نوروز از آن مناسبت‌هایی است که سران رژیم آن را سنتی مغایر با آئین اسلام می‌دانند. از این‌رو در طول چهار دهه گذشته تلاش زیادی کردند که به ضرب سرکوب و تبلیغ، این سنت را از جامعه بزدایند. اما از آنجایی که در افتادن مستقیم با چنین فرهنگ جا افتاده‌ای در جامعه، کار آسانی نبود، سران رژیم در مقابل مقاومت مردم به تدریج از مواضع خود در این زمینه عقب‌نشینی کردند و کوشیدند تا لااقل محدودیت‌هایی را بر آن اعمال کنند. اما هر عقب‌نشینی رژیم در عین حال پیشروی مردم را به دنبال داشت. مخالفت با برگزاری مراسم ویژه این روزها، به انگیزه مقاومت در میان مردم تبدیل شد.
هر ساله با نزدیک شدن به پایان سال و آماده شدن مردم و جوانان برای برگزاری مراسم‌های نوروزی، مقامات انتظامی، امنیتی و اجرایی و دستگاه‌های تبلیغاتی رژیم به دست و پا می‌افتند تا نگذارند هیچ‌گونه تجمعی به این مناسبت شکل بگیرد، نگذارند در این روزها خنده، شادی و نشاط به هیچ جمعی راه یابد. آنها که از سایه خود نیز می‌ترسند، نگران هستند از این‌که در این مراسم‌ها سخنی با اشاره یا مستقیم علیه رژیم بر زبان آید و تجمع مردم به ابزار اعتراضی علیه آنان منجر شود. رژیم اسلامی جشن و شادی مردم را تیشه به ریشه خود می‌پندارد. این رژیم نه در نوروز بلکه در تمام طول سال، با چهره خندان مردم سر ناسازگاری دارد. جمهوری اسلامی از خمودگی، یاس و ناامیدی تغذیه می‌کند. خواهان جامعه‌ای سربزیر و مطیع است که در آن انسان‌ها در مقابل سرنوشتی که رژیم برای آنها رقم زده است سر فرود بیاورند. مراسم‌های عروسی را با بهانه این که در آنها حجاب اسلامی و فاصله زن و مرد رعایت نشده است به هم می‌ریزد. از برگزاری کنسرت‌های موسیقی جلوگیری می‌کند. جوانانی را که به مناسبت‌های مختلف دور هم جمع می‌شوند و به رقص و شادی می‌پردازند، مورد ضرب و شتم و اهانت قرار می‌دهد. در واقع اگر جهان به کام رژیم اسلامی ایران بود، این جامعه یک سر سیاه‌پوش و در تمام طول سال و هر روز به بهانه‌ای عزادار می‌بود. اکثریت مردم این جامعه در مقابل رژیم اسلامی سر تسلیم فرود نیاورده‌اند. چنانکه می‌بینیم، علیرغم تهدیدها و حتی بگیر و ببند در این رابطه، مردم در سراسر ایران این مخالفت‌ها را نادیده می‌گیرند. موسیقی، هنر، آواز، رقص و شادی، از پنهانگاه‌ها بیرون آمده‌اند. مراسم چهارشنبه سوری و نوروز از آن جمله هستند. در مقابل فرهنگ ارتجاعی حاکم، فرهنگ مقاومت پیشرو سر برآورده است.
اما نوروز امسال در كوردستان و ایران حال و هوای دیگری خواهد داشت. شش ماه از برپایی “انقلاب ژینا” می‌گذرد. در این مدت گل زندگی بیش از ٦٠٠ دختر و پسر جوان بوسیله رژیم اسلامی پرپر شدند. نوروز امسال نوجشن جانباختگان “انقلاب ژینا” است. در روزهای نوروز مردم مبارز مزار جانباختگان را گلباران می‌كنند و به دیدن خانواده‌های آنها می‌روند.
ویژگی این مناسبت در کوردستان این است که طی دو دهه اخیر برگزاری جشن‌های نوروزی در اجتماعات مختلف و بطور دسته جمعی برگزار شده است. جمهوری‌اسلامی طی چهار دهه گذشته در روزهای پایانی سال، با توسل به تهدید، ارعاب و اجرای مانورهای نظامی، تلاش کرده است مانع برگزاری مراسم‌های چهاشنبه سوری و نوروز در کوردستان شود.
تجربه نشان داده است که اگرچه اقدامات سرکوبگرانه رژیم در این زمینه محدودیت‌هایی را در اجرای مراسم‌های نوروزی در کوردستان بوجود می‌آورد، اما نمی‌تواند مانع برگزاری آنها شود و مردم در این زمینه تجارب زیادی اندوخته‌اند و به اشکال مختلف و در مکان‌ها و زمان‌های مناسب از این‌گونه اقدامات رژیم عبور خواهند کرد. جمهوری‌اسلامی در مقابله با شادی، نشاط و شور زندگی مردم سرش به سنگ خورده است و تلاش‌هایش در این زمینه مذبوحانه و بدون ثمر است. این شور زندگی همان نیرویی است که رژیم را هراسان می‌کند.
در نوروز امسال علیرغم غم جانگاه از دست دادن عزیزان، به كوری چشم دشمنان شادی، دختران و پسران آزادی‌خواه با پوشیدن لباس‌های زبیا و شادی بخش، اجرای نمایش‌های هنری، رقص و آوازهای محلی، برپایی آتش نوروزی مراسم‌های نوروزی خود را برپا خواهند كرد. جشن‌های نوروز امسال نیز مانند سال‌های گذشته از سد ممانعت و مخالفت رژیم عبور خواهد کرد و به یکی دیگر از جلوه‌های مقاومت مردم، یكی دیگر از صحنه‌های انقلاب رهایی‌بخش “انقلاب ژینا” تبدیل می‌شود.
