به یاد سیزدهمین سالگرد اعدام جنایتکارانهِ فرزاد کمانگر و یارانش
امروز سەشنبە ١٩ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲، مصادف با سیزدهمین سالگرد اعدام جنایتکارانه “فرزاد کمانگر” و هم‌بندان او: “شیرین علم هولی، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان” است. شنبه ۲۳ اردیبهشت هم سیزدهمین سالگرد، اعتصاب عمومی مردم کوردستان در پاسخ به این جنایت است. اعدامِ ضد انسانیِ ۵ جوان مبارزی که تا آخرین لحظهِ حیات خود در سنگر مبارزه علیه رژیم اسلامی پایداری کردند، اقدام هماهنگ میلیون‌ها انسان را در یک اعتصاب عمومی در سراسر کوردستان بدنبال داشت.
اعدام این مبارزین در شرایطی صورت گرفت که موجی از اعتراض در سطح ایران و جهان علیه صدور حکم اعدام آن‌ها براه افتاده بود. اگرچه جمهوری اسلامی به این اعتراضات دهن کجی نمود، اما از همان روز اعدام آن‌ها، خشم مردم کوردستان را احساس نمود و از عکس‌العمل مردم در وحشت فرو رفت. به همین دلیل جنازه جانباختگان را هرگز به خانواده‌هایشان تحویل نداد. چهار روز پس از این اعدام‌ها بود که اعتصاب عمومیِ مردم کوردستان در اعتراض به این جنایت شکل گرفت. رژیم بر این تصورِ خام بود که اعدامِ ۵ مبارزِ سیاسی بر فضای وحشت دامن خواهد زد و مردمِ کوردستان را مرعوب و خاموش خواهد ساخت، اما اعتصابِ عمومیِ روز ۲۳ اردیبهشت پاسخ مردم کوردستان به این تصورِ خام‌اندیشانهِ سران رژیم بود. فراخوان برای اعتصاب عمومی در این روز، با پشتیبانی و همراهی احزاب و نیروهای سیاسی در کوردستان و با استقبال وسیع نیروهای چپ و کمونیست در ایران روبرو شد. در این روز کوردستان یکپارچه به تعطیلی کشیده شد. کارگرانِ کارگاه‌ها، مراکز خدماتی و تولیدی اعتصاب کردند، کسبه مغازه‌هایشان را بستند، کارمندانِ ادارات دولتی و خصوصی از رفتن به محل کار خودداری ورزیدند، دانش‌آموزان و دانشجویان، آموزگاران و استادان، کلاس‌های درس را تعطیل کردند. بدین ترتیب یک همبستگی عمومی در اعتراض به کشتار زندانیان سیاسیِ دربند شکل گرفت. این حرکت عمومی نشان داد که اعدامِ فرزاد کمانگر و یارانش نه تنها مردم کوردستان را مرعوب نکرده است، بلکه اراده عمومی را برای مبارزه با این رژیم و مقاومت در برابر سیاست‌های سرکوبگرانه‌اش محکم‌تر نموده است.
اعتصابِ سیاسی عمومیِ ۲۳ اردیبهشت، تمام محاسبات رژیم را درهم ریخت. کشتار ۵ جوان زندانیِ سیاسی نه تنها نتوانست مردم کوردستان را مرعوب سازد، بلکه آتش خشم آنان را شعله‌ور‌تر ساخت. مردم کوردستان می‌دانستند که اگر راهی برای نجات جان دیگر عزیزان دربندشان وجود داشته باشد، از همین مسیر می‌گذرد. این اعتصاب پاسخِ دندان شکنی بود که مردم کوردستان به رژیم جمهوری اسلامی دادند. این حرکتِ گسترده، قاطعانه و به موقع، به رژیم نشان داد، در اینکه عکس‌العمل مردم را دستکم گرفته است دچار چه اشتباهی شده است.
این تجربه بار دیگر نشان داد که اعتصاب سیاسیِ عمومی، شکلی از اعتراض است که در آن شعارها و سیاست‌ها از طریق یک اقدامِ همگانی و توده‌گیر به نیرویی مادی تبدیل می‌شوند، راهی است برای اینکه رژیم را به نبردی فرسایشی بکشاند و نیروها و توان سرکوبش را زمین‌گیر سازد و ملزومات برداشتن گام‌های بعدی را فراهم سازد. مردم کوردستان با بکار گرفتن تاکتیک اعتصاب عمومی امکان تحرک را از نیروهای سرکوبگرِ دشمن سلب و راه خنثی و بی‌اثر نمودنِ کارآیی سرکوبگرانه این نیروها را به مردمِ آزادیخواه ایران نیز نشان دادند.
مردم کوردستان در مقاطع بسیاری، توان و قدرتِ همبسته خود را در مقابل رژیم نشان داده اند. از دادن یک “نه” قاطع به رفراندم تشکیل جمهوری اسلامی در سال ۱۳۵۸، تا کوچ تاریخی مردم مریوان و راهپیمایی مردم دیگر شهرها در حمایت از آنان در همان سال، تا اعتصاب‌های با شکوه سیاسی عمومی، عکس العمل‌ها و پتانسیلی بوده‌اند که مردم کوردستان درمقابل زورگویی و قلدری رژیم از خود نشان داده‌اند.
جنبش انقلابی مردم کوردستان در کنار اَشکال متنوع مبارزه و مقاومت، نمونه‌های بسیار ارزنده‌ای از اعتصاب سیاسیِ عمومی را نیز تجربه کرده است. ۱۵خرداد ۱۳۶۱، شانزدهم مرداد ۱۳۸۴، بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۸۹ و بیست و دوم شهریور ۱۳۹۶ و سه اعتصاب عمومی سراسری در جریان انقلاب ژینا در سال ۱۴۰۱، روزهای مهمی در تاریخ جنبش انقلابیِ مردم کوردستان به حساب می‌آیند. در این روزها شاهد نمونه‌های درخشانی از آزمون اعتصاب سیاسی عمومی در کوردستان بوده‌ایم.
این اعتصاب‌ها نشان دادند که عقب‌نشینی نیروهای پیشمرگ به پشت مرزها به معنی پایانِ جنبش انقلابی مردم کوردستان نیست. نشان دادند که ریشه این جنبش علی‌رغم این عقب‌نشینی، در اعماق جامعه، تنومندتر شده است. نشان داد که این جنبش از صلابت، هشیاری، آگاهی، تشکل و رهبری برخورداراست. نشان داد که توده‌های مردم ستمدیده کوردستان با وجود فقر و تنگدستی، حاضرند با عزت نفس بالایی برای پیروزی بر جمهوری اسلامی از معیشت و زندگی خود هزینه نمایند. نشان داد که جامعه کوردستان یک جامعه سیاسی و دارای قابلیت بالایی برای تحزب است.
نشان داد که اعتصاب سراسری توده‌ای را می‌توان به عنوان الگو و تجربۀ مبارزاتیِ موفق در سراسر ایران نیز به کار برد، که در آن نیروهای سرکوبگر رژیم در مقابل اراده جمعی توده‌های مردم، مفلوک و زمین‌گیر شده و کاری از دستشان برنخواهد آمد.
اگر این تجربیات، راهنمای مردم کوردستان در رویدداهای و تحولات آتی خواهند بود، برای نیروهای چپ و کمونیست نیز میدان آزمون و سنگ محکی هستند تا نقاط قوت خود را به عنوان جریانات رادیکال و سوسیالیست که از پایگاه اجتماعی برخوردار هستند، بشناسند و کمبودها و نقاط ضعف خود را هم در این زمینه برطرف نمایند. همواره در متن رویدادها قرار داشته باشند و به آن‌ها سمت و سوی مطلوب بدهد. بدون شک روزها و رویدادهای خطیری در پیش‌اند و ما مسئولیت‌های خود را در قبال عبور دادن جامعه کوردستان از گذرگاه‌ها و نقطه عطف‌های تاریخی بسوی افق روشن آزادی، می‌شناسیم و با پشت بستن به همین موقعیت، به مسئولیت‌های خود عمل خواهیم کرد. سیاست‌های ما، در چنین آزمون‌های بزرگ اجتماعی است که محک خواهند خورد.
در سیزدهمین سالروز اعدام جنایتکارانه فرزاد کمانگر و یارانش و در آستانه روز پرشکوه و تاریخی اعتصاب عمومی ۲۳ اردیبهشت، یاد جانباختگان، فرزاد کمانگر، شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان را که دلیرانه در مقابل دشمن مقاومت کردند و جان خود را بر سر این پایداری نهادند، گرامی می‌داریم و به مردم قدرشناس کوردستان که این چنین باشکوه یاد عزیزان جانباخته خود را گرامی داشتند، درود می‌فرستیم.
