گفتوگو رومان میرکی با یوسف رشیدی، کولبر اهل پاوه
یوسف رشیدی درباره اینکه چرا جوانان کولبری میکنند یا نیاز به کولبری دارند، می گوید: ”بیشتر جوانان ما کولبری میکنند تا آرامش داشته باشند. متأسفانه آرامش چندانی ندارند. آنها هر روز در بدبختی و سختی زندگی میکنند. جوانان کولبری میکنند تا همیشه جیب‌هایشان پر شود، اما فردا پولش تمام میشود چون زندگی در ایران بسیار گران است و هیچ وقت چیزی به دست نمی‌آوری. این روزها کولبرهای جوانی هستند که ١٢ یا ١٥ سال دارند. خواهرزاده خودم ترک تحصیل کرد چون شرایط زندگی اش بسیار سخت بود و مجبور بود کولبری کند که شایسته هیچ انسانی نیست. ٢٠ ساله بودم که کولبری را شروع کردم. من لیسانس مهندسی معماری از دانشگاه همدان دارم، اما برای ساختن آینده خودم متوجه شدم که تحصیل در ایران مهم نیست و باید کولبری را شروع کنم. من سالهاست کار میکنم و رنج میکشم. تا با دوستانم فقیر نشوم”.
”جوانان ما، آنهایی که بدبخت هستند، باید کولبری، سختی، فقر، شب نشینی و غربت را تحمل کنند تا همیشه جیبشان پر باشد و به کسی نیاز نداشته باشند. جوانان امروز همه کولبر هستند. هیچ کدامشان شادی و ورزش را تجربه نکردەاند چون همه کولبر هستند. متاسفانه برای جوانان امروز ما، در حالی که جوانان گذشته شاد و سالم بودند”.
”ما جوانانی داریم که هر شب کولبری میکنند. آنها آرزوی خرید ماشین یا موتورسیکلتی را دارند که همیشه خوشحالشان کند، اما متاسفانه کولبری یک پدیده است. روزهایی است که کولبرهای جوان در اثر انفجار مین پاهای خود را از دست میدهند یا کشته میشوند. متاسفانه الان در ایران زندگی خیلی سخت شده. همه ما آرامش، آینده و جوانی خود را از دست دادەایم. من ٢٧ سالمه و از بچگی تا الان کار میکنم”.
”بیشتر کسانی که به اروپا رفتند و مهاجرت کردند جوان بودند و کولبری میکردند. زمانی که کولبری شغلی برای کسب آینده در ایران نبود، مجبور بودند به کشورهای اروپایی مهاجرت کنند، که میخواستم روزی به سعادت زندگی برسم، اما هرگز به آن نرسیدم. به خاطر کولبری پاهایم درد میکند و نمیتوانم زیاد حرکت کنم. این آینده کولبری است، کولبری شغل انسانی نیست، اما چه کنیم که بدانیم چاره دیگری نداریم. وختی اجناس رو روی پشتم گذاشتەام و فکر می کنم خدا خیرم بده برای این کار، درس خوانده ام و مدرک دارم، اما این شغل من است، زندگی ما سخت، بدبخت و درمانده است”.
”یوسف درباره اینکه آیا کولبری شغل است یا برعکس، گفت: کولبری کار نیست، حتی کار حیوان هم نیست، زیرا حیوانات حق حمل اشیاء را ندارند. مثلا در کشورهای اروپایی وقتی حیوانات را میبینند آنها را دوست دارند و حمل نمیکنند. می خواهم بگویم کولبری کار هیچکس نیست، اما ما امروز باید پول دربیاوریم، پول در جیبمان لازم است به همین دلیل کولبری میکنیم، این همه بدبختی میبینیم. این رژیم در این کشور کاری کرده که همه جوانان را بدبخت کرده است. بعد از چندین سال کولبری در ناحیه پا و کمرم درد گرفت و تمام تلاشم بی نتیجه است”.
”یوسف در اقدام نیروهای رژیم در قبال کولبرها گفت: من زجر زیادی کشیدەام. روزهایی بود که کولبری میکردم، اما دنبالمان می‌آمدند و به ما فحش میدادند. آنها حتی با ما مانند حیوانات رفتار کردند و با سنگ به ما حمله کردند و بلایی بر سر ما آمده است”.
”یوسف درباره وضعیت فعلی خود گفت: “من مشکلات مالی دارم. هزار بدبختی دیدەام و هیچ کس به فکر من نیست. من کولبر بودم قبل از اینکه کولبر شوم، بار می بردم و زباله جمع می کردم. من در ٢ سالگی مادرم را از دست دادم و سپس در ٨ سالگی پدرم فوت کرد. سختی که دیدم هیچکس تو عمرش ندیده. علاوه بر کولبری، سوختبری کردم. هزار بدبختی دیدم. هیچ کس حتی صدای من را نمی شنود، هیچ کس به من نگاه نمیکند یا از من نمیپرسد چه مشکلی دارید. من خواهر و برادری ندارم که به فکر من باشند. من در این جهنم ایران ماندەام. جوانی و شادی را در زندگی ندیدەام. رویای من فرار کردن است زیرا به دام افتادەام و نمی دانم چەکنم”.
” من الان ٢٧ ساله و متولد ١٣٧٦ هستم. از سال ١٣٩٨ تا الان حدود شش سال است که کولبر هستم، به دلیل وضعیت بد مالی که داشتم آیندەای نداشتم و در تنهایی بزرگ شدم. من لیسانس مهندسی معماری از دانشگاه همدان دارم. در دوران تحصیل باهوش بودم اما به دلیل مشکلات مالی کولبر هستم تا آینده بهتری داشته باشم. کولبر بودن واقعا سخت است. با اینکه درآمد دارم، فورا تمام میشود. زندگی در هر جایی با ایران متفاوت است، من واقعاً در زمانی که کولبری را شروع کردم سختیهای زیادی دیدەام. کمر و پاهایم درد میکند، چون وسایل زیادی حمل کردەام. من صحنەهای زیادی را دیدەام، به خصوص کسانی که با گلوله کشته یا زخمی شدەاند. من این موارد را به چشم خودم دیدەام. می دانم بچەهای ١٢ ساله یا مردان ٦٥ ساله کولبر شدەاند چون زندگی ما در ایران خیلی سخت است”.
