سی‌‌و‌شش سال پیش در بعدازظهر روز هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ چند فروند از بمب افکن‌های حکومت بعث عراق بر فراز آسمان سردشت و روستاهای اطراف ظاهر شدند. آن‌ها در یک اقدام جنایتکارانه بمب‌های شیمیایی خود را بر سر مردم بی‌خبر و بی‌دفاع فرو ریختند، فاجعه‌ای بزرگ آفریدند و مردم کوردستان را داغدار و غم بزرگی در دل مردم انسان‌دوست ایران و جهان کاشتند.
بمب‌های شیمیایی در چهار نقطه پُر ازدحام شهر فرود آمدند. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر کشته و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سَمی قرار گرفتند و مسموم شدند. مصدومین این فاجعه هنوز و بعد از گذشت این همه سال ناچارند عوارض پر درد و رنج آن را برای همیشه تحمل کنند و بخشی از این درد و رنج را به نسل‌های بعدی انتقال دهند.
از شهر سردشت به عنوان اولین قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نام برده می‌شود. بمباران شیمیایی سردشت از لحاظ بکارگیری نوع سلاح‌های کشتار جمعی علیه مردم عادی، نقطه عطفی در جنگ ارتجاعی ایران و عراق به شمار می‌رفت. در سال‌های قبل از آن رژیم بعث چندين بار سلاح شیمیایی را علیه نیروی پیشمرگ به کار گرفته بود. در جبهه‌های جنگ نیز به طور محدود و آزمایشی آن را در بعضی از نبردها علیه سربازان طرف مقابل بکار برده بود، اما بکار بردن آن علیه مردم بی‌دفاع یک شهر نشانه اوج‌گیری ابعاد جنایت در این جنگ ارتجاعی بود. از جنگ جهانی اول به بعد این اولین باری بود که از سوی دولت‌های متخاصم به شکل وسیعی از سلاح شیمیایی استفاده می‌شد. حکومت بعث عراق، چند ماه بعد از بمباران شیمیایی سردشت، فاجعه “حلبچه” را آفرید که در جریان آن نزدیک به ۵ هزار انسان جان خود را از دست دادند و بیش از ٧ هزار نفر هم زخمی و مسموم شدند.
دولت‌های امپریالیستی و آن‌هایی که سلاح شیمیایی را در اختیار این جنایتکاران جنگی گذاشته بودند، بنا به مصالح اقتصادی و سیاسی خود آگاهانه در مورد این فجایع سکوت کردند و به این ترتیب دست رژیم بعث را در تکرار این فاجعه در ابعادی به مراتب دهشتناک‌تر در حلبچه باز گذاشتند. این دولت‌ها با اینکه خود از تدوین کنندگان و امضا کنندگان پروتکل “منع تولید و کاربرد سلاح شیمیایی” هستند که در سال ۱۹۲۵ در ژنو به تصویب رسانده‌اند، با این حال از تولید و فروش آن در جریان این جنگ ابایی نداشتند.
جمهوری اسلامی در طول بیش از سه دهه که از بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد جز مظلوم‌نمایی ریاکارانه و تقدیس جنگ ۸ ساله و برائت‌جویی برای جنایاتی که خود در طول این ۸ سال جنگ مرتکب شده، کاری برای آن هزاران مصدوم و معلول شیمیایی انجام نداده است. هنوز هم بازماندگان این فاجعه از آنچه که بر سرشان آمده رنج می‌برند. این رژیم هر ساله در مراسم‌های فرمایشی و نمایشی به بهره‌برداری‌های تبلیغاتی از این فاجعه می‌پردازد و به تنها چیزی که اعتنایی نمی‌شود زندگی و سرنوشت قربانیان بازمانده آن است.
اگرچه آمران و عاملان این فاجعه که مستقیماً در آفریدن آن دست داشته‌اند، در قدرت نمانده و به زباله‌دان تاریخ افکنده شده‌اند، اما همچنان باید جنایتکاران دیگری را که بر ایران حکم می‌رانند و دست کمی از صدام و همدستانش ندارند و هر روز در ابعاد دیگری در همان مرز سردشت علیه زحمتکشان کولبر جنایت می‌آفرینند و فرزندان و به بستگان همان قربانیان را در زندان شکنجه می‌دهند و آزار می‌رسانند از کرسی قدرت به زیر کشید و آن‌ها را دادگاهی کرد.
مردم کوردستان و سراسر جهان و نيز تاریخ، بمباران شیمیایی سردشت را به نام جنایتکارانی چون صدام و همدستانش ثبت کرده‌اند و در عین حال نام “خمینی و خامنه‌ای” و همه آن جنایتکاران در قدرت مانده‌ای را هم که آن دوران بر طبل “جنگ جنگ تا پیروزی” می‌کوبیدند، و می‌خواستند تا قدس را از راه کربلا فتح کنند و بساط رژیم‌های ارتجاعی مشابه خود را در تمام منطقه پهن کنند، به عنوان شریک جرم ثبت کرده است.
بدون شک در فردای سرنگونی این رژیم، برگی از پرونده هزاران صفحه‌ای که جنایات این رژیم را بر می‌شمارد، به همین کشتار جمعی و مظلومانه آن صدها انسانی اختصاص خواهد یافت که در فاجعه بمباران شیمایی سردشت جان باختند و یا مصدوم و معلول گشتند. اما با اشک تمساح ریختن امروز مردم فراموش نخواهند کرد که خمینی با شروع جنگ آن را نعمت الهی و برکت آسمانی خواند و این جنگ را فعالانه در خدمت تثبیت حکومت اسلامی در ایران به کار گرفت. جمهوری اسلامی برای درهم شکستن انقلاب، برای باز پس‌گیری همه دستاوردهای دمکراتیکی که در آن دوره کسب شده بود، برای کشتار گسترده کمونیست‌ها و همه مخالفانش و برای درهم کوبیدن همه مطالبات و توقعات برآمده از انقلاب ۱۳۵٧ از جنگ استقبال کرد.
آنان با تداوم جنگ توانستند در همان سال‌های اول، مقاومت مردمی را که نمی‌خواستند این چنین انقلاب برحق‌شان به وسیله خمینی و جریان اسلامی مصادره شود، در خون غرقه کردند.
در سالگرد فاجعه انسانی بمباران شیمیایی شهر سردشت، از آمرین و عاملین و شرکای ارتکاب این جنایت بزرگ ابراز انزجار و نفرت می‌کنیم و به یاد و خاطره آن انسان‌های بی‌دفاعی که در جریان این فاجعه، جان عزیزشان را از دست دادند، درود می‌فرستیم.
