اول ماه مه روز تجلی همبستگی و هویت مستقل کارگران!
روز جهانی کارگر روز نماد همبستگی و برافراشتن پرچم مبارزه مستقل طبقه کارگر علیه نظام سرمایه‌داری است. از آن زمان که کسب سود بر اساس استثمار کارگر و تبدیل نیروی کار به کالا در بازار، مبنای زندگی اجتماعی قرار گرفت، نظام سرمایه‌داری بر سرنوشت جامعه مسلط شد. نظام سرمایه‌داری برای تحمیل سلطه بر اکثریت جامعه و حفظ شرایط نابرابر و لرزان مناسبات استثماری و تداوم و تشدید بهره‌کشی از طبقه کارگر، حاصل کار کارگران را در تصاحب کامل و تملک خویش قرار داد، و دستگاه نظامی، اداری و قضایی و نهادهای فرهنگی کشور که ضمائم دولت‌های سرمایه‌داری هستند را به زیان کار و در خدمت سرمایه درآورد و آنها را تقویت نمود. از اين‌رو جامعه را هرچه بیشتر و آشکارتر به دو قطب متضاد تبدیل کرد: یک قطب که متشکل از اقلیت صاحب سرمایه و وسایل تولید است و قطب دیگر که چیزی ندارد و برای زنده ماندن مجبور به فروش نیروی کار به صاحبان سرمایه است.
گرایش نظام سرمایه‌داری که مبتنی بربردگی مزدی مولدان فاقد وسایل تولید است، افزایش استثمار و بنابراین طولانی کردن هرچه بیشتر زمان کار روزانه این مولدان یعنی کارگران است. بر این اساس، سرمایه‌داران در سده‌های هیجدهم، نوزدهم میلادی وحتی بخشی از سده بیستم تا ۱۶ ساعت کار در روز در ازای لقمه‌ای نان برای رفع گرسنگی به کارگران تحمیل می‌کردند. روشن بود که کارگران چاره‌ای جز مبارزه با این ستم و استثمار به منظور رهایی از وضعیتی که نظام سرمایه‌داری بر آنان تحمیل می‌کند، ندارند. کارگران از شرایط زندگی خود دریافتند که هرچه بر ارزش آفرینی نیروی کارشان افزوده می‌شود، میزان بهره‌کشی از آنان توسط سرمایه‌داران بیشتر می‌گردد و جسم و جانشان به شکل کامل‌تری به خدمت تولیدی درمی‌آید که متعلق به آنان نیست و هر روز و هر ساعت ثروتی ایجاد می‌کنند که محصولی جز فقر برای کارگران ندارد.
مبارزه برای کاهش ساعات کار روزانه یکی از عرصه‌های بزرگ و همیشگی نبرد کارگران با سرمایه‌داران و دولت سرمایه‌داری بوده و هست. اول ماه مه سال ۱٨٨٦ یعنی ۱۳۹ سال پیش، کارگران شیکاگو نخستین کسانی بودند که متحدانه و به صورت متشکل علیه این مناسبات غیرانسانی و استثمارگرانه به پا خاستند و مبارزه‌ای بزرگ برای کاهش ساعات کار روزانۀ کارگران و برقراری ۸ ساعت کار در روز را سازمان دادند. کارگران معترض آمریکا در آن زمان بدون واهمه از برج و باروی سرمایه‌داری و پلیس مسلح و دستگاه قضائی آن، جسورانه مبارزه کردند. این حماسه‌سازی به رغم کشتار و سرکوب شدید، روند جدیدی در مبارزه طبقاتی میان کارگران و سرمایه‌داری را آغاز کرد که پژواک بانگ رسا و پیام آن نه تنها در آمریکا بلکه بسرعت در سراسر جهان طنین انداز شد. از آن پس، اول ماه مه هر سال روز جهانی کارگر، روز همبستگی و مبارزه طبقاتی کارگران نام گرفت و به همین مناسبت بر تارک تاریخ می‌درخشد.
دستاورد این مبارزه برای کارگران فراموش نشدنی و بسیار درس‌آموز است. اول ماه مه الهام‌بخش و راهگشا برای کارگران همه کشورها و مبارزات آنهاست که با آگاهی، انسجام و رزمندگی علیه نظام سرمایه‌داری و تعیین تکلیف با حاکمیت سرمایه‌داری در کشورهای خود، گام برمی‌دارند.
مبارزات طبقۀ کارگر برای رهائی خود و تمام بشریت از استثمار و ستم سرمایه‌داری اکنون بیش از پیش حقانیت خود را نشان می‌دهد. اکنون نظام سرمایه‌داری، بویژه کشورهای امپریالیستی که به اصطلاح نماد موفقیت این نظام هستند به رغم چهره‌پردازی‌های بزک شده و به ظاهر مدرن، توحشی آشکار را در پشت این نقاب دروغین دموکراتیک نشان می‌دهند. جلوه‌هایی از این توحش را ما در راه اندازی جنگ‌های منطقه‌ای، حمایت از نیروهای فاسد، نژادپرست، فاشیست و ارتجاعی و کشتار و قتل عام توده‌های مردم در کشورهای اوکراین، فلسطین( غزه)، یمن، سوریه، سودان و غیره شاهد هستیم. امید بستن اپوزیسیون‌های فاسد به امپریالیست‌های جنگطلب و ویرانگر و دست‌افشانی کردن برای نقش آفرینی آنها در تغییر حکومت‌ها و بر مسند قدرت قرار گرفتن آنها به بهای ویرانی و کشتار مردم، اوج دنائت این مرتجعان است. جنگ‌افروزی و عظمت‌طلبی تحت هر شرایطی و توسط هر کشوری محکوم است. کارگران و زحمتکشان تنفر خود را از جنگ‌های تجاوزگرانه و کشورهای جنگطلب اعلام می‌کنند. این جنگ‌ها در جهت سلطه سرمایه‌داری، تقویت ناسیونالیسم و شووینیسم و حکومت‌های مذهبی و خلاف منافع کارگران است.
پس از انقلاب بهمن ۵۷ در ایران سلطۀ نظام سرمایه‌داری شکل اسلامی به خود گرفت و پس از سرنگونی نظام شاهنشاهی و خلع ید از بورژوازی در قدرت، با قدرت‌گیری روحانیت و جناحی دیگر از سرمایه‌داری انقلاب به بیراهه رفت و به مانعی به ضد انقلاب و خواست‌های انقلابی مردم تبدیل شد.
ارمغان سرمایه‌داری بروکراتیک و نظامی برای مردم زحمتکش ایران، تداوم و تشدید فقر و سیه‌روزی کارگران و زحمتکشان، افزایش ساعات کار، پایین بودن سطح دستمزدها، افزایش تورم و کاهش قدرت خرید و معیشت خانوار کارگران، سرکوب جنبش‌های اجتماعی-دموکراتیک، جنبش‌های زنان، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، هنرمندان مترقی، جوانان، دانشجویان و خلق‌های زیر ستم بوده است. در دستور قرار گرفتن سرکوب جنبش کارگری و زندانی کردن کارگران فعال و معلمان و همۀ نیروهایی که برای رهایی طبقه کارگر مبارزه می‌کنند، سرکوب آزادی بیان، تجمع، اعتراض، اعتصاب، تشکل وغیره همگی محصول نظام سرمایه‌داری و حکومت اسلامی مدافع آن هستند. از این رو مبارزۀ طبقۀ کارگر برای دست‌یابی به خواست‌های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی خود امری ضروری است که در هر شرایط باید استمرار یابد.
مبارزه برای افزایش مزد، حق تشکل مستقل، کاهش ساعات کار، منع کار کودکان، رفع تبعیض از کارگران مهاجر، تأمین بیمه‌های اجتماعی و تحصیل، آموزش، بهداشت، درمان رایگان، تأمین شغل برای جویندگان کار، تخصیص بیمه بیکاری به بیکاران، برابری زنان و مردان در زمینه استخدام، مزد و تصدی مسئولیت‌ها، آزادی بیان، تجمع، اعتصاب و تشکل و تحزب، آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات های قرون وسطایی و اعدام و تامین مسکن مناسب برای همگان، خواست‌هایی بسیار مهم و اساسی هستند و کارگران معمولاً مبارزه خود را از این عرصه‌ها آغاز می‌کنند. اما این خواست‌ها باید به درجات بالاتری که منجر به رهائی جامعه از ستم و استثمار می‌شود، ارتقا یابد.
طبقۀ کارگر برای تغییر سرنوشت و رهائی خود و اکثریت عظیم مردم زحمتکش، باید نظام سرمایه‌داری که عامل فقر، فلاکت و بدبختی توده‌های زحمتکش است را به زیر بکشد و جامعه‌ای عاری از ظلم و ستم بر پایه آزادی و رفاه اجتماعی و حذف استثمار بنا کند. طبقه کارگر بدون مبارزه متشکل و پیگیر و بدون تغییر بنیادی در کل نظام اقتصادی و سیاسی سرمایه‌داری حاکم، نمی‌تواند به رفاه و آسایش نایل گردد و اراده سیاسی خود را در جامعه اعمال نماید. حاکمیت سیاسی موجود، مدافع سرمایه‌داری در یکی از ستمکارترین و عقب‌مانده‌ترین شکل‌های آن است. مبارزه مستقل کارگران در پیوند با زحمتکشان شهر و روستا به ویژه پیوند با جنبش‌های اجتماعی و مترقی جاری زنان، بازنشستگان، جوانان و خلق‌های زیر ستم، همانا نویددهنده جامعه نوین عاری از ستم و استثمار می‌باشد. از این رو لازم است که مبارزۀ سیاسی مستقل کارگران، در کنار مبارزات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این طبقه، به عرصۀ بزرگ و تعیین کنندۀ مبارزۀ طبقاتی برای رهائی کارگران و دیگر زحمتکشان و کل جامعه از استثمار و ستم سرمایه‌داری و حکومت‌های مدافع این نظام در هر شکل و لباس، تبدیل گردد.
زنده باد اول ماه مه روز اتحاد طبقاتی کارگران
گسترده و مستحکم باد مبارزۀ طبقاتی کارگران برای آزادی، رفاه و رفع ستم و استثمار در جامعه و جهان
ششم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴
– سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه
– گروه اتحاد بازنشستگان
– کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری
– کارگران بازنشسته خوزستان
