پنج‌شنبه هفتم تیرماه سالگرد جنایت بمباران شیمیایی شهر سردشت است. ساعت چهار بعدازظهر روز هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ در بحبوحه جنگ ویرانگر و ارتجاعی ایران و عراق بمب‌افکن‌های حکومت فاشیست بعث عراق در یک اقدام جنایتکارانه بمب‌های شیمیایی خود را بر سر مردم بی‌خبر و بی‌دفاع چهار منطقه از شهر سردشت و اطراف آن که هیچ نقشی در برانگیختن و تداوم آن جنگ نداشتند فرو ریختند و فاجعه انسانی دیگری آفریدند. این جنایت مردم کوردستان را داغدار کرد و قلب هر انسان آزادیخواهی را جریحه‌دار کرد.
در جریان این جنایت تاریخی، ۱۳۰ نفر جان باختند و ۸۰۰۰ نفر نيز به طرز رقت‌انگیزی مصدوم و مسموم گردیدند. آثار و عواقب این فاجعه انسانی هنوز و بعد از گذشت این همه سال در زندگی مصدومان و خانواده و نزدیکانشان پابرجاست و مجبورند عوارض پر درد و رنج آن را تحمل کنند و بگونه‌ای هم بخشی از این درد و رنج را به نسل‌های بعدی انتقال دهند.
بمباران شیمیایی سردشت از لحاظ بکارگیری نوع سلاح‌های کشتار جمعی علیه مردم عادی، نقطه عطفی در جنگ ارتجاعی ایران و عراق به‌شمار می‌رفت. در سال‌های قبل از آن رژیم بعث چندين بار سلاح شیمیایی را علیه نیروی پیشمرگ بکار گرفته بود. در جبهه‌های جنگ نیز بطور محدود و آزمایشی آن را در بعضی از نبردها علیه سربازان طرف مقابل بکار برد. اما بکار بردن آن علیه مردم بی‌دفاع یک شهر نشانه اوج‌گیری ابعاد جنایت در این جنگ ارتجاعی بود. از جنگ جهانی اول به بعد این اولین باری بود که از سوی دولت‌های متخاصم به شکل وسیعی از سلاح شیمیایی علیه مردم بی‌دفاع استفاده می‌شد.
حکومت بعث عراق، چند ماهی بعد از بمباران شیمیایی سردشت، فاجعه حلبچه را آفرید که در جریان آن نزدیک به ۵۰۰۰ انسان جان خود را از دست دادند و بیش از ۷ هزار نفر هم زخمی و مسموم شدند. اما دولت‌های امپریالیستی و آن‌هایی که سموم و سلاح شیمیایی را به این جنایتکاران جنگی فروخته بودند، بنا به مصالح اقتصادی و سیاسی خود آگاهانه در مورد این فجایع سکوت کردند و به این ترتیب دست رژیم بعث را در تکرار این فاجعه در ابعادی به مراتب دهشتناک‌تر در حلبچه باز گذاشتند. این دولت‌ها با این‌که خود از تدوین کنندگان و امضاکنندگان پروتکل “منع تولید و کاربرد سلاح شیمیایی” در سال ۱۹۲۵ هستند، از تولید و فروش آن در جریان جنگ‌ها ابایی نداشته و ندارند.
جمهوری اسلامی در طول سی و هفت سالی که از بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد جز مظلوم‌نمایی ریاکارانه و تقدیس جنگ ۸ ساله و برائت‌جویی برای جنایاتی که خود در طول این ۸ سال جنگ مرتکب شده، کاری برای آن هزاران مصدوم و معلول شیمیایی نکرده و هنوز هم بازماندگان این جنایت به ویژه آنانی که جزو کارگران و اقشار تهیدست جامعه هستند از تأمین دوا و درمان برای کاهش درد و آلامشان محروم هستند و جمهوری اسلامی کمکی به آن‌ها نه نموده است. این رژیم جنایتکار که در گرماگرم این جنگ ضدبشری پادگان‌های نظامی را در دل شهرهای ایران و از جمله شهر سردشت برپا کرده بود، هر ساله در مراسم‌های فرمایشی و نمایشی به بهره‌برداری‌های تبلیغاتی، از این فاجعه می‌پردازد. اما تنها چیزی که به آن اعتنایی نمی‌کند زندگی و سرنوشت قربانیان بازمانده آن است.
اگرچه آمران و عاملان این فاجعه که مستقیما در آفریدن آن دست داشته‌اند، در قدرت نمانده و به زباله‌دان تاریخ افکنده شده‌اند، اما هم‌چنان باید جنایتکاران دیگری را که بر ایران حکم می‌رانند و دست کمی از صدام و همدستانش ندارند و هر روز در ابعاد دیگری در همان شهر سردشت جنایت می‌آفرینند و فرزندان و بستگان همان قربانیان بمباران شیمیایی را در زندان‌ها شکنجه می‌دهند و آزار می‌رسانند، به عنوان شرکای جنگ جنایتکارانه ایران و عراق و شریک جرم صدام به حساب آورد، باید روزی بر کرسی محکومان جنایت علیه بشریت بنشینند.
مردم کوردستان و سراسر جهان و تاریخ نيز، بمباران شیمیایی سردشت را به نام جنایتکارانی چون صدام و همدستانش ثبت کرده‌اند و در عین حال نام خمینی و خامنه‌ای و همه آن جنایتکاران در قدرت مانده‌ای را هم که آن دوران بر طبل «جنگ جنگ تا پیروزی» می‌کوبیدند و می‌خواستند تا قدس را از راه کربلا فتح کنند و بساط رژیم‌های ارتجاعی مشابه خود را در تمام منطقه پهن کنند، به عنوان شریک جرم ثبت کرده است.
بدون شک در فردای سرنگونی این رژیم، برگی از پرونده هزاران صفحه‌ای که جنایات این رژیم را بر می‌شمارد، به همین کشتار جمعی و مظلومانه آن هزاران انسانی اختصاص خواهد یافت که در فاجعه بمباران شیمایی سردشت جان باختند و یا مصدوم و معلول گشتند. اما با اشک تمساح ریختن امروز سران جمهوری اسلامی برای قربانیان فاجعه بمباران شیمیایی سردشت مردم فراموش نخواهند کرد که خمینی با شروع جنگ آن را نعمت الهی و برکت آسمانی خواند و این جنگ را فعالانه در خدمت تثبیت حکومت اسلامی در ایران به کار گرفت.
جمهوری اسلامی برای درهم شکستن انقلاب ایران، برای بازپس‌گیری همه دستاوردهای دمکراتیکی که در آن دوره کسب شده بود، برای کشتار گسترده کمونیست‌ها و همه مخالفانش و برای درهم کوبیدن همه مطالبات و توقعات برآمده از انقلاب سال ۵۷ از جنگ استقبال کرد.
در سالگرد فاجعه انسانی بمباران شیمیایی شهر سردشت، بار دیگر نفرت و انزجار خود را از آن جنگ ارتجاعی و از آمرین و عاملین و شرکای ارتکاب این جنایت بزرگ ابراز می‌کنیم و یاد و خاطره آن انسان‌های بی‌دفاع را که در جریان این فاجعه جان عزیزشان را از دست دادند گرامی می‌داریم.
