سه روز از برگزاری انتخابات فرمایشی و بیرون آوردن مسعود پزشکیان از صندوق رای نگذشته است که تجمعات كارگران معترض در شهرهای مختلف هم‌چون هفته‌های قبل هم‌چنان ادامه يافته است. برای نمونه: كارگران پيمانكاری آبفای رودبار برای سيزدهمين روز پياپی و در اعتراض به تداوم ۸ ماهه پرداخت نشدن مزد و ناامنی شغلی، دست از كار كشيده‌اند، بيش از ۳۰ هزار كارگر پروژه‌ای در ۱۲۳ شركت زير مجموعه صنايع نفت و گاز در بوشهر، خوزستان و اصفهان از پايان خرداد با تجمع اعتراضی خواستار افزایش دستمزد لغو تبعيض‌های گسترده مزدی و رفاهی و قطع دست پيمانكاران از مشاغل كارگری شده‌اند.کارگران اعتصابی تحت عنوان “کمپین۱۴–۱۴”، خواستار افزایش دستمزدها، ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت و حذف پیمانکاران هستند. اما در این روزهای داغ تابستان فرآهم کردن شرایط مناسب برای کار در مراکز صنعتی و امکانات رفاه در محیط‌های زندگی از دیگر خواسته‌ها است. در این مدت پیمانکاران کوشیدند با استخدام نیروی جدید اعتصابات را با شکست روبرو کنند، اما کارگران بیکار حاضر نشدند جای هم طبقه‌ای‌های خود را بگیرند و طرح کارفرمایان را با شکست مواجه ساختند. هم‌زمان پیامک‌های تهدیدآمیز برای کارگران اعتصابی ارسال شد که نفتگران وقعی به آن‌ها ننهادند. بازنشستگان كارگری در شهرهای شوش، اهواز، كرمانشاه، تهران، اصفهان، دامغان، قائمشهر و كرمان، در اعتراض به ناكافی بودن مستمری‌ها به خيابان‌ها آمده‌اند و كارگران اخراجی پتروشيمی ايلام با تجمع اعتراضی خواستار بازگشت به كار شده‌اند.اگر چه محور مشترک تمام تجمعات، اعتراض به تصميمات و سياستگذاری‌های دولت رئیسی است، اما کارگران با تجربه‌ای که از کارکرد دولت‌های مختلف دارند، به قول‌های سر خرمن امثال پزشکیان نیز اعتماد نمی‌کنند و می‌دانند آن‌چه را که با مبارزه مستقیم خود به دست نیاورند، دست یافتنی نیست. در واقع چه مانعی بر سر راه کارفرمایان شرکت‌های مختلف خصوصی و شرکت‌های دولتی و مراکزاقتصادی تحت کنترل سپاه پاسداران وجود دارد که آن‌ها از همین امروز به خواست کارگران مبنی بر افزایش دستمزد، عمل نکنند و چرا کارگران دو ماه دیگر هم در این مسئله حیاتی باید صبر کنند؟
روز نامه اعتماد در شماره روز ۱۹ تیرماه خود نوشته است: «دليل اصلي اعتراضات كارگران طي دو سال اخير همين است كه به دليل جاماندن ميزان رشد دستمزد از تورم رو به افزایش، ناچارشده‌اند بسياری از هزينه‌ها و به خصوص، خدمات درمانی (جز در مواردی كه پای مرگ در ميان بوده) خدمات رفاهی (سفر، اوقات فراغت، پوشاک، تفريح، خريد كالاهای فرهنگی و رفاهی) و حتي آموزش (غير از آموزش عمومی اجباری يا تحصيلات عالی در دانشگاه‌های دولتی و رايگان) را از سبد هزينه‌های خانوار حذف كنند و با حذف مواد غذایی مفيد، اما گران قيمت مثل گوشت قرمز و ميوه به سفره‌ای شكم سيركن، اما بی‌كيفيت رضايت داده‌اند. در اين سه سال، ناتوانی از پرداخت اجاره مسكن به دليل سبقت گرفتن ميزان افزايش اجاره‌ها از دستمزد كارگران و محقق نشدن وعده‌های كاغذی دولت سيزدهم درباره حل مشكل مسكن كارگری، بسياری از خانواده‌های كارگری را واداشت كه از منطقه سكونت خود به مناطق پايين‌تر و ارزان‌تر يا حتی حاشيه‌های آسيب‌زای شهرها نقل مكان كنند تا از پس پرداخت اجاره‌ای كه بين ۵۰ تا ۷۰ درصد درآمد خانوار را می‌بلعيد، بر بيايند».
پزشکیان در جریان تبلیغات انتخاباتی در یک دیدار تلویزیونی اظهار داشت که دستمزد باید متناسب با تورم رشد کند، نمی‌شود تورم ۵۰ درصد باشد اما حقوق ۲۰ درصد اضافه شود. باید کارو روندی را پیش بگیریم تا حقوق با تورم همسان باشد.
کارگران با استناد به قول‌هایی که در جریان تبلیغات انتخاباتی از جانب رئیس‌جمهور جدید داده شد، خواهان افزایش دستمزد هستند. گسترش این اعتصابات از فردای بر سر کارآمدن پزشکیان نشان می‌دهد که مطالبات کارگران بویژه در زمینه مسئله دستمزد، مسئله مرگ و زندگی است و تعطیل بردار نیست.
فعالان کارگران می‌گویند که این اعتصاب گسترده «فشار سنگینی بر پیمانکاران وارد کرده» و با دست کشیدن این کارگران از کار، «بخش‌های دیگر نفت نیز که درگیر این اعتراض نیستند، دچار اخلال شده و هزینه‌هایی روی دست پیمانکاران گذاشته‌اند. این فعالان هم‌چنین تأکید دارند که اتحاد بی‌نظیری بین کارگران پیمانی قراردادی و کارگران پیمانی ارکان ثالث بوجود آمده است. آن‌ها تلاش می‌کنند تا با شعار “اتحاد رمز پیروزی ما است” همدردی کارگران رسمی و حجمی را نیز به همکاری فعال در اعتصاب تبدیل کنند. بر اساس گزارش‌های شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت فشار اعتصابات نفتگران که در حال گسترش می‌باشد در بعضی شرکت‌ها مدیران را به عقب‌نشینی واداشته و آن‌ها با دادن وعده‌هایی قصد ایجاد تفرقه در میان اعتصابیون را دارند.
اما اعتصابیون با شعار‌های “سفره کارگران یکی است” و “اعتصاب سراسری است” با پیمانکاران روبرو شده‌اند. کارگران که عهدشکنی‌های پیشین کارفرمایان را تجربه کرده‌اند متحدانه می‌کوشند مبارزاتشان را تا جلب بیشترین کارگران نفت، گاز و پتروشیمی تا عقب نشاندن کلیه پیمانکاران ادامه دهند.
