ستون پنجم در میان نفتگران اعتصابی را باید رسوا کرد!
شورای سازمانده اعتراضات کارگران پیمانی نفت، روز دوشنبه چهارم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ طی یک اطلاعیه تحت عنوان “نسبت به تفرقه‌افکنی‌ها هوشیار باشیم” از فعال شدن جمعی خبر داد که در درون کارگران اعتصابی به تفرقه‌افکنی به نفع کارفرمایان مشغول هستند. در بخشی از اطلاعیه آمده است:
«جریانات معلوم‌الحال هم‌چون دفعات قبل با روش‌هایی عقب‌مانده و تبلیغات ارتجاعی عملاً فضای اعتراض را مخدوش و باعث تفرقه در صفوف اعتراضاتی، ما کارگران می‌شوند که در برابر چنین تلاش‌هایی باید هوشیار بود».
شورای سازمانده به نمونه‌هایی از این تلاش‌ها اشاره می‌کند:
«در جاهایی دیده می‌شود که صف اعتراض ما کارگران را به اسم بختیاری و بومی و غیره متفرق می‌کنند». در ادامه نوشته شده: «جریاناتی به اسم کمپین تلاش می‌کنند که اعتراضات و خشم ما را مهار کنند و از هم اکنون به کارفرمایان و دولت خاطر جمعی می‌دهند که بعد از این کارزار دیگر اعتصابات تابستانی که در سال‌های گذشته داشتیم، انجام نخواهد گرفت».
شورای اعتراضات در تداوم اعتصابات شکوهمند قبلی نیز، که از اول تيرماه ١۴٠٠ شمسی شروع شد، از فعالیت این افراد معلوم‌الحال پرده برداشته و خواهان طرد آن‌ها شده بود. در آن دور از اعتصابات شماری از کارفرمایان کارگران را با وعده تامین دستمزد بهتر و ٢٠ روز کار و ١٠ روز استراحت به سرکار برگرداندند، اما وقتی اعتصابات با وعده‌های دروغین خوابید پیمانکاران زیر قول‌هایشان زدند. تاکنون طبق آخرین خبرها کارگران پروژه‌ای شاغل در ۹۳ شرکت پیمانکاری نفت، گاز و پتروشیمی دور جدیدی از اعتصابات شکوهمند خود را آغاز کرده‌اند. آن‌ها دو مطالبه فوری و قابل دسترس را مطرح کرده‌اند که عبارت باشد از افزایش ۹۷ درصدی دستمزد و ٢٠ روز کار و ١٠ روز استراحت. این ضابطه‌یست که کارگران رسمی بر اساس آن عمل می‌کنند. پیمانکاران مفتخور ده‌ها هزار نفتگر پروژه‌ای را از این حق بدست آمده از دوره قبل از انقلاب ١٣۵٧ محروم کرده‌اند، اما بر اساس اطلاعیه شورای سازماندهی مطالبات نفتگران بسیار بیشتر از دو خواست فوری مذکور می‌باشد. مهمترین این خواست‌ها عبارتند از: کوتاه کردن دست پیمانکاران، لغو قوانین برده‌وار مناطق ویژه اقتصادی، ایمن کردن مراکز کاری و بهبود محل‌های خواب و استراحت کارگران و وضع بهداشتی آن‌ها.
در اطلاعیه نامبرده به نکته بسیار مهمی نیز اشاره شده است: «سومین نکته روش غیر انسانی با همکارانی است که هنوز وارد اعتصاب نشده‌اند. برخورد توهین‌آمیز با این همکاران و انتشار عکس آن‌ها در مدیای اجتماعی و حتی تهدید آن‌ها به انتشار عکس خانواده‌هایشان از جمله این برخوردهاست.
این رفتار هیچ‌گونه تفاوتی با رفتار پیمانکاران و سرکوبگران ندارد. جنگ ما سر معیشت، منزلت و حرمت انسانی است و این‌گونه برخوردها خط قرمز ماست. برای ما قابل فهم است که همکاران زیر فشار اقتصادی و معیشتی هنوز تردیدهایی برای ورود به اعتصاب داشته باشند، راهکار ما جلو بردن قدرتمند اعتصاب و تحمیل عقب‌نشینی‌هایی به کارفرمایان برای از بین بردن این تردید هاست».
در پایان اطلاعیه تاکید گردیده:
«در آخر باز هم تاکید می‌کنیم اعتصاب و تجمع دو جزء مکمل مبارزات ماست. باید جمع باشیم تا نتوانند متفرقمان کنند. تجربه مجامع عمومی سال گذشت همکاران در هفشجان، مسجدسلیمان و ایذه، راه متحد ماندن را به ما نشان می‌دهد. جمعی تصمیم بگیریم و متحد عمل کنیم. زنده باد اتحاد کارگران»!
جریاناتی که شورای سازمانده در اطلاعیه چهارم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ تحت عنوان معلوم‌الحال از آن‌ها نام می‌برد ستون پنجم پیمانکاران، مدیرانِ وزارت نفت و حراستی‌ها در میان اعتصابیون هستند که به نظر می‌رسد از خود کارگرانند و خطرشان در همین است. باید هم‌چون شورای سازمانده شگرد و شیوه‌های این جماعت را شناخت، شناساند، رسوا و طردشان کرد. این کار بر متن انقلاب ژینا ممکن‌تر است. زیرا وحدت بین ملیت‌ها، نیروهای انقلابی و آزادی‌خواه از خصلت‌های نمایان این انقلاب است. جنبش مطالباتی کارگران و از جمله اعتصابات کنونی کارگران نفت بخشی از این انقلاب ضد تفرقه‌اندازی است.
