قرار است روز دوشنبه سوم مهرماه، دانشگاه‌های ایران با بیش از ۴ میلیون دانشجو گشایش یابند. سران و عمال جمهوری اسلامی هراس خود را از گسترش جنبش دانشجویی در سال تحصیلی جدید پنهان نمی‌کنند. طی ماه‌های تابستان به عنوان اقدامات پیشگیرانه ده‌ها فعال جنبش دانشجویی را بازداشت و یا از ادامه تحصیل معلق کردند. دانشجویان معترض و فعالان صنفی در ١۴ دانشگاه ایران، روز شنبه اول مهرماه ۱۴۰۲ و هم‌زمان با آغاز مجدد کلاس‌های درس، با انتشار بیانیه‌هایی بر ادامه تلاش خود برای برپایی اعتراض‌ها و اعتصاب‌های سراسری علیه نظام جمهوری اسلامی تاکید کردند.
در همین رابطه می‌توان به بیانیه شش دانشجوی تعلیق شده اشاره کرد. آن‌ها در بیانیه‌ای که دیروز منتشر شد ضمن غیرموثر دانستن تعلیق‌ها و اخراج‌ها در دانشگاه‌ها نوشتند: این تعلیق‌ها چیز غریبی نیست؛ چراکه زیست روزمره همگی ما آمیخته با انواع و اقسام تعلیق‌ها است؛ تعلیق از آینده، تعلیق از امنیت شغلی، تعلیق از درمان و…آن‌چه نویدبخش است عظیم بودن شور زندگی است که به فراسوی زنجیر این تعلیق‌هایی که بر زندگی‌مان استوار کرده‌اند نظر دارد.
همین روحیه را لیلا حسین‌زاده فعال سیاسی که سابقه سه بار بازداشت را در پرونده دارد، در جلسه دفاع از پایان نامه‌اش در ۲۹ شهریورماه از خود نشان داد. او بی‌اعتنا به تهدیدات موجود بدون حجاب در جلسه دفاع از پایان‌نامه‌اش شرکت نمود. این روحیه مبارزاتی کار به دستان ریز و درشت رژیم متزلزل اسلامی را دچار وحشتی مضاعف کرده است. مرتجعین حاکم در دانشگاه تهران بدون هیچ پرسش و پاسخی دو استاد را صرفاً به دلیل شرکت در جلسه دفاع از پایان‌نامه لیلا حسین‌زاده معلق کرده و بقیه استادان شرکت کننده در آن جلسه را تهدید کرده‌اند.
ترسی که سران جمهوری اسلامی از جنبش چپ دانشجویی دارند، ریشه تاریخی عمیق دارد. در تمام دوران حاکمیت رژیم پادشاهی و اسلامی، جز در مقطع کوتاهی که اصلاح طلبان حکومتی در راس جنبش دانشجویی قرار گرفتند، دانشجویان چپ و سوسیالیست همواره موتور محرک اعتراضات و مبارزات انقلابی دانشجویان و انعکاس خواست‌های مبارزاتی و رادیکال درون جامعه بودەاند. بسیاری از فعالین و رهبران احزاب و سازمان‌های سیاسی مبارز، رادیکال و کمونیست از دانشگاه‌ها فارغ‌التحصیل و طی دورانی از فعالین جنبش دانشجویی بودەاند. مقاوم‌ترین زندانیان سیاسی و تسلیم ناپذیر در حکومت‌های سلطنتی و اسلامی از میان دانشجویان برخواسته‌اند. آخوندها و از جمله خمینی به خوبی می‌دانستند که جریان چپ و کمونیست در دانشگاه می‌روند تا بساط قرنها3 خرافه‌پراکنی، یاوه‌گویی، غارت و فساد آن‌ها را به گور بسپارند. به همین جهت پس از خزیدن به قدرت، در ۴۴ سال گذشته با صرف هزینه‌های کلان و به کار گرفتن شکنجه‌گران، جانیان و مغزهای خشک‌اندیش بیشترین اقدامات تبلیغی ارتجاعی و سرکوب‌گرانه خود علیه دانشجویان و استادان چپ و پیشرو را عملی کردند. آن‌ها در این مسیر ضربات سنگینی به جامعه و دانشجویان زدند. اما تمام تاثیران اقدامات ضد انسانی آن‌ها در خیزش‌های دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ و بویژه در انقلاب ژینا نفش بر آب شد و جنبش دانشجویی علی‌رغم همه این سرکوب‌ها هم‌چنان پیشتاز باقی ماند.
در شرایط کنونی که از گوشه و کنار این جامعه، فریاد اعتراض و مبارزه بلند شده است، در شرایطی که زنان آزاده این جامعه در عرصه‌های مختلف در مقابل ارتجاع اسلامی سینه سپرکرده‌اند، معلمان، بازنشستگان، کارگران و محرومان و ستم‌دیدگان به دادخواهی برخاسته‌اند، در چنین شرایطی بطور طبیعی باید انتظار داشت که جنبش دانشجویی نیز، که از تجربه و سنت‌های مبارزاتی ارزنده‌ای برخوردار است، در سال تحصیلی آینده خود را با فضای عمومی جامعه و مطالبات و خواسته‌های حق‌طلبانه محرومان و ستم‌دیدگان هماهنگ سازد.
