرنوشت محتوم مردم ستمدیده کوردستان نمی‌داند و می‌خواهد به این همه مصائب و محرومیت و ستمگری‌ها پایان بخشد. بدون شک کارگران و مردم زحمتکش در کوردستان در این مبارزە انقلابی و حق‌طلبانه تنها نیستند و کارگران و مردم زحمتکش سایر نقاط ایران را کە آن‌ها نیز از حاکمیت اسلامی بە تنگ آمدەاند با خود به همراە دارند.
در شرایطی که کشتار کولبران ادامه دارد، مردم کوردستان نباید در مقابل این جنایت و زورگویی آشکار رژیم جمهوری اسلامی دست روی دست بگذارند.
مردم مبارز کوردستان که در سال‌های اخیر با ابراز خشم و اعتراض علیه جنایات نیروهای انتظامی رژیم در مرزها، با اعتراض علیه بی‌حقوقی زنان، در اعتراض علیه ناأمنی جاده‌ها و بی‌توجهی کارگزاران حکومتی به این امر، در اعتراض به مجازات اعدام و در گرامی‌داشت یاد جانباختگان دفاع از محیط‌زیست و سرانجام در انقلاب ژینا جرقه خروشی سرتاسری را در ایران زدند، صحنه‌های پر شوری از مبارزه علیه زور و اجحاف رژیم را به نمایش گذاشته‌اند، نباید نسبت به کشتار کولبران بی‌تفاوت باشند. تنها با اعتراضات متحدانه است که می‌توان رژیم اسلامی را وادار کرد تا از تعرض به جان و مال کولبران دست بردارد.
