با درود رفقا!
اعتراضات و همبستگی طبقاتی جنبش کارگری ایران و مردم فرودست در جای جای ایران طی سال‌های پیش و خصوصاً اعتراضات ۹۶ و ۹۸ و متعاقب آن‌ها قیام ژینا که سرنگونی کلیت نظام دیکتاتوری را هدف گرفت باید نقطه عطف و تجربه‌ای باشد برای ما فعالین این عرصه که جنبش سراسری، تنها به سرنگونی رژیم هار و درنده سرکوبکر فکر می‌کند ولا غیر. لازمه‌ی این مهم اتحاد و همبستگی فرودستان جامعه‌ی تحت ستم رژیم دیکتاتوری است وقطعاً قدرت ما در این اتحاد و همبستگی است که در قیام ژینا و از کوردستان تا دورترین نقاط ایران رقم خورد و ادامه دارد.
بر همین مبنا و بنا به تعهدم به جنبش کارگری و همراهی با رفقای فعال و خوشنام در داخل و خارج که منتقد تشکیل کنفدراسیون خود خوانده‌ی کار ایران هستند و بنا دلایل زیادی که به چند مورد مهم آن‌ها در ذیل اشاره خواهم کرد، اینجانب جلیل رحمانی استعفای خود را از این کنفدراسیون کار ایران اعلام می‌کنم.
۱- هیچ مشورتی برای شکیل‌گیری این فدراسیون با بدنه‌ی جنبش سراسری جنبش کارگری ایران که صدها فعال پیشرو و خوشنام آن در داخل و خارج ایران می‌باشند و هزینه‌های بسیاری بر آن‌ها تحمیل شده صورت نگرفته است. به نوعی نگاه تاسیس کنندگان این کنفدراسیون از بالا به پایین جامعه‌ی فرودست ایران لمس می‌شود.
۲- دعوت از افراد برای تاسیس و عضویت، کاملاً سکتاریستی و گزینشی بوده و طی روند تشکیل این کنفدراسیون برایمان عیان شد.
۳- فقط تعدادی افراد محدود و به نام فعال در تشکیل این کنفدراسیون نقش داشته‌اند که تعداد آن‌ها از تعداد انگشتان یک دست هم کمترند و این به وضوح دیده می‌شود.
۴- اساسنامه، اهداف و ماده‌ها و موارد آن به هیچ عنوان با یک تشکل کارگری مستقل هم‌خوانی نداشته و بیشتر به یک بنگاه اقتصادی شباهت دارد.
۵- انتخاب هیئت مدیره و مسئولین آن کاملاً مهندسی شده بود و جمع آن‌ها بیشتر به یک جمع خانوادگی و دورهمی برای اداره‌ی یک شرکتی قابل درک و لمس می‌باشد.
۶- بیشتر اعضای هیئت مدیره برای جنبش کارگری ایران و فعالین خارج و داخل ناآشنا و نشناخته می‌باشند.
۷- همیشه و در همه دوران سه جانبه‌گرایی نزد طبقه‌ی کارگر ایران مردود و محکوم بوده و جنبش کارگری با تکیه برتوان و قدرت همبستگی و اتحاد خودش سعی در تغییر نظم سرمایه‌داری و دیکتاتوری را داشته و کارنامه‌اش شفاف و به دور از هرگونه شک و شبه بوده است و با هبچ فرد و سازمان و دولتی چه داخلی و چه خارجی به دور از مماشات بوده و این تجربه را از دهه‌ها پیش آموخته است.
در پایان ضمن احترام به دوستان و رفقایم در این تشکل و مطمئن از این‌که این دوستان قطعاً هدفشان کمک به پیشروی جنبش کارگری بوده درخواستی دارم که هرچه سریعتر نسبت به ابهامات و انتقادات بسیار زیاد جنبش خوشنام سراسری ایران که هنوز هم خیابان‌ها را درتسخیر دارد چاره‌ای بیاندیشند.
باتشکر واحترام جلیل رحمانی از تشکل‌های کارگری کوردستان-کامیاران
٢۰٢۴/۰۳/۰۶
