روز جمعه ١٣ مرداد سالروز تولد غزاله چلابی، از جانباختگان انقلاب ژینا بود. غزاله چلابی روز ۳۰ شهریورماه ۱۴۰۱، در جریان تجمع معترضان در برابر فرمانداری آمل، با شلیک گلوله‌ای که از داخل فرمانداری شلیک شد، جانباخت. خانواده او اعلام کرده بودند که در روز تولد دخترشان بر سر مزارش حاضر شده و آن‌را گلباران خواهند کرد. مسئولین اطلاعاتی به دست و پا افتادند. آنها تهدیدات خود علیه مادر و خانواده آن جانباخته شجاع را ادامه داده و چون نتیجه نگرفتند با بلوک‌های سیمانی راه‌های منتهی به گورستان را مسدود کرده و با نیروی سرکوب آن‌را تنیدند. علی‌رغم این اقدامات خانواده غزاله و تعداد چشم‌گیری از مردم آزادی‌خواه بر سر مزار فرزند جانباخته انقلاب گرد آمده و یاد او را گرامی داشتند. در همین روز در اراک نیز خانواده جانباخته انقلاب مهرشاد شهیدی‌نژاد به همراه شماری از آزادی‌خواهان بر سر مزارش گرد آمده و با آرمان‌های رهائی‌بخش او پیمان تازه کردند. در ایلام نیز در روز ١٣ مرداد بر سرمزار محسن قیصری، جانباخته انقلاب ژینا، به شیوه‌ای ابتکاری اشعاری همراه با نواختن گیتار خوانده شد.
در حالی‌که در روزهای حساس کنونی آخوندهای خشک‌اندیش و چکمه‌پوشان سبک‌مغز با دست زدن به انواع تبلیغ، تهدید و سرکوب می‌کوشند مردم را از شروع دوباره جنبش انقلابی بترسانند؛ مادران دادخواه مردم را به شعله‌ور کردن آتش این جنبش فرامی‌خوانند.
نسرین شاکرمی، مادر نیکا شاکرمی از جانباختگان نوجوان جنبش انقلابی ژینا اخیراً در پیامی به مناسبت نزدیک شدن به سالگرد قتل حکومتی ژینا امینی از مردم خواست تا “داغ و دردهایشان را به جای ماتم و عزا به انگیزه‌ای امیدبخش برای ساختن ایرانی آباد و آزاد تبدیل کنند”. او تاکید کرد: «ما که معتقدیم بچه‌هایمان علیه مغزهای پوسیده شوریده‌اند و دنیایی زیبا و پر از شادی را مطالبه می‌کنند، نباید داغ و درد مصیبت‌های خود را صرفاً به آه و ناله ختم کنیم. آه و ناله‌ی مدام از ما انسان‌‌‌هایی ضعیف و بیمار می‌سازد که هیچ کاری از آنها ساخته نیست».
یک مادر داغدار و دادخواه روی درد مشترک انگشت گذاشته و گفته بود: «درد مشترک آدم‌ها را به هم نزدیک می‌کند و به آنها قدرت می‌دهد».
مادر دادخواه دیگری در همین زمینه گفت: «ما مادران وقتی هم‌دیگر را می‌بینیم، حال‌مان کمی بهتر می‌شود. من می‌خواهم کسانی که باعث کشته شدن پسرم شدند، محاکمه شوند. ما مادران داغدار کنار هم ایستادگی‌مان را نشان می‌دهیم. می‌خواهیم دیگر جوان‌های بی‌گناه را نکشند. این قانون و حکومت به جوان‌های مردم ظلم می‌کند. ما نمی‌خواهیم مادران دیگری به روز ما بیفتند». ناهید شیرپنجه، مادر پویا بختیاری جانباخته ٩٨، که هم‌اکنون اسیر مرتجعین ستمکار و در زنجان زندانی است، گفت: «ما مادران داغدار با این درد مشترک، درک بهتری از هم‌دیگر داریم. ما مثل یک انجمن هستیم؛ یک گروه مشترک که در دادخواهی هم‌صداییم».
بر اساس درد و درک مشترک، دادخواهان روز به روز فعال‌تر و متشکل‌تر می‌شوند. در خرداد امسال “مادران انقلاب” در کوردستان بر سرمزار ژینا اعلام موجودیت کردند. این دادخواهان مثل بقیه اعلام کردند تا روز محاکمه جنایتکاران ایستاده‌اند. در همان ماه «انجمن خانواده‌های دادخواه آبان» که متشکل از جمعی از خانواده‌هایی است که فرزندان آنها در اعتراضات سراسری آبان ۹۸ جانباختند، اعلام موجودیت کرد. این انجمن می‌گوید که هدف از تشکیل آن «یادآوری جنایات رخ داده در آبان ۹۸، مستندسازی و تشکیل پرونده برای دادخواهی آن قتل‌عام» است.
در گرماگرم انقلاب ژینا نیز گروهی از خانواده‌های دادخواه در بهمن ۱۴۰۱ “شورای انقلابی مادران” را تشکیل دادند. این تشکل‌های جدید در کنار تشکل‌های قدیمی‌تر دادخواهان قرار می‌گیرند.
مادران دادخواه بر این واقعیت پای فشرده‌اند جمهوری اسلامی در تمام عمر ننگین خود، داغ بر دل مادران گذاشته است؛ آنها اشاره می‌کنند که رژیم از دهه شصت و خاوران تا قتل‌های زنجیره‌ای در دهه ۷۰ توسط عوامل وزارت اطلاعات، در کوی دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۸، کشتار ۱۳۸۸ تا دی‌ماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ و سرانجام در انقلاب ژینا جنایت آفریده است و باید دستش از ارتکاب جنایت کوتاه شود.
دادخواهان در این روزهای منتهی به سالگرد خاکسپاری پیکر ژینا و شروع “انقلاب ژینا” در ٢۶ شهریورماه ١۴٠١ به صورت کابوسی برای سران رژیم درآمده‌اند. مردم مبارز و معترض می‌توانند این کابوس را به واقعیت تبدیل کنند.
