به لیست پدیده‌های غیرانسانیِ رایج در ایرانِ تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، نظیر کولبری و سوختبری باید «شغل» زباله‌گردی را هم اضافه کرد. روزنامه مردم‌سالاری که در تهران منتشر می‌شود، در شماره روز یکشنبه ۴ تیرماه ١۴٠٢، خود گزارشی دارد تحت عنوان: «کودکان زباله‌گرد زیر سیطره مافیای پیمانکاران خدمات شهری». در این گزارش از هزاران کودکی سخن رفته است که در دام مافیای زباله افتاده‌اند و علاوه بر استثمار وحشیانه، محرومیت از تحصیل، گرسنگی و آسیب‌های اجتماعی دردناکی نیز در انتظار آنان است.
در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی که گروه‌های مافیایی پشت هر تجارت و تولید بزرگی هستند، این عرصه را هم بی‌صاحب نگذاشته‌اند. در میان آخوندها و آقازاده‌هایشان و مقامات نظامی و امنیتی صدها سلطان و سردسته باند مافیایی وجود دارند که عرصه‌های اصلی اقتصاد ایران را قبضه کرده‌اند. زباله، مدیریت و تجارت آن نیز در اختیار باندهای مافیایی قرار دارد که به قیمت سلامتی و جان زباله‌گردان عمدتاً کودکان و زنان فقیر، ثروت‌اندوزی می‌کنند.
احمدی‌صدر از مدیران شهرداری تهران در مورد پدیده زباله‌گردی می‌گوید :
تنها راه رفع این معضل این است که منشاء آن که سطل زباله است حذف شود و برنامه برای حذف سطل‌های زباله از شهر در دستور کار شهرداری است. حکومت اسلامی و مقامات ریز و درشت آن بجای حل مسائل اجتماعی، صورت مسئله را حذف می‌کنند. با این شیادی آشکار نمی‌توان واقعیات دردناک زندگی مردم زحمتکش را پنهان کرد. این روزها از سر هر کوچه و خیابانی که عبور کنید، برای لحظه‌ای هم که شده، بوی تند زباله مخازن، بر صورتتان می‌زند، بویی که جبراً برای تعدادی از محرومان که کارشان زباله‌گردی است به امری عادی و روزمره تبدیل شده است. برای نمونه در شهر تهران نزدیک به ۶۹ هزار مخزن جمع آوری زباله در سطح معابر وجود دارد، مخازنی که روزانه حداقل دو بار توسط زباله‌گردها بهم ریخته شده و زباله‌های قابل بازیافت را جمع آوری می‌کنند. در هر کوچه و خیابانی نوجوانان و بزرگسالانی را می‌توان دید که کیسه‌های پلاستیکی بزرگی را به دوش می‌کشند یا سر داخل سطل زباله‌ای کرده‌اند. و نیز آنهایی را که کودکانی بیش نیستند و دستشان به زباله‌های کف مخزن نمی‌رسد و خود به داخل مخزن می‌روند.
این صحنه‌ها را همه شهروندان هر روز می‌بینند، اما چرا حکومت اسلامی ایران به سادگی با این پدیده آزاردهنده کنار می‌آید؟ چرا پدیده زباله‌گردی به امری بدیهی برای حاکمان فاسد ایران تبدیل شده است؟
زباله‌گردی، توهین به کرامت و حقوق مردم تهیدست و محروم است. سلامتی و امنیت مردم محروم و زحمتکش برای حاکمان اسلامی ارزشی ندارد. در ایران که یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان است، نباید توده وسیعی ناچار به زباله‌گردی، کولبری و سوختبری شوند. وظیفه هر انسان شریف و آزاده‌ای است که از حق حیات، سلامتی و امنیت زحمتکشان زباله‌گرد، کولبران و سوختبران دفاع نماید. دفاع از تهیدستان زباله‌گرد که مجبور به چنین کار ناامن و غیر بهداشتی شده‌اند، دفاع از کرامت انسان و از سلامتی جامعه است.
