روز سه‌شنبه ١٧ مرداد، روز خبرنگار جمهوری اسلامی در ایران بود. رژیم این روز را به مناسبت کشته شدن یکی از مامور–خبرنگارانش توسط طالبان در شهر مزار شریفِ افغانستان، نام‌گذاری کرد. این روز در شرایطی فرارسیده که حدود ۴٠ روز به سالگرد خاکسپاری پیکر ژینا امینی در سقز و شروع “انقلاب ژینا” باقی مانده است. فرارسیدن این سالروز سران رژیم را چنان هراسان کرده که تمام نیروهای سرکوبگرِ گوش به فرمانشان را علیه مردم و از جمله صاحبان قلم در همه عرصه‌ها و از جمله در عرصه خبرنگاری به میدان آورده‌اند.
دستگاه سرکوب رژیم از شروع انقلاب ژینا تاکنون بیش از صد خبرنگار را به دلیل نوشتن حقایق پیرامون مبارزات مسالمت‌آمیر جوانان و معترضین و توحش سرکوبگران زندانی کرده که الهه محمدی و نیلوفر حامدی از چهره‌های شاخص آن هستند. این دو قهرمان آزادی بیان در پی پوشش اخبار مربوط به جانباختن ژینا امینی و گزارش خاکسپاری با شکوهش به زندان افتاده‌اند. آن‌ها اخیراً در بی‌دادگاه با سرافرازی تمام گفتند که همیشه در کنار مردم بوده و نسبت به وظایفی که انجام داده‌اند افتخار می‌کنند.
در این روز رئیسی، جلاد ۶۷، با وقاحت تمام ادعا کرد که آزادی بیان و قلم جزء افتخارات رژیمش می‌باشد. او از خبرنگاران گوش به فرمان خواست که امید بیافرینند. سخنگوی سپاه پاسداران نیز یک روز قبل همین توقع را از خبرنگاران مطرح کرد. او چون می‌داند صحبت‌های خودش و جلادِ ۶۷ کارائی لازم را ندارد تهدید را هم چاشنی سخنانش کرد. اما آنچه اتفاق افتاد نشان داد که این‌گونه تهدیدات تاثیرات گذشته خود را از دست داده است.
اکبر منتجبی، رئیس هیات‌مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، زیر تیغ سرکوبگرانِ پاپوش دوز در گفتگو با روزنامه هممیهن به طرزی شجاعانه از وضعیت کنونی روزنامه‌نگاری در ایران به عنوان «دوران سیاه روزنامه‌نگاری» نام برده و گفته «بررسی‌ها نشان می‌دهد در یک‌سال گذشته بیش از ۱۰۰ خبرنگار بازداشت شده‌اند».
روزنامه هممیهن، که الهه محمدی از خبرنگاران آنست، در مقاله‌ای با عنوان «خبرنگاران تنهاتر از همیشه» و با چاپ عکسی از او و نیلوفر حامدی، خبرنگار روزنامه شرق، از روزنامه‌نگاران زندانی به نیکی یاد کرده است. هم میهن به نوشتن این مقاله اکتفا نکرده و در گزارشی فهرستی طولانی به اسامی خبرنگاران و روزنامه‌نگاران و عکاسانی اشاره کرده که از زمان شروع اعتراضات در پی جانباختن ژینا توسط مزدورانِ جمهوری اسلامی بازداشت شده‌اند. روزنامه شرق نیز با چاپ عکسی از نیلوفر و الهه در صفحه اول خود و در مطلبی با عنوان اندوه آفتاب «هفدم» به سوژه‌هایی که این دو خبرنگار بر روی آن کار کرده و منتخب انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران در روز خبرنگار سال گذشته بوده، اشاره کرده است. روزنامه سازندگی هم به طرزی بی‌سابقه در مقاله‌ای تحت عنوان «ما متهمیم!» به ستم‌های سرکوبگرانه‌ای اشاره کرده که رژیم علیه خبرنگاران اعمال کرده و می‌کند. فائزه مومنی در بخشی از مقاله‌اش در این روزنامه نوشته: «اگر خبرنگاری خبر فسادی را منتشر کند، اولین نفری است که بازداشت می‌شود، اگر خبرنگاری خبر کشته شدن ناحق کسی را منتشر کند، اولین کسی است که پرونده قضایی پیش از مجرم یا مجرمان علیه‌اش تشکیل می‌شود».
مینو بدیعی روزنامه‌نگار پیشکسوت و استاد دانشکده خبر تهران، نیز چنین اظهاراتی را در روز خبرنگار بیان داشته است: روزنامه‌نگاری در وضعیت مناسبی قرار ندارد، زیرا خبرنگاران باید خط قرمزهای بسیاری را رعایت کنند.
او بدرستی یادآور شده که امروزه شبکه‌های اجتماعی توانسته‌اند جایگزین بسیاری از رسانه‌های خبری شوند چونکه مردم در آن‌ها بدون هیچ سانسوری اخبار را بدست می‌آورند.
جمهوری اسلامی یکی از بزرگترین سرکوبگران رسانه‌ها در جهان است. ادعاهای سران رژیم تماماً رو به نیروهای رانت‌خوار و فاسدی می‌باشد که سرنوشت‌شان به این رژیم استثمارگرِ مستبد گره خورده است. وگرنه کیست نداند که ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی به عنوان زندان خبرنگاران شناخته شده است.
سران رژیم از مرداد ۱۳۷۷ که مامور–خبرنگارشان توسط طالبان کشته شد و نیز خبرنگاران رسمی و مجاز مراسم‌هائی پر از دروغ و ریا در این روز برگزار کرده‌اند. اما مراسم‌های امسال با مراسم‌های سال‌های گذشته تفاوت‌هائی داشت. امسال بعضی از اصحاب رسانه‌ها مقالاتی افشاگر در مورد فشارهائی که رژیم بر گزارشگران مطبوعات وارد آورده است، نوشتند. میزان شجاعتی که در یادداشت‌ها و مقالات بعضی از رسانه‌های مجاز داخل و کارشناسان و استادان در دفاع از روزنامه‌نگاران نوشتند نتیجه تناسب قوای جدیدی است که در بین مردم معترض و مبارز و جمهوری اسلامی به وجود آمده است.
این تناسب قوای جدید مرهون فعالیت‌های انقلابی زنانِ آزاده، آزادپوش و شجاع، دادخواهان جسور، معترضان و مبارزان و نیز ثمره یاد الهام‌بخش جانباختگان این انقلاب است.
