در روزهای گذشته، رسانه‌های داخل ایران گزارش‌های متعددی در ارتباط با گرانی و کمبود دارو منتشر کرده‌اند. روزنامه آفتاب یزد در شماره امروز سه‌شنبه خود با استناد به اطلاعات مرکز آمار ایران و خبرگزاری ایلنا گزارشی را منتشر کرده است، که با همه تکان‌دهنده بودنش تنها گوشه‌ای از واقعیت را منعکس می‌کند. در این گزارش آمده است: «بر اساس این داده‌ها، «خانوارهای شهری که در سال ۱۴۰۱ دارای درآمدی معادل ۱۲ میلیون تومان و کمتر بودند، به طور میانگین حدود ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان را صرف هزینههای بهداشت و درمان کرده اند». اما در واقع حداقل‌بگیران در سال ۱۴۰۱ خیلی کمتر از ۱۲ میلیون تومان و به طور متوسط فقط ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان حقوق گرفته‌اند؛ صرف ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان از ۶ میلیون و ۵۰۰ برای درمان، به راستی کمرشکن است؛ وقتی یک خانواده کارگری بیمار در خانه دارد، چطور باید اجاره خانه و خرج خوراک و آموزش و سایر هزینه‌ها را بپردازد؟
اما همین آمارهای مرکز آمار در عین حال نشان می‌دهند که افرادی که ۳۶ تا ۴۸ میلیون تومان درآمد ماهانه دارند بطور متوسط ۴ میلیون تومان در ماه هزینه درمان می‌کنند. تفاوت هزینههای درمان بین دهک‌های درآمدی نشان می‌دهد که چطور درمان به پدیده‌ای طبقاتی و کالایی بدل شده است. فردی که ۳۶ تا ۴۸ میلیون درآمد ماهانه دارد، خیلی راحت می‌تواند ۴ میلیون تومان برای درمان بپردازد؛ اما برای یک کارگر حداقل‌بگیر همان یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان پول درمان، شبیه به یک کابوس است؛ این کابوس، تلخ و سنگین است .یک فعال کارگری به گزارشگر روزنامه گفته است: «درمان طبقاتی و کالایی شده؛ برخورداران و خواص از بهترین داروها و خدمات درمانی برخوردارند ولی برای فرودستان و نود و نه درصدی‌ها، خرید داروهای ساده یا مثلاً پرکردن یک دندان کرم‌خورده چیزی شبیه یک کابوس است». رئیس کانون بازنشستگان می‌گوید: «بازنشستگان بسیاری هستند که دیگر مدت‌هاست سراغ دوا و درمان و دکتر نمی‌روند؛ با گران شدن هزینههای دارو و درمان، بازنشستگان به راهکارهایی مثل «خود-درمانی» روی آورده‌اند؛ دیگر در توانشان نیست که بروند و بیماریهایشان را معالجه کنند، هزینههای دارو و درمان آنقدر زیاد است که ترجیح می‌دهیم دکتر نرویم، در خانه می‌مانیم تا ببینیم چه می‌شود».
جمهوری اسلامی که جان انسان‌ها را به هیچ می‌گیرد و در راستای دوام و بقای حاکمیت ظالمانه‌اش انسان‌ها را از اولیه‌ترین امکانات زندگی نظیر تامین بهداشت و سلامتی محروم می‌سازد، رژیمی است که از طریق دستگاه‌های نظامی و امنیتی‌اش همه ثروت و سامان جامعه را قبضه کرده و حاصل رنج کارکارگر را خرج تجهیز دستگاه سرکوب، ماجراجوئی نظامی در بیرون مرزها و کانون‌های اشاعه جهل و خرافه می‌نماید.
در ایران بدحال‌ترین بیمارها هم بدون پیش پرداخت به بیمارستان‌ها راه داده نمی‌شوند و جنازه مردگان را هم برای تسویه حساب گروگان می‌گیرند. در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی، باید مردم تهیدست بخاطر در دسترس نداشتن یک شیشه شربت سینه، چند قرص تب‌بُر و مسکن و چند کپسول آنتی بیوتیک، در تب و از درد بسوزند و بنالند، در این مملکت باید فرزندان خردسال کارگران و زحمتکشان بخاطر گرانی دارو، ساده‌ترین بیماریهایشان به بیماری‌های مزمن و مهلک تبدیل گردند و تا آخر عمر عوارض آزاردهنده‌اش را تحمل کنند.
در حالی‌که بر اثر تشدید فقر در میان اقشار کم درآمد جامعه و سوء‌تغذیه، شیوع انواع بیماری‌ها و میزان مرگ و میرهای زودرس، روز به روز بیشتر می‌شوند. کمبودهای پزشکی و درمانی، افزایش قیمت داروها سرعت این پروسه را بیشتر و بیشتر کرده است.
بهداشت و درمان رایگان حق مسلم هر شهروندی است. هیچکسی نباید بخاطر در دسترس نبودن خدمات پزشکی و درمانی در رنج باشد. شایسته نیست هیچ انسانی با محروم بودن از خدمات پزشکی و درمانی در بستر بماند و رنج ببرد و بمیرد. انسان امروز سزاوار آن است که صد در صد از سیستم خدمات بهداشتی و درمانی رایگان بهره‌مند باشد. کارگران بسیاری از کشورها در نتیجه سال‌ها مبارزات خود توانسته‌اند دولت‌ها را به تامین بهداشت و درمان شهروندان موظف کنند. اگر کارگران بخش وسیعی از جهان توانسته‌اند با مبارزات خود دولت‌های سرمایه‌داری حاکم را ناچار سازند تا خود را در قبال تامین بهداشت و سلامت جامعه مسئول بدانند، کارگران و زحمتکشان ایران نیز می‌توانند با اتکا به اتحاد و مبارزه متشکل و سازمان یافته خود، خواست بهداشت و درمان رایگان را به این رژیم تحمیل کنند تا بخشی از دستمزدهای پرداخت نشده کارگران و سهمی از ثروت‌های غارت شده مردم را به شکل خدمات درمانی و بهداشتی به آنان برگرداند.
