امروز ۱۴ مه ۲٠٢٣، انتخابات سراسری برای ریاست جمهوری و برگزیدن ۶۰۰ عضو مجلس ملی ترکیه، تنها ارگان قانونگذاری این کشور، برگزار خواهد شد. رجب طیب اردوغان از “حزب عدالت و توسعه”، یک تشکل اسلامی دست راستی و کمال قلیچدار اوعلو از “حزب جمهوری‌خواه خلق” یک سازمان ناسیونالیست دست راستی دو داوطلب اصلی این انتخابات می‌باشند.
این انتخابات در شرایطی برگزار می‌شود که آکپارتی با رهبری دیکتاتور آن، رجب طیب اردوغان در ٢٠ سال و مخصوصاً ده سال گذشته با شکست‌های عدیده در سیاست‌های داخلی و خارجی مواجه شده و به اعتبار حزب و حکومت لطمه شدید زده است. یکی از میدان‌های شکست کابینه اردوغان ناکامی کامل آن در حل مسئله ملت کورد از طریق لشکرکشی نظامی، زندان و اعمال قهر بوده است.
آکپارتی در سال ۲۰۱۳ در یک انتخابات، اکثریت پارلمان را بدست آورد. اعضای پارلمان نیز رجب طیب اردوغان را به عنوان نخست وزیر انتخاب کردند. او از سال ٢٠١۴ به بعد رئیس جمهور گردید. اردوغان از همان ابتدا از کارت انتخاب‌کنندگان کورد به عنوان ابزاری استفاده کرد به این به امید به اتحادیه اروپا بپیوندند. او بر آن اساس و از طریق ارائه روایتی از اسلام به اصطلاح میانه‌رو با حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) مذاکرات صلحی را آغاز کرد که ارتش و ناسیونالیست افراطی ترک مخالف آن بودند. اما در سال ٢٠١۵، وقتی مطمئن گردید که ورود به اتحادیه در مدت زمان مورد نظر او منتفی است مذاکرات صلح را متوقف کرد و به سیاست‌های سنتی زمان آتاتورک بازگشت. فرماندهان ارتش از ١٩٢٣ به بعد مسئله کورد را مسئله‌ای امنیتی اعلام می‌کردند. اردوغان به ظاهر صلح‌طلب ناگهان از آن طرف بام افتاد و اساساً وجود مسئله‌ای به نام مسئله کورد را منکر شد.
ارتش، همه ناسیونالیست‌های افراطی به همراه اسلامیون جمع شده در آکپارتی بازی موش و گربه بین دموکراسی بورژوایی و امنیت ملی را کنار گذاشتند و حمله سیاسی و نظامی به پ‌ک‌ک، و حزب دموکراتیک خلق‌ها را که در شمال کوردستان نفوذ دارد، از نو آغاز کردند. ارتش در این دوره و در تداوم حملات و جنایات هولناکش از کمک ترویست‌های اسلامی علیه مردم کورد در ترکیه، عراق و سوریه برخوردار است. این ارتش که عضو سازمان “ناتو” است، گاه با چراغ سبز امپریالیسم آمریکا و گاه با چراغ سبز امپریالیسم روسیه، بویژه در غرب کوردستان به اعمال جنایت پرداخته است. بدنامی ارتش به صورت یکی از نقاط ضعف برای آکپارتی و کابینه اردوغان در انتخابات اخیر در آمده است.
کابینه و شخص اردوغان بویژه در ده سال گذشته شکست‌های استراتژیکی در سیاست خارجی و داخلی را تجربه کردند. آن‌ها با اتخاذ سیاست نئولیبرالیستی اقتصاد ترکیه را به پرتگاه کشاندند. ارزش پول ملی به شدت کاهش یافته و تورم به بالای ۴۴ درصد رسیده است. فساد دستگاه اداری ترکیه و خاندان شخص اردوغان، که زلزله ویرانگر فوریه ۲۰۲۳ آن‌را برملاتر کرد بحران جاری را تشدید کرده است. روشن است که نخستین قربانیان این بحران اقتصادی کارگران و اکثریت مردم کورد هستند. نقص وسیع حقوق دموکراتیک ملت کورد، بازداشت پی در پی شهرداران منتخب مردم، زندانی کردن صلاح‌الدین دمیرتاش رهبر حزب دموکراتیک خلق‌ها، جایی برای هیچ‌گونه امیدی برای مردم کوردستان در صورت پیروزی اردوغان باقی نمی‌گذارد.
مردم شمال کوردستان با ده میلیون رأی‌شان، توسط (پ‌ک‌ک) و (ه د پ) تشویق شده‌اند تا از اپوزیسیون برای برانداختن اردوغان و حزبش از قدرت دفاع کنند. زیرا قلیچداراوغلو، رهبر اصلی اپوزیسون، در کنار وعده‌های دیگر قول داده است مسئله کورد را به شیوه مسالمت‌آمیز حل می‌کند، رهبران (ه د پ) و از جمله صلاح‌الدین دمیرتاش را از زندان آزاد می‌کند، به اقتصاد کوردستان و اقتصاد کل ترکیه رونق خواهد بخشید. این وعده‌ها نظیر قول‌های اردوغان در ١٠ سال اخیر کف روی آب خواهند شد. پیشینه جریان ناسیونالیست دست راستی در ترکیه در پایمال کردن حقوق ملت کورد هم از روز روشن‌تر است. از این‌رو آنچه که می‌تواند ضامن کسب حقوق ملی مردم کورد باشد، چیزی جز وحدت، یکپاچگی و مبارزه مردم در کوردستان و همراهی و هماهنگی با نیروها و جریانات سوسیالیست و پیشرو و مردم هم‌سرنوشت، در سراسر ترکیه نیست. در این نبرد مشترک کارگران و مردم زحمتکش ترکیه می‌توانند متحدین ثابت قدم مردم کوردستان برای کسب حقوق پایمال شده‌شان باشند. امیدی به رهایی در نتیجه این‌گونه انتخابات‌های پر از مکر و تقلب نیست.
