سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه در ۳۱ شهریورماه ۱۴۰۲ آخرین مواضع خود در مورد جنبش انقلابی ژینا را منتشر کرد. در نوشته مذکور آمده است: این‌خیزش تنها علیه حجاب اجباری و گشت ارشاد نبود و برای برابری زن و مرد در تمامی عرصه‌ها و هم‌چنین برای آزادی، عدالت و پایان دادن به هرگونه ظلم و ستم است که کماکان دغدغه اصلی و به سرانجام نرسیده اکثریت مردم محروم ایران است. در مواضع یاد شده ضمن اشاره به جانباختگان جنبش، شامل ۷۰ کودک و نوجوان یادآوری شده که رژیم مسئول مستقیم جنایات انجام گرفته می‌باشد.
در مورد شرکت کنندگان در جنبش انقلابی چنین آمده است: کارگران و بخصوص فرزندان خانواده‌های کارگری، از جمله دانش‌آموزان و دانشجویان، در این اعتراضات سراسری حضور چشمگیر داشتند. جوانان کشته شده در اعتراضات و آن‌هایی که با اتهامات نخ‌نما و تحت اعترافات اجباری به اعدام محکوم شدند خود کارگر و زحمت‌کش بودند.
در ایجا سئوالی اساسی مطرح شده و آن این‌که با وجود این فضای خفقان‌آور و امنیتی و در عین حال گسترش فقر و بی‌عدالتی و غارت اموال عمومی چکار باید کرد؟ جواب کارگران شرکت واحد پاسخی است که همه نیروها، تشکل‌ها +و احزاب متعلق به گفتمان سوسیالیستی به مسائل پیچیده مربوط به جنبش “انقلابی ژینا” داده‌اند. خطوط اصلی این پاسخ چیست؟ شعارهای رادیکال و برابری‌طلبانه باید به عنوان شعاری وحدت‌بخش که برتامین حقوق برابر و واقعی برای زنان تکیه دارد حفظ شود. لازم است شعارهای رادیکال و انقلابی طوری تفسیر گردند که به شعار “نان، کار، آزادی، حکومت شورایی” فرابروید. آزادی هم نهایتاً رهایی اقتصادی تفسیر شود. برای تامین همه این‌ها لازم است مواضع سیاسی و مطالبات معیشتی، عدالت خواهانه و دموکراتیک جنبش طبقه کارگر هژمون گردد. بر این بستر ضروری میشود طبقه کارگر (شامل بازنشستگان کارگری و رده‌های پائین معلمین و کارمندان) متحدان خود یعنی جنبش‌های زنان، جوانان، دادخواهان، فعالین محیط زیست و حقوق پایمال شده ملت‌های ستمدیده را بدرستی بشناسد، با آن‌ها تعامل، همکاری، هماهنگی و سرانجام وحدت نماید. طبقه کارگر نمی‌تواند به این موقعیت دست یابد مگر این‌که از تمام تجارب پیشین و دستاوردهای مبارزاتی قبلی خود و متحدانش بهره گیرد، به طور سراسری به لحاظ طبقاتی و سیاسی متشکل گردد و در عین حال مستقل از دولت، کارفرماها و نیروهای ضدکارگری عمل کرده و مستقل نیز بماند. بر این مبناست که کارگران واحد تاکید کرده‌اند که رهایی از مناسبات کنونی، به تنهایی در خیابان و بدون دخالت حداکثری و متشکل کلیت طبقه کارگر ممکن نیست. آن‌ها این واقعیت را قبلاً گفته و باز هم تاکید کرده‌اند که طبقه کارگر با اتحاد، تشکل و استقلال قدرت می‌گیرد و بدون آن، گوشت دم‌توپ طبقات دارا و حاکمان میشود.
کارگران سندیکا یادآوری کرده‌اند که تشکلات دولتی هم‌چون شوراهای اسلامی کار و خانه‌کارگر تمام قد در تحکیم نظام سرمایه‌داری ضدکارگر موجود که در آن ذی‌نفعند با تمام امکاناتی که حاکمیت در اختیارشان گذاشته، بطور همه جانبه مشغول به کنترل کارگران هستند. آن‌ها تاکید کرده‌اند که چه قبل و نیز بدنبال خیزش انقلابی ژینا تا به امروز بارها سیاست‌ها و اقدامات فریبکارانه تشکل‌های ساخته دولت و اقدامات سرکوبگرانه نیروهای امنیتی با سناریو سازی‌های نخ‌نما و تکراری را محکوم کرده‌اند. کارگران سندیکای واحد نوشته‌اند که سرکوبگران تعداد زیادی از فعالین و نمایندگان کارگری و معلمی را در پیش و پس از روز جهانی کارگر ۱۴۰۱ بازداشت کردند و یا اتهامات و احکام سنگین در حبس نگه داشته‌اند، از جمله اعضای سندیکای واحد. این کارگران در بخش پایانی نوشته‌اند که باز هم تاکید و یادآوری می‌کنند که: «چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکیلات است»!
کارگران سندیکای واحد در آخرین جمله نوشته امیدواری خود به برقراری عدالت در ایران و سراسر جهان، را تکرار کرده‌اند. امید این کارگران به استقرار عدالت سیاسی و اجتماعی در ایران واقعی است. مبارزات رو رشد کارگران و زحمتکشان لااقل از دی‌ماه ٩۶ تا به امروز، وضعیت رو به ورشکستگی رژیم، شکست نیروهای راست و راست افراطی و نیز ناتوانی جهانی بورژوازی حامی مستقیم و غیرمستقیم جمهوری اسلامی امکان پذیری استقرار حکومت معطوف به منافع کارگران و زحمتکشان بعد از رژیم را بشارت می دهند.
